Stop bullying: Παράβαση ίσον τιμωρία! Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Το τελευταίο 24ωρο όλοι οι «αστέρες» της δημόσιας ζωής (πολιτικοί, τηλεπερσόνες, κλπ) κάνουν αναρτήσεις στα social media για να καταδικάσουν το bullying και να εκφράσουν τη συμπάθειά τους στον άτυχο Βαγγέλη Γιακουμάκη. Θεωρώ πως πρόκειται για τη μέγιστη υποκρισία, ειδικά στην περίπτωση των πολιτικών, καθώς το φαινόμενο δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία» αλλά μια νοσηρή κατάσταση που συμβαίνει εδώ και χρόνια κι απλά κανείς δεν μιλάει γι αυτό. Σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, από το δημοτικό μέχρι τα πανεπιστήμια και από τις τεχνικές σχολές μέχρι τα ΙΕΚ, εντοπίζεται μια καλπάζουσα αύξηση των κρουσμάτων bullying...

Το φαινόμενο δεν είναι καθόλου τυχαίο κι έχει να κάνει κατά τη γνώμη μου με την άισθηση της ατιμωρησίας που έχει εμπεδωθεί στο πλαίσιο δήθεν «σύγχρονων» και «προοδευτικών» παιδαγωγικών μεθόδων. «Κακά παιδιά» πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Αλλά σε προηγούμενες εποχές τα «κακά παιδιά» ήξεραν πολύ καλά πως αν ξεπεράσουν κάποια όρια θα βρεθούν αντιμέτωπα με τιμωρίες. Δυστυχώς στα χρόνια που κύλησαν μια κακώς εννοούμενη «φιλελευθεροποίηση» της εκπαίδευσης που θεωρούσε αντιπαιδαγωγική την ποινή και την τιμωρία, άφησε τα πράγματα ανεξέλεγκτα. Την ώρα που οι ημερίδες και τα συμπόσια για τις «προοδευτικές» παιδαγωγικές μεθόδους έδιναν κι έπαιρναν, στην πραγματικότητα συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο: τα σχολεία και οι δομές εκπάιδευσης όλων των βαθμίδων μετατρέπονταν σε μικρές «ζούγκλες» όπου εκεί βέβαια κάνει κουμάντο ο πιο δυνατός.

Τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνονται σήμερα δεν πείθουν κανέναν. Η απώλεια της ζωής ενός νέου ανθρώπου διότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχε υποστεί άγριο bullying είναι η κορυφή του νοσηρού παγόβουνου που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ελληνική εκπαίδευση. Κι αυτό σχηματίστηκε και υπάρχει εξαιτίας του λάθους μηνύματος που έχει δοθεί στα νέα παιδιά αυτής της χώρας κι έχει να κάνει με το «όλα επιτρέπονται».

Το πρόβλημα λοιπόν είναι υπαρκτό και σοβαρό αλλά δεν πρόκειται να λυθεί με ενημερωτικές συζητήσεις. Η εκπαίδευση πάνω από όλα θα πρέπει να σηματοδοτεί την εκπαίδευση στην κοινωνική συμβίωση κι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει όταν κάθε μαθητής ή φοιτητής νιώθει πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να του ζητήσει κανένας τον λογαριασμό. Μπορεί να χειροδικεί σε βάρος του συμμαθητή του, να σπάει το κεφάλι του συμφοιτητή του, να γιαουρτώνει τον καθηγητή του, να κάνει κατάληψη όποτε του καπνίσει και όλα όσα έχουμε γνωρίσει στη διάρκεια αυτής της ασυδοσίας των τελευταίων δεκαετιών που ονομάστηκε ελευθερία.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να μαθαίνει στο παιδί το σχολείο είναι τα όρια της ελευθερίας του. Κι αυτά σταματούν εκεί που θίγεται η ελευθερία του άλλου παιδιού. Αυτό έχει όνομα και λέγεται πειθαρχία. Πειθαρχία με βάση το γεγονός πως κάθε παράβαση θα επιφέρει και ποινή. Μόνο ένα σχολείο με πειθαρχία μπορεί να είναι και σχολείο με ελεύθερους μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές. Αλλιώς θα είναι «ζούγκλα» που κάποιοι θα επιβάλλονται με τον τσαμπουκά και κάποιοι θα ζουν με το φόβο και τον τρόμο.

Η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας παρακολουθεί αμήχανη κι αυτό είναι εξαιρετικά θλιβερό αλλά και επικίνδυνο. Διότι η έλλειψη αποφασιστικότητας να μπουν στα σχολεία από το δημοτικό μέχρι τα πανεπιστήμια σαφείς και ξεκάθαρες ποινές για παραβατικές πράξεις και συμπεριφορές, οι οποίες και θα εφαρμόζονται χωρίς εξαιρέσεις, ενθαρρύνει την ανάπτυξη του φαινομένου. Όσο ο κάθε υπουργός θα ασχολείται με τις ιδεολογικές του εμμονές περιμένοντας ως δια μαγείας τα «κακά παιδιά» να μεταμορφωθούν σε «αγγελούδια», τα άλλα παιδιά θα ζουν με το φόβο και την ντροπή. Δεν λέω να επιστρέψουμε «στο ξύλο βγήκε από το παράδεισο» αλλά η «αποβολή από όλα τα σχολεία της χώρας», ποινή που ίσχυε κάποτε θα πρέπει να επιστρέψει και να εφαρμόζεται κυρίως στις περιπτώσεις bullying. Ειδικά μάλιστα όταν κάποιος είναι υπότροπος σε περιστατικά bullying. «Three Strikes and You’re Out» όπως είχε θεσπίσει η διακυβέρνηση Κλίντον στις ΗΠΑ για τους υπότροπους παραβάτες του νόμου.

Αυτή είναι η πραγματική συζήτηση που πρέπει να γίνει για το bullying. Αλλιώς, οι υποκριτές θα συνεχίσουν να είναι οι ηθικοί αυτουργοί όσων συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν στα σχολεία της πατρίδας μας.

ΥΓ: «Αέρας κοπανιστός» η συνέντευξη Φλαμπουράρη στη Real. Πραγματικά ανησυχητική για τη κενολογία και την έλλειψη στρατηγικής του Υπουργού που υποτίθεται πως συντονίζει το κυβερνητικό έργο.