ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ (*) τώρα. Πρόταση ενός εφικτού πολιτικού «Modus Operandi». Του Αθανάσιου Καρανάσιου

Βιώνουμε καθημερινά τη σιωπηλή γενοκτονία σε βάρος της Ελληνικής Κοινωνίας. Συντελείται συστηματικά η αποικιοποίησητης χώρας και η Λατινοαμερικανοποίση των κατοίκων της. Οι ευπαθείς τάξεις προορίζονται για προγραμματισμένη εργασιακήδουλοπαροικία, οικονομική εξαθλίωση, λουμπενοποίηση και ψυχική-βιολογική εξόντωση. Οι «εκλεγμένες» ή εγκάθετες     κυβερνήσεις περιφρονούν απροκάλυπτα τη Λαϊκή Κυριαρχία και κάθε ψήγμα ηθικής και πολειτιακής τάξης. Έτσι, από τη στιγμή, που η εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση) λειτουργεί αυταρχικά, κλείνει συμφωνίες και υπογράφει πρωτόκολλα με κστακτητές της χώρας, χωρίς να έχει λάβει εξουσιοδότηση από τη νομοθετική εξουσία (Βουλή) και αυτή με τη σειρά της....

παραλληλιζόμενη, επικυρώνει με κλειστά μάτια κάθε σύμβαση -διαμετρικά αντίθετη με την εντολή που έχει λάβει- που της υπαγορεύει η τρόικα μέσω των κομματικών μηχανισμών, η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» κλονίζεται συθέμελα. Μαζί της γκρεμίζεται κάθε ίχνος ελπίδας στην πλειοψηφία του Λαού, ότι είναι ποτέ δυνατόν να προστατευτούν τα συμφέροντά της.

Συνεπώς, Έλληνα και Ελληνίδα, δεν αρκεί κάθε τέσσερα χρόνια ή νωρίτερα να ρίχνεις ένα ψηφοδέλτιο στη κάλπη ή να απέχεις από τις εκλογές και να ακούς παθητικά στο περιθώριο κατά τη διάρκεια αυτής της (μακράς) περιόδου τους πληκτικούς και εκνευριστικούς λόγους των πολιτικών, που βρίσκονται μέσα ή έξω από τη Βουλή. Έχει περίτρανα και επανειλημμένως αποδειχτεί, ότι η κοινοβουλευτική συντεχνία κόπτεται μόνο για το «βουλευτιλίκι» ή το «υπουργιλίκι» και τα κοινωνικοοικονομικά της πλουσιοπάροχα προνόμια. Δεν έχει αναστολές, να περνά τη μια μετά την άλλη τις νομοθετικές ρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, το εργασιακό, το συνταξιοδοτικό, ανατρέποντας έτσι επαίσχυντα,όλες τις θεμελιακές κοινωνικές κατακτήσεις.

Βασικό κίνητρο των πολιτικών κομμάτων, όσο «αριστερά» ή «πατριωτικά» κι αν ισχυρίζονται, ότι χαρακτηρίζονται, φευ, είναι η διαιώνιση του διαχωρισμού μεταξύ της πολιτικής και της οικονομικής εξουσίας και η εκμεταλλευτική ηγεμονία της πρώτης πάνω στη δεύτερη.

Κατ ακολουθία των ανωτέρω, 

Επειδή το σύνολο σχεδόν του Ελληνικού Λαού έχει χάσει πλέον οποιαδήποτε ψευδαίσθηση για το σημερινό βάρβαρο «status quo» (ισχύουσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση), που τον μετατρέπει σε πρόβατο επί σφαγή, όσο ακόμα αποτελεί πολιτική και βιολογική οντότητα, πρέπει τώρα, να περάσει σε άλλο/νέο «modus operandi» (τρόπος λειτουργίας, συμπεριφοράς και δράσης), και να περάσει σε κατάσταση συλλογικής αυτοάμυνας εναντίον των ντόπιων και υπερεθνικών πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών ελίτ. 

Επειδή η πλειονότητα του Ελληνικού Λαού έχει μετατραπεί σε αντικείμενο/πειραματόζωο βασανιστηρίων από φασιστοειδή ανθρωποειδή, που μέσω της εξουδετέρωσης (sterilise) της χρηματικής ρευστότητας σφίγγουν τη θηλιά γύρω απ το λαιμό του.

Επειδή δεν υπάρχει χρόνος, να μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα, αλλά ούτε και δυνατότητα για εξεγερσιακές συμπεριφορέςκαι τακτικές συλλογικής οργάνωσης, αυτοδιαχείρισης και συμμαχιών για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας (όπως το ΚΚΕ μεγαλόστομα «ρητορεύει», φευ). Αυτό είναι ρεαλιστικά ανέφικτο δεδομένων των συσχετισμών σε μη επαναστατικό περιβάλλον. 

Αυτό όμως που είναι εφικτό και προέχει σήμερα είναι, το ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ, που μας καθηλώνει, ώστε να εκδηλωθεί με κάθε τρόπο η πάνδημη δυσαρέσκεια, η εναντίωση και η αντίσταση, με μαζικές διαδηλώσεις, με καταγγελλτικά άρθρα, μετηλεφωνήματα διαμαρτυρίας, με τηλεομοιοτυπίες κειμένων αποστροφής, με ανοιχτές πολιτικές αντιρρήσεις στο διαδίκτυο και τα μέλη του κοινοβουλίου, με σθεναρές παρεμβάσεις στα μμε, με δημόσιες συζητήσεις-συγκεντρώσεις και εν τέλει με οποιαδήποτε δυνατή πολιτική ένσταση και ανυπακοή. Όσο αυτά δεν συντελούνται, οι τυπικές και κατεστημένες εξουσίες(πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, θρησκευτικές) θα επιχειρούν χωρίς αντίπαλο ολοκληρώνοντας το απάνθρωπο ειδεχθές έγκλημα εναντίον του Ελληνισμού και της Ελλάδας.

Αν δεν είμαστε εμείς, τότε ποιος θα είναι; Αν δεν κινηθούμε τώρα, πότε;

Διαφορετικά Συνέλληνα, επέλεξε τη δουλοποίηση τη δική σου και της οικογένειάς σου ή τουλάχιστον κάνε πρόταγμα το συγκλονιστικό ποίημα του Καβάφη «Όσο μπορείς»:

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζειςμες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.»

(*) "Αφύπνιση συνείδησης": Ο νους είναι ένας καλός μηχανισμός, μπορεί να σε υπηρετήσει, αν είσαι εσύ ο αφέντης και ο νους είναι ο υπηρέτης. Αν όμως γίνει αφέντης ο υπηρέτης (νους) και αρχίσει να σε κατευθύνει με έξωθεν μηνύματα και εντολές, πρόκειται τότε για κατάσταση παραφροσύνης. Αν δεν είσαι τρελός ή κατευθυνόμενο όργανο Έλληνα, αγωνίσου για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά σου. Οι καιροί ου μενετοί!