Ραγιάδες κι Εφιάλτες. Του Γεωργίου Π. Μαλούχου

Το βάπτισμα του πυρός πήρε, περίπου κυριολεκτικά η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες, αλλά θα απαιτηθούν ακόμα μερικές ημέρες μέχρι να φανεί με ασφάλεια η πορεία των πραγμάτων. Εν τω μεταξύ όμως, μπορεί η κυβέρνηση να είναι αποτέλεσμα μιας πολύ ισχυρής μόλις εκπεφρασμένης θέλησης της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, μπορεί μόλις προχθές να πήρε και την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, μπορεί αυτή την ώρα να παλεύει, να διαπραγματεύεται με θεούς και δαίμονες, δίνοντας μια πολύ σκληρή εθνική μάχη, μα, δυστυχώς...
την ίδια στιγμή, συμβαίνουν ορισμένα εξαιρετικά θλιβερά, νοσηρά για το πολιτικό μας σύστημα, γεγονότα.
Υψηλοί κύκλοι της παλιάς κυβέρνησης στέλνουν όπου μπορούν και δεν μπορούν, εντός κι εκτός Ελλάδος, το μήνυμα ότι η αποχώρησή τους είναι. προσωρινή και ότι σύντομα, δήθεν, θα επιστρέψουν ως παράκλητοι. Δεν είναι μόνον ότι δεν σέβονται τη δημοκρατία. Είναι και ότι υπονομεύουν έτσι ευθέως τη χώρα διεθνώς ποντάροντας σε καταστροφή, που, όσο κι αν την ελπίζουν, δεν έρχεται.
Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά σοβαρό, εθνικά αποτρόπαιο και βεβαίως γνωστό στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ». Αλλά δεν είναι το μόνο: ορισμένοι στην αντιπολίτευση περιέπεσαν ακόμα σε ένα εξίσου μεγάλο, θλιβερό ολίσθημα: να επιχειρούν, χωρίς αποτέλεσμα φυσικά, να προκαλέσουν «παρεμβολές» στην εξέλιξη της προεδρικής εκλογής μέσω του. Ευρωπαικού Λαικού Κόμματος. Όλα αυτά, έπεσαν ήδη στο κενό. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνιούνται.

Ταυτόχρονα, διάφοροι γκρινιάζουν, ιδίως οι γραφικοί ακραίοι βουλευτές της αντιπολίτευσης, ότι είναι λέει αίσχος ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδος να κινείται στο εξωτερικό χωρίς γραβάτα: μάλιστα, ο ανάμεσά τους πρωταθλητής των γραφικών είπε επί λέξει: «σα λέτσος».

Όλα αυτά δείχνουν ότι οι άνθρωποι, μυαλό δεν βάζουν με τίποτα. Είναι φυσικό, καθώς επί Σαμαρά βρέθηκαν ξαφνικά από το ακραίο περιθώριο της ακροδεξιάς στο οποίο πάντοτε ανήκαν να καταλαμβάνουν κυβερνητικούς θώκους και να βρίσκονται κάθε μέρα στις τηλεοράσεις μιλώντας εκ μέρους ενός κόμματος για το οποίο δεν υπήρξαν τίποτε άλλο θανατηφόρα τσιμπούρια.

Πέραν αυτού, το να μιλούν για ζητήματα δημόσιας αισθητικής άνθρωποι βουτηγμένοι στο κιτς της χουντοπρεπούς αρχαιοπληξίας (και επωφελούς, προσοδοφόρας εκμετάλλευσης της ελληνικότητας) είναι από μόνο του κωμικό.

Εκείνο όμως που έχει την πιο μεγάλη σημασία απ' όλα, είναι άλλο: είναι το γεγονός ότι αφού πρώτα προσπάθησαν να μας πείσουν με νύχια και με δόντια ότι ο τόπος αυτός θα καταστραφεί, ότι θα έρθει η συντέλεια του κόσμου αν φύγουν οι ίδιοι από

την εξουσία, κάτι που φυσικά παταγωδώς διαψεύστηκε, τώρα ασχολούνται με ενδυματολογικά ζητήματα ως να ήταν αυτά το επίκεντρο του προβλήματός μας.

Ας πει λοιπόν κάποιος σε όλους αυτούς τους θλιβερούς ελληνόπαιδες της κακιάς ώρας ότι το σύμπλεγμα κατωτερότητας με τις γραβάτες είναι δικό τους και μόνον δικό τους: ουδείς στο εξωτερικό ενοχλείται από όλα αυτά - αντίθετα, αν έχουν κάνει κάποια εντύπωση, αυτή είναι ασφαλώς θετική στη μεγίστη πλειοψηφία της.

Αντί λοιπόν να μιλούν για «λέτσους» που δήθεν προσβάλουν την Ελλάδα λόγω γραβάτας, ας θυμούνται τους δούλους που την πουλούσαν φορώντας γραβάτα και σκύβοντας την πλάτη σα ραγιάδες όλη την ώρα, σε ότι τους απαιτούσαν. Γιατί αυτή είναι η ουσία. Κι όλα τα άλλα είναι, απλώς, τρίχες.

Ουδείς λοιπόν είναι λέτσος επειδή δεν ντύνεται όπως αρέσει σε διάφορους χλαμυδοφόρους εμπόρους που, προφανώς, έχουν συνηθίσει, αλλιώς, από τα χρόνια τους στο Λονδίνο ή στο Παρίσι...

Όμως, ακόμα κι αν ήταν λέτσος κάποιος επειδή δεν φορά γραβάτα σε επίσημες συναντήσεις, αυτό δεν είναι χίλιες, αλλά δέκα χιλιάδες φορές προτιμότερο από το να είναι ραγιάς, Χατζηαβάτης με γραβάτα.

Και, φυσικά, είναι ένα εκατομμύριο φορές προτιμότερο από το να είναι κάποιος Εφιάλτης που λέει παντού ότι η Ελλάδα θα καταρρεύσει.
Πηγή το ΒΗΜΑ