Άποψη: Ενα το θύμα, πολλοί οι θύτες! Του Λεωνιδα Λουλουδη*

Οσοι δεν παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τον τρόπο που το «πολιτικό σύστημα» αντιμετωπίζει το ζήτημα της νεολαίας, για ένα μόνο γεγονός μπορεί να εξεπλάγησαν. Οτι ο φόνος ενός νεότατου ανθρώπου στα Εξάρχεια συνέβη το βράδυ του Σαββάτου, όχι πάνω σε μια διαδήλωση ή σε μια κατάληψη χώρου ανώτατης ή μέσης εκπαίδευσης, αλλά για το «τίποτε». Ομως, όσοι βρισκόμαστε μέσα στον χώρο της εκπαίδευσης, είτε το ομολογούμε δημόσια είτε κατ' ιδίαν ξέρουμε πολύ καλά ότι μόνο η εκπαίδευση δεν είναι το επίμαχο ζήτημα. Αλλα παίζονται και άλλα διακυβεύονται πέριξ του «τίποτε». Ποια είναι αυτά; Πρώτα απ' όλα η επιμονή μιας ανίκανης κυβέρνησης χωρίς όραμα, χωρίς τόλμη, χωρίς πολιτική παιδεία και ίχνος υπευθυνότητας να «το παίζει εξουσία». Λένε πολλοί ότι δήθεν φταίει η λειψή εκπαίδευση, που όπλισε το χέρι του «ράμπο» που αφαίρεσε τη ζωή ενός παιδιού....

Πρόκειται για απίστευτη αφέλεια, αν όχι υποκρισία. Μετά τη συνέντευξη Παυλόπουλου, διερωτώμαι αν υπάρχει εχέφρων πολίτης που δεν διαπιστώνει ότι το μείζον πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η παιδεία και το ήθος των πολιτικών.

Ενας πολιτικός, επιφανές κυβερνητικό στέλεχος και μάλιστα πανεπιστημιακός, που μπροστά σε όλους τους Ελληνες ομολογεί ανερυθρίαστα ότι με δική του εντολή οι αστυνομικές δυνάμεις καλύτερα να προπηλακίζονται και να αμύνονται παρά να αντιμετωπίζουν την άνευ λόγου και αιτίας καταστροφή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας έπρεπε να απομακρυνθεί πάραυτα ως ανίκανος να κατανοήσει τον ρόλο του.

Οχι μόνο δεν απομακρύνεται, γιατί η πολιτική ανοχής του απέτυχε οικτρά, αλλά και όταν με τα ψίχουλα αξιοπρέπειας που διαθέτει, παραιτείται, ο πρωθυπουργός αμέσως τον επιβραβεύει επαναφέροντάς τον στη θέση του. Και ο ίδιος το δέχεται! Οπως δέχεται ο υπουργός Παιδείας να δέρνεται ανηλεώς από «γνωστούς αγνώστους» πανεπιστημιακός καθηγητής μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας, χωρίς να βγάλει άχνα, όπως και η ΠΟΣΔΕΠ άλλωστε. Τι σύμπτωση!

Και παρακάτω, η μείζων αντιπολίτευση, τυφλωμένη από τη δίψα της εξουσίας, ανέχεται τη βία και επιβραβεύει κάθε διεκδίκηση, κάθε κινητοποίηση, κάθε αγώνα, εκτός ή (το συχνότατο) εντός εισαγωγικών. Χωρίς να αναλογίζεται ότι αύριο ή μεθαύριο θα κληθεί και η ίδια να σβήσει τη φωτιά που η αμετροέπειά της συνδαυλίζει. Απορρίπτει κάθε μεταρρύθμιση, αλλάζει μέσα σε μια νύχτα στρατηγικές θέσεις της, όπως η αναθεώρηση του άρθρου 16, χωρίς να προτείνει τίποτε πέραν των αγαθών προθέσεων του νέου Μεσσία της οικογενειοκρατίας. Τι θα κάνει με το κατακουρελιαμένο πανεπιστημιακό άσυλο, τι με τα «Κολέγια», τι με την «Μπολώνια»;

Και από κοντά η πλήρης ανευθυνότητα της Αριστεράς, παλαιοδογματικής και νεοδογματικής. Στην οποία καλά κρατούν οι σταλινικοί και «ριζοσπάστες», έμποροι των ελπίδων μιας νεολαίας που τρέφεται με τα σκουπίδια της τηλεόρασης και της υποκουλτούρας των «Εξαρχείων». Μιας Αριστεράς επαγγελλόμενης πιλάφια κρατικοδίαιτων παραδείσων με μοναδικό στόχο να προσγειώσει το νεανικό ενθουσιασμό, στη δική της ισοπεδωτική ιδεολογικοπολιτική αδιαλλαξία και στειρότητα.

Να συνεχίσω με τους αρχιερείς της «εθνικής μας τύφλωσης», τους παχυλά αμειβόμενους τηλεαστέρες μας; Τα γνωρίζουμε όλοι όσοι τους παρακολουθούμε, κάθε βράδυ από τον καναπέ, άβουλοι και μοιραίοι, εκτονώνοντας την οργή μας στο «μέσον που είναι το μήνυμα».

Την κρίσιμη αυτή ώρα για τη νεοελληνική κοινωνία και τον πολιτισμό της, δύο βεβαιότητες είναι αυταπόδεικτες. Το θύμα, ο μικρός νεκρός των Εξαρχείων και ο εσμός των «γνωστών άγνωστων» θυτών που θα πανηγυρίσουν την αθωότητά τους πάνω στο άψυχο σώμα του.

* Ο κ. Λεωνίδας Λουλούδης είναι αντιπρύτανης Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθήν

http://www.avgi.gr/article/3402112/leonidas-louloud-1

Λεωνίδας Λουλούδης

·         20.07.2014

·         ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ

·         Google +0  44  11

Λεωνίδας Λουλούδης, 1947-2014. Περισσότερα θέλαμε να γράψουμε για τον Λεωνίδα Λουλούδη, που χάσαμε, αδόκητα, την περασμένη Κυριακή. Όχι μόνο λόγω της παλιάς φιλίας, για τις μέρες και τα βράδια που βρεθήκαμε μαζί, όχι μόνο επειδή ο Λεωνίδας υπήρξε ένα από τα φωτεινά και ανήσυχα πνεύματα της ανανεωτικής Αριστεράς και της Οικολογίας της μεταπολίτευσης. Αλλά γιατί, παρότι οι διαδρομές μας χώρισαν --και χώρισαν οδυνηρά-- τα τελευταία χρόνια, δεν μπορείς να διαχειρίζεσαι τις διαφωνίες, ακόμα και τις έντονες, με τη λησμονιά και τη γομολάστιχα. Δημοσιεύουμε λοιπόν σήμερα ένα (ενδεικτικό, νομίζουμε) απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του και ένα μικρό σημείωμα του Β. Δωροβίνη. Δεν χρειάζονται οι αγιογραφίες ούτε είναι η ώρα της κριτικής, τώρα -- και δεν είναι εύκολο να γράψεις όταν ο πόνος, οι αγαπησιάρικες μνήμες, η εκτίμηση και οι διαφορές μπλέκονται και γίνονται ένα. Ταύτα, λοιπόν, την υπόσχεση να επανέλθουμε, κριτικά, στο έργο του, και στέλνοντας όλη την αγάπη μας στη Βάσω, τους οικείους και τους μαθητές του.

Στρ. Μπ.