Η υποχρέωση του ηγέτη και το διακύβευμα για τον Σαμαρά. Γράφει ο Χ.Κ.Λαζαρόπουλος

Η ολοκλήρωση της επίσκεψης και των επαφών του κ. Αντώνη Σαμαρά στο Βερολίνο με την Γερμανίδα Καγκελάριο κ. Άνγκελα Μέρκελ κινήθηκε στο πλαίσιο της πολιτικής μετριότητας και του λαϊκισμού. Όταν ο Μανώλης Ρασούλης μιλούσε για την επέλαση της γυφτιάς, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο λαϊκισμός και ο πολιτικός ευτελισμός θα κυριαρχούσε στον πολιτικό και κοινοβουλευτικό βίο, όχι μόνο από τις δυνάμεις αντιπολιτεύσεως, όσο και από ορισμένους που αναλώνονται μεταξύ τηλεπαραθύρων και λαϊκών αγορών, υποτίθεται για να υποστηρίξουν την κυβερνητική πολιτική. Ο κ. Σαμαράς δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνον τις δυνάμεις που επιχειρούν να επαναλάβουν το πανηγύρι του 2009, όταν υπόσχονταν «λεφτά υπάρχουν»...

ενώ ο ελληνικός λαός τα πλήρωσε με δύο Μνημόνια, την υπαγωγή στο ΔΝΤ και την εκχώρηση δικαιωμάτων εξουσίας στους υπαλληλίσκους της τρόικας.

Έως ότου μας απαντήσει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως κ. Αλέξης Τσίπρας πού θα βρει τα λεφτά για τα πράσινα άλογα που υπόσχεται, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Αν θέλουμε υπέρβαση της κρίσης ας αφήσουμε τις συζητήσεις για το αν η Καγκελάριος Μέρκελ χτύπησε την πλάτη του κ. Σαμαρά ή αν ο κ. Τσίπρας κάνει εντατικά μαθήματα αγγλικών για να λέει λιγότερες αρλούμπες «εις την αλλοδαπήν».

Να σταματήσει ο κατήφορος

Η χώρα δεν χρειάζεται εκλογές, ο λαός δεν πρέπει να ναρκώνεται από τον πολιτικό λόγο που εκφέρουν οι πολιτικές μετριότητες που παρελαύνουν από τα κανάλια. Η νέα γενιά δεν μπορεί να εκπορνεύει τις ελπίδες της μεταναστευόντας αμαχητί στο εξωτερικό.

Η συνεχιζόμενη πολιτική αφασία αποδυναμώνει την πυγμή του πολιτικού δυναμικού και ενισχύει την επιρροή που έχουν οι κάστες των ολιγαρχών, διαπλεκόμενων και νταβατζήδων που φιλοδοξούν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και να την κατευθύνουν στους «εκλεκτούς» οι οποίοι θα συντηρήσουν την απουσία οράματος και ελπίδας από το λαό.

Οι εορτασμοί για τη συπλήρωση 40 ετών από την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας είναι επιτακτική ανάγκη να δώσουν στίγμα ανάλογο με αυτό που έδωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής του 1974 για την εθνική, ηθική, οικονομική, θεσμική και αναπτυξιακή ανάταξη της Ελλάδας.

Η πατρίδα απαιτεί πρόγραμμα, απαιτεί προτάσεις, απαιτεί εξύψωση του εθνικού κεφαλαίου της, δηλαδή της κοινωνίας. Υποχρέωση της ηγεσίας μιας πανδημοκρατικής παράταξης, όπως φιλοδόξησε να καταστήσει τη Νέα Δημοκρατία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έχει την ηθική υποχρέωση να μιλήσει σε όλους. Χωρίς αποκλεισμούς ο αγρότης, ο εργάτης, ο άνεργος, ο φοιτητής, ο στρατιώτης, ο ανασφάλιστος και ο συνταξιούχος πρέπει να έχουν ρόλο και λόγο στην αναμενόμενη ομιλία του Πρωθυπουργού.

Η απάντηση στην κρίση

Αν δεν θέλουμε και δεν επιτρέψουμε να μπει η χώρα σε περιπέτειες, πρέπει να συμφωνήσουμε σε ένα ρεαλιστικό αναπτυξιακό πρόγραμμα, το περίγραμμα του οποίου θα σκιαγραφήσει ο Πρωθυπουργός ως ο θεσμικά υπεύθυνος και αρμόδιος, να οδηγήσει τη χωρα σε ασφαλή νερά πέρα από τους οφάλους της κρίσης, τις συπληγάδες των μνημονίων, τις σειρήνες των λαϊκιστών με τις ροζ και φαιοπράσινες αποχρώσεις και τη μαυρίλα που ενισχύεται στα δεξία και τα ανατολικά.

Δεν θα υποδείξουμε εμείς σε κανέναν πολιτικό ταγό ποιο όραμα θα πρέπει να θέσει ώς αντικειμενικό σκοπό για την εθνική ενότητα και συσπείρωση. Αυτή είναι η υποχρέωση ενός ηγέτη που θα ενώσει τους Έλληνες και κυρίως θα τους πεισμώσει. Αφορμή ας είναι ένα νέο παραγωγικό μοντέλο με συγκεκριμένους άξονες ανάπτυξης που θα ανοίξουν νέες θέσες εργασίας αρχικά στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας.

Οι κουταμάρες περί τουρισμού και άλλων τινών υπηρεσιών εξυπηρετούν όσους θέλουν τον Νεοέλληνα σερβιτόρο της Ε.Ε. Αντιθέτως με δουλειά, σχέδιο και αποκλειστικό στόχο την αυτάρκεια της χώρας θα υπάρξει ποιοτική αναβάθμιση του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα θέματα.

Μαζί με αυτά υποχρέωση ενός προσώπου που έχει την τιμή να είναι πρώτος τη τάξει είναι να συνδυάσει το παραγωγικό αυτό μοντέλο με ριζοσπαστικές τομές και μέτρα τα οποία θα ληφθούν πρώτα στους ευαίσθητους τομείς της Εθνικής Παιδείας και του Πολιτισμού.