Η Σκέψη πηγάζει από το ον και όχι το ον από την σκέψη

Νίκος Ρωμανός, πριν λίγα χρόνια στα χέρια του πεθαίνει ένας συνομήλικος από σπόντα όπως υποστήριζε ο άμεμπτος και άπειρες φορές υπέρ άνω νόμου, γνωστός ποινικολόγος μοντελοπνιχτης, Ο Αλέκος ο Κουγιας. Κάποτε όταν η φιλοσοφία ταλαντευονταν στα μέσα του 18 αιώνα ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον πολιτικό και κοινωνικό ρεαλισμό ένας απόκληρος από την ώρα που γεννήθηκε λόγω της θρησκείας του θα ήταν ο πρώτος που θα έβαζε μια τάξη σε αυτα τα ψευτοδειληματα. Εκεί που όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι της εποχής σπαταλούσαν τον χρόνο τους για να ανακαλύπτουν όλο και περισσότερα αδιέξοδα προς μελέτη ένας νέος συντάκτης μιας φιλελεύθερης εφημερίδας της Rheinische Zeitung σε ηλικία μόλις 24 ετών κατάφερε με την πένα του να θορυβήσει και να εξαγριώσει τους εστεμμένους της Ευρώπης....

Ήταν μόνο 24 ετών μόλις είχε τελειώσει το διδακτορικό του. Έτος 1842, Το όνομα του Καρλ Μαρξ. Στην δεδομένη στιγμή αντιλαμβανομενος ότι »δεν μπορούμε πάντα να αποκτήσουμε τη θέση για την οποία πιστεύουμε ότι προοριζομαστε και φυσικά πως οι σχέσεις μας στην κοινωνία έχουν αρχίσει κιόλας σε κάποιο βαθμό να εγκαθιδρυονται, πρι να είμαστε στην θέση να τις καθορίσουμε» διαπίστωση που ούτε ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της παγκοσμιοποιησης και του νεοφιλελευθερισμου δεν θα μπορούσε να αρνηθεί, όπως έγραφε σε ένα δοκίμιο του στα 17 του, είναι ολοφάνερο πως είχε ήδη αρχίσει να αντιλαμβανεται την υποχρεωτική κοινωνική και πολιτική αλλοτρίωση. Ενώ όλοι νομίζουν οτι ένας αστός ήταν, πρωτοπόρος αλλά αστός, χρησιμοποιωντας ως άλλοθι ότι δεν είχε ούτε τα βιώματα ούτε τις καταβολές για να γράφει τόσο ριζοσπαστικά δοκίμια από τα σχολικά του χρόνια κιόλας.Στο δικοτου προσωπικό άδυτο όμως γνώριζε καλύτερα απ τον καθένα για όσα έγραφε. Γεννημένος Εβραίος στην πόλη Τρηρ μια κατ εξοχην καθολικη πολη στην κατοχή της πρωσικής Αυτοκρατοριας με επίσημη θρησκεία τον Ευαγγελικό προτεσταντισμο, έζησε τον υποχρεωτικό προσηλυτισμό του πατέρα του στον Λουθηρανισμο μόνο και μόνο για να μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου που απαγορευονταν από νόμο στους Εβραίους. Έτσι όπως είπε και ο Ρωμανός οι κοινωνικοί αυτοματισμοί δεν ελέγχονται πόσο μάλλον από έναν αδύναμο σωματικά αλλά και φυσικά εφόσον κρατείται, νεομάρτυρα. Παρά το γεγονός ότι οι φιλόσοφοι κάθε γενιάς αντί να λύνουν αναζητούσαν απεγνωσμένα νέα ανεξερεύνητα φιλοσοφικά πεδία ή καλύτερα αναζητώντας τρόπο να διαιωνίσουν τις διδακτορικές τους έδρες κάποιοι όπως ο Xεγκελ επαναστάτης στα νιάτα του αλλά ως μεσήλικας απολαμβανοντας εν ζωη τις ακαδημαϊκές δάφνες του πίστευαν πως ότι είναι πραγματικό είναι και λογικό, δεν ξέρω γιατί μου θυμίζει το αμίμητο »ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» την ίδια στιγμή που ο μύγας διανοητής που το σκαρφίστηκε μπορούσε να κάνει την αντίστροφη ερώτηση στον εαυτό του πριν το κάνει στον Πρετεντερη, ούτε αυτός αλλά ούτε σύγχρονοι του είχαν την επάρκεια να αντιληφθούν το αντίθετο από αυτό που νόμιζαν πως είχαν τεκμηριώσει έστω θεωρητικά. Το κράτος πίστευαν ότι είναι το υποκείμενο και η κοινωνία το αντικείμενο την ίδια στιγμή που η ιστορία έδειχνε το ακριβώς αντίθετο. Η αντιστροφή της θέσης του Χεγκελ έδειχνε την λύση. Δεν έφτιαξε η θρησκεία τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος την θρησκεία. Δεν δημιουργεί το σύνταγμά τους ανθρώπους αλλά οι άνθρωποι το σύνταγμα και το σπουδαιότερο, η σκέψη πηγάζει από το ον και όχι το ον από την σκέψη. Νίκος Ρωμανός. 