Ἀντίο ἀνάπτυξη… τοῦ Ἀθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Ὅποια κι ἄν εἶναι αὔριο ἤ μεθαύριο ἡ κυβέρνηση πού θά ἀναλάβει τό τιμόνι τῆς χώρας, ἕνα πράγμα εἶναι βέβαιον: ἡ Ἑλλάδα σταδιακά περιθωριοποιεῖται, γίνεται ὅλο καί πιό παρασιτική καί τελικῶς ἐξελίσσεται σέ ζωντανό παράδειγμα μιᾶς ἀντι-Εὐρώπης.

Μοναδικό μέλημα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας δέν εἶναι τό πῶς θά μπορέσει νά βγεῖ ἀπό τό τέλμα μέσα στό ὁποῖο ζῆ –καί τό ὁποῖο, βεβαίως, ἡ ἴδια δημιούργησε–ἀλλά μέ ποιόν τρόπο θά κάνει πιό ἄνετη τήν ἐπιβίωσή της σέ αὐτό! Πρόκειται γιά ἕνα φαινόμενο ἐκπληκτικό,πού δείχνει ὅτι στήν νεοελληνική πραγματικότητα ἡ ἰδεολογία τῆς οἰκονομικῆς καθυστερήσεως, τῆς κοινω-νικῆς ὑπαναπτύξεως καί τοῦ κατά Παν. Γεννηματᾶ ἐσωστρεφοῦς κοινοτικοῦ βίου, ἔχει βαθύτατες ρίζες, οἱ ὁποῖες στόν σημερινό κόσμο ἐγγυῶνται τήν παρακμή. Πέντε χρόνια μετά τήν ἐκδήλωση τῆς κρίσεως χρέους στήν Ἑλλάδα, δέν ὑπάρχει κάν ἕνα ἀπολύτως ἀναπτυξιακό καί ἀποτελεσματικό σχέδιο ἐξόδου ἀπό αὐτήν. Ὅσες πρωτοβουλίες ἔχουν ἀναληφθεῖ πρός τήν κατεύθυνση αὐτή –ἀπό τόν κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλο...

ὅταν ἦταν πρόεδρος τοῦ Συνδέσμου Ἐπιχειρήσεων καί Βιομηχανιῶν (ΣΕΒ), τήν Ἕνωση Ἑλληνικῶν Τραπεζῶν μέ τούς κ.κ. Χρῆστο Γκόρτσο καί Μιχάλη Μασουράκη, τό Ἵδρυμα Οἰκονομικῶν καί Βιομηχανικῶν Ἐρευνῶν (ΙΟΒΕ), τό ΚΕΠΕ καί ἑταιρεῖες συμβούλων ἐπιχειρήσεων– ἔχουν ὅλες πεταχτεῖ στό κα-

λάθι τῶν ἀχρήστων. Τήν ἴδια τύχη εἶχε καί μία ἔρευνα-μελέτη τῆς ὑπό τόν κ. Κωνσταντῖνο Λαμπρινόπουλο Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Διοικήσεως Ἐπιχειρήσεων (ΕΕ- ΔΕ), ἡ ὁποία ἔπεσε σέ τεῖχος πλήρους ἀδιαφορίας.

Δέν ἐκπλήσσει ἔτσι τό γεγονός ὅτι, στήν πενταετία τῆς κρίσεως, γιά νά μήν χάσει πελάτες καί γιά νά αὐξή-σει τόν παιδισμό τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, τό ἐγχώριο πολιτικό σύστημα διαστρέβλωνε τήν πραγματικότητα καί, ἀντί νά συνδέσει τήν βιωσιμότητα τοῦ χρέους μέ τήν ἀνάπτυξη, τήν συνέδεσε μέ «κουρέματα» χρέους καί ἄλλες διευκολύνσεις, ἄσχετες μέ τόν παραγωγικό δυ-

ναμισμό τῆς χώρας. Στό πλαίσιο δέ αὐτῆς τῆς τακτικῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἀποκαλυπτική νοοτροπιῶν καί ἀγκυλώσεων μέ ἰσχυρά ἐρείσματα, τό πρόβλημα πού ἀναδείχθηκε στήν Ἑλλάδα δέν ἦταν τό πῶς θά ἀναπτυχθεῖ ἀλλά μέ ποιόν τρόπο θά συνεχίσει νά ζῆ μέ δανεικά!

Ὑπό αὐτές τίς συνθῆκες, γιά τήν μεγάλη πλειοψηφία τῶν πολιτῶν, ὅπως πολύ παραστατικά ἔγραφε καί ὁ κ. Φώτης Γεωργελές, τό πρόβλημα δέν εἶναι ἡ κρίση καί τά βαθειά διαρθρωτικά αἴτιά της, ἀλλά τό μνημόνιο! Μᾶς φταίει, δηλαδή, ὄχι τό γεγονός ὅτι ἡ χώρα χρεωκόπησε καί δέν μπορεῖ πλέον νά ζήσει χωρίς δανεικά, ἀλλά τό ὅτι δέν δανείζεται ἀρκετά γιά νά κρατιέται στήν ζωή! Δέν θέ-

λουμε ἔξοδο ἀπό τόν δανεισμό, ἀλλά περισσότερα δανεικά… Ἀκόμα χειρότερα, δέν μᾶς  προβληματίζουν τά 300 δισεκατ. εὐρώ πού μᾶς ἔδωσαν οἱ ἑταῖροι μας γιά νά μήν

καταρρεύσουμε, ἀλλά τούς βρίζουμε γιατί δέν μᾶς δίνουν περισσότερα μέσω διαγραφῆς χρέους!

