Κάνουν ότι τους έκαναν. Ζητούν από τους δανειστές να… ζητήσουν την υπογραφή του Τσίπρα! Το ίδιο έκαναν με τον Καρατζαφέρη αλλά τους ... έφυγε. Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός

Το «μυστικό» αποκαλύφθηκε όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος συγκρούστηκε δημόσια με τον Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) για το ποιος υπέβαλε στην τρόικα το ελληνικό (!) αίτημα να παρουσιάσει σαν δική της ιδέα τη μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα. Ο ΣΕΒ έδειξε σαν «υποβολέα» την κυβέρνηση, για να απαντήσει ο κ. Βενιζέλος ότι το αίτημα υπεβλήθη στην κυβέρνηση από τον ΣΕΒ! Παρά τη διαφωνία τους, ΣΕΒ και Ευάγγελος Βενιζέλος αποκάλυψαν ότι η μείωση του κατώτατου μισθού ήταν ελληνικό αίτημα στην τρόικα και όχι μέτρο που επέβαλαν στην ελληνική κυβέρνηση οι δανειστές! Σε άλλες περιπτώσεις, η τρόικα αναγκάστηκε να «διαρρεύσει» ότι μέτρα που η ελληνική κυβέρνηση εμφάνιζε σαν απαιτήσεις της τρόικας επί ποινή....

να μην εκταμιευτεί κάποια δόση, στην πραγματικότητα ήταν καθαρά ελληνικές αποφάσεις. Προφανώς, «βόλευε» εξαιρετικά την κυβέρνηση να ικανοποιεί αιτήματα εγχώριων συντεχνιών του συστήματος διαπλοκής εμφανίζοντάς τες σαν απαιτήσεις των δανειστών…

Τώρα, οι πληροφορίες μας λένε ότι οι Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος έχουν καταθέσει στους δανειστές ένα ακόμη «αίτημα»: να ζητήσουν από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα να υπογράψει προεκλογικά τη νέα συμφωνία για το ελληνικό κρατικό χρέος. Με προφανή στόχο να εκβιαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει τα χαρτιά του προεκλογικά, ώστε να διευκολυνθεί η κυβέρνηση!

Προσπερνούμε προς στιγμή το γεγονός ότι αυτό το «αίτημα» συνιστά πρόσκληση για ευθεία ανάμιξη των δανειστών στα ελληνικά πολιτικά πράγματα (που από μόνο του είναι πολύ σοβαρό και εντελώς απαράδεκτο), για να πάμε στην ουσία του «αιτήματος». Μπροστά στα αδιέξοδά της, η κυβέρνηση ζει με τη φαντασίωση να «αποκαλύψει» τον ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά με… φαντασμαγορικό τρόπο.

Τους μύχιους κυβερνητικούς πόθους εκμυστηρεύτηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης, με τη γνωστή πρόσφατη δήλωσή του: «Θεωρώ απολύτως βέβαιο ότι πριν το τέλος αυτού του έτους η τρόικα θα ζητήσει από τον κ. Τσίπρα να υπογράψει τη συμφωνία. Αν πει όχι, η χώρα θα βρεθεί στη δίνη των αγορών». Τον περασμένο Ιανουάριο ήταν ο κ. Βενιζέλος που είχε προφητεύσει «να ετοιμαστείτε γιατί αυτό που θα ζητηθεί ως προϋπόθεση είναι η υπογραφή σας για την επόμενη εκταμίευση. Για να δείτε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος».

Όλοι γνωρίζουμε ότι η προφητεία του κ. Βενιζέλου δεν βγήκε αληθινή. Οι δανειστές αποδείχτηκαν μέχρι τώρα πιο εχέφρονες από τους αυτόχθονες ποιλιτικά άφρονες που παρακαλούν -ή έστω απλώς εύχονται- ξένη παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας για να διευκολυνθούν οι ίδιοι. Μήπως όμως ήρθε η ώρα, λόγω της νέας συμφωνίας για το ελληνικό κρατικό χρέος, να ικανοποιηθεί η φαντασίωση του κ. Βενιζέλου με τους σάκους και τα απίδια και η προφητεία του κ. Γεωργιάδη; Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτε, αλλά καλό είναι όταν δεν υπάρχουν βέβαιες πληροφορίες παρά μόνο εκτιμήσεις, να καταφεύγουμε στη λογική. Από μια τέτοια ωμή παρέμβαση των δανειστών στην ελληνική πολιτική ζωή τα κόμματα της συγκυβέρνησης μπορεί να προσδοκούν κάποια οφέλη, αλλά οι δανειστές τι μπορούν να περιμένουν;

Ο κ. Τσίπρας είναι βέβαιο ότι προεκλογικά δεν έχει καμία άλλη επιλογή παρά να αρνηθεί να βάλει την υπογραφή του – σε αντίθετη περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατέρρεε προεκλογικά και ο ίδιος θα χρεωνόταν μια ταπεινωτική ήττα και συνεργία σε μια ωμή ξένη παρέμβαση στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της χώρας. Ακόμη και αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μόνο ένας στοιχειωδώς φιλόδοξος πολιτικός με σχετικά αναπτυγμένο το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης, δεν επρόκειτο να υποκύψει σε έναν τέτοιο εκβιασμό. Ποιο θα ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα; Μια ωμή εξωτερική παρέμβαση, μια κυβέρνηση που θα τη «χαιρέτιζε» επιδεικνύοντας συμπεριφορά ακραία ξενόδουλη, ένας ΣΥΡΙΖΑ που θα σήκωνε τη σημαία της εθνικής υπερηφάνειας. Ποιος από τους «στρατηγούς εκ του προχείρου» του κυβερνητικού στρατοπέδου μπορεί να διαβεβαιώσει ότι κάτι τέτοιο δεν θα γυρνούσε μπούμερανγκ για την κυβέρνηση;

Πέρα απ” αυτό όμως, το δράμα των κυβερνητικών «στρατηγών» είναι τούτο: ότι οι δανειστές έχουν ήδη προσανατολιστεί στην «επόμενη μέρα» μιας δύσκολης διαπραγμάτευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάνουν προεκλογικά μια τέτοια κίνηση, το μόνο που θα καταφέρουν σίγουρα είναι να πολώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια καθαρή δέσμευση ενάντια στην αναδιάρθρωση του χρέους με επιμήκυνση και μείωση επιτοκίου και να τον μετατοπίσουν προς τα αριστερά παρά προς την κατεύθυνση του «ρεαλισμού» που επιθυμούν.

Για ποιο λόγο να ρισκάρουν τόσους κινδύνους απλώς και μόνο για να πραγματοποιήσουν την πολιτική φαντασίωση του κ. Βενιζέλου και του κ. Γεωργιάδη;..