2014. 20 και κάτι, 20 παρά κάτι χρονών και δείχνει να είναι αυτός, που αν και είμαι σίγουρος πως δεν είχε τίποτα απ όσα γράφω σχεδόν υπερασπιστικα γι αυτόν στον νου του, κατάφερε να με βάλει στη δύσκολη αυτή θέση, παρόλο που δεν τρέφω καμιά συμπάθεια στις απολιτικ στάσεις γενικότερα που έχει γίνει μόδα, κάτι σαν το μίνι κάποτε. Είδα όμως ένα παιδί που αγνοώ εσκεμμένα τις πολιτικές του οικογενειακες ρίζες, την αδικαιολογητη επαναστατική και αντισυμβατικη κατά πολλούς συμπεριφορά του. Ένα παιδί που γεννήθηκε με χρήματα, που δεν του έλειψε τίποτα ποτέ, σηκώνει παντιέρα παρά τις ευκολίες της ζωής τις οποίες φυσικά και δεν επέλεξε. Ο μικρός Ρωμανός τους έφτυσε κατάμουτρα και τα λεφτά της μαμάς δεν τα κανε μερσεντε και μπουζούκια, μεγάλωσε γρήγορα ο Νίκος. Όσο μεγάλωνε ο πίδακας αίματος του Γρηγοροπουλου ψυχοραγωντας στα χέρια του. Εκ του αποτελεσματος στις θεωρειες του Μαρξ η ουτοπική οπτική του, σε καμιά περιπτωση σαν αυτη του Μπακουνιν, διαψεύστηκε. Κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά για το πιο επιτυχημένο πολιτικό μοντέλο στις μέρες μας, όμως όλοι μπορούν να είναι υπερήφανοι για παιδιά σαν το Ρωμανό που δεν παρασύρθηκε από τις προβακατορικες ρητορικές γνωστών πλέον κυπατζηδων αναρχικών θεωρητικών καθοδηγητών τις δεκαετίας του 80 και ακολούθησε τον ένοπλο δικό του τρόπο αντίδρασης κάνοντας πράξη όσα κατά την διάρκεια των διαφημίσεων ανάμεσα στα δυο τουρκικά του πλέον καθεστωτικού καναλιού της χώρας λένε όλοι οι Ελληνες για τους πολιτικούς μας και τις τράπεζες μας.. ή μήπως όχι; Μη βιαστείτε να βάλετε βελάκι, να πετροβολήστε τον αριστερό αρθογραφο. Καμιά συμπάθεια δεν τρέφω για τον αναρχικό απολιτικ χώρο, επαναλαμβάνω και αριστερός με την Ελληνική ερμηνεία δεν θα μπορούσα να είμαι ποτέ, όπως και για κάθε είδους ιδεολογίας θεωρητικό εκφραστή της. Θαυμάζω όμως την διαφοροποιηση του Ρωμανού από τους φιλόσοφους, ενώ οι πρώτοι αναζητούν να εξηγήσουν με κάθε τρόπο τον κόσμο κάποιοι σαν τον Ρωμανό πάνε ένα βήμα παρακάτω και συνειδητά επιχειρούν να τον αλλαξουν.
Θάνατος στον Ρωμανό. Θάνατος στην αλήθεια. Θάνατος στο διαφορετικό. Μεγαλύτεροι εχθροί ακόμη και από τους συστημικούς πολιτικούς είναι οι ουδέτεροι εκφραστές και αυτόκλητοι υπερασπιστές της καθεστηκυίας αταξίας. Θάνατος και ξανά θάνατος στον Ρωμανό και σε όποιον σηκώνει το κεφάλι να δει πως ο δρόμος που άλλοι χάραξαν γι αυτόν οδηγεί στα γκρεμια. Κάτω το κεφάλι και υπομονή. Η πτώση ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη το και τα γκρεμνια είναι δυο βήματα. Θάνατος στον κάθε Ρωμανό, που έκανε ότι δεν θα τολμούσες ποτέ να κάνεις παρά τις φανφάρες και τους λεονταρισμους στα Κυριακάτικα τραπέζια όπου πλέον κυριαρχούν μόνο οικονομικές και πολιτικές συζητήσεις. Θάνατος σε ότι μπορεί να μας αλλάξει. Δυο βήματα έχουν μείνει. Τα γκρεμνια δεν έρχονται ποτέ προς το μέρος μας. Ο μόνος σίγουρος τρόπος είναι να πάμε εμείς προ τα εκεί. Θάνατος λοιπόν και ξανά θάνατος. http://hetpodium.org/