Τό περίφημο «ἀντιμνημονιακό» μέτωπο ἐπικαλεῖται, ἔτσι, συνεχῶς τό χρέος γιά νά συσκοτίσει τήν μή βιωσιμότητα ἑνός παραγωγικοῦ συστήματος πού δέν μπορεῖ νά ζῆ παρά μόνον μέ δανεικά.

Γιά νά καταλάβει δέ κανείς ποιό εἶναι τό μέγεθος τῆς ἀθλιότητος αὐτοῦ τοῦ συστήματος, παραθέτουμε τά ἑξῆς στοιχεῖα. Τό 1981, ἡ Ἑλλάδα εἶχε (σέ δολλάρια τῆς ἐποχῆς) 580 δολλάρια κατά κεφαλήν ἐξαγωγές, ἡ Ἰρλανδία 340 καί ἡ Πορτογαλία 216 δολλάρια. Τό 2011,  σέ ἀποπληθωρισμένα δολλάρια, ἡ Ἑλλάδα εἶχε 1.900 δολλάρια κατά κεφαλήν ἐξαγωγές, ἡ Ἰρλανδία 34.000 καί ἡ Πορτογαλία 12.600 δολλάρια. Οἱ δύο αὐτές χῶρες, σέ διάστημα διετίας, ξέφυγαν ἀπό τήν θηλιά τοῦ χρέους τους, βγῆκαν ἀπό τά μνημόνιά τους, ἀναπτύσσον-ται μέ ρυθμό 2% καί δανείζονται ἐκ νέου χρήματα ἀπό τίς διεθνεῖς ἀγορές. Ἰδιαίτερα δέ ἡ Ἰρλανδία, ἔχει ἀπό καιρό καταλάβει τόν ρόλο τῆς γνώσεως καί τῆς καινοτομίας ὡς συντελεστῶν παραγωγῆς πλούτου καί εἶναι ἡ πρώτη χώρα στήν Εὐρώπη σέ ἐξαγωγή φαιᾶς οὐσίας.

Ἐδῶ, ἀντί νά γίνεται λόγος γιά μίαν ἄλλη Παιδεία καί γιά τό αὔριο στίς κοινωνίες τῶν γνώσεων, πού ἀκόμα καί ἡ κομμουνιστική Κίνα ἔχει θέσει ὡς πρώτη της προτεραιότητα, κάποιοι προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν ὅτι τό Χαλιφάτο καί οἱ τζιχαντιστές καλῶς ὑπάρχουν διότι

ὑπάρχει …ἡ Δύση! Γελοῖοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι καί δῆθεν διανοούμενοι ξορκίζουν τήν πραγματικότητα γιατί πιστεύουν ὅτι ὁ χρόνος μπορεῖ νά πάει πρός τά πίσω. Ἐνῶ σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο οἱ οἰκονομικοί καί κοινωνικοί μετασχηματισμοί βρίσκονται στό προσκήνιο

τῶν προβληματισμῶν, στήν χώρα μας μία μίζερη καί ἀντιπαραγωγική κοινωνία «ὀνειρεύεται», ἀντί νά αὐτοπροβληματίζεται, καί προκρίνει γιά τό μέλλον της τούς ἀνθρώπους πού τήν χρεωκόπησαν.

Σέ μία κρίσιμη, συνεπῶς, καμπή τῆς ἱστορικῆς της πορείας, στήν διάρκεια ἑνός ἀπαιτητικοῦ καί ἐξόχως ἀνταγωνιστικοῦ 21ου αἰώνα, ἡ χώρα, χωρίς σύγχρονα ἐφόδια παιδείας καί ζωῆς, ἀντικρίζει τό μέλλον της μέ πανικό καί μίζερη ἀτολμία.

Τελευταία σέ δαπάνες γιά ἔρευνα καί ἀνάπτυξη, τελευταία σέ καινοτομικά προϊόντα, δεύτερη σέ διαφθορά στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί μέ ἕνα ἐκπαιδευτικό σύστημα πού παραπαίει, ἡ Ἑλλάδα τοῦ κρατισμοῦ καί τῆς γραφειοκρατίας εἶναι παντελῶς ἀνίκανη νά δημιουργήσει μία ἑδραία ἐθνική βάση ἱκανή νά στηρίξει μία ἐθνικά φιλόδοξη προσπάθεια γιά ἀνταγωνιστική ἐπιβίωση στόν

ἀπαιτητικό καί δύσκολο σύγχρονο κόσμο.

Ἡ χώρα φυγομαχεῖ καί ἐνσυνειδήτως αὐτοκαταστρέφεται.