ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ Α.Ε.: Πώς οι υπερ-αριστεροί της Δύσης προδίδουν τους ανεξάρτητους λαούς

Σχόλιο: Πολύ καλή περιγραφή μιας Αυστραλιανής Τροτσκιστικής σέχτας με βάση το βρετανικό SWP (Socialist Workers Party), το οποίο έχει ένα εξίσου άθλιο και φιλο-σιωνιστικό παρόμοιο παράρτημα στην Ελλάδα, το ΣΕΚ (τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που έχει πάρει εργολαβία τον αντι-ρατσιστικό και αντι-φασιστικό αγώνα, αλλά υποστηρίζει όλες τις εκστρατείες της Υπερεθνικής Ελίτ γιατί παντού βλέπει «λαικές εξεγέρσεις» από … άγνωστης προέλευσης ιπτάμενα αντικείμενα και …νίκες. Πολλές νίκες. Συνεχόμενες νίκες.

Βιογραφικό: Ο Tim Anderson έχει πτυχία στα οικονομικά και τη διεθνή πολιτική, και ένα διδακτορικό στην πολιτική οικονομία της οικονομικής φιλελευθεροποίησης στην Αυστραλία. Τα τρέχοντα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν (i) στρατηγική ανάπτυξης και τα δικαιώματα στην ανάπτυξη, (ii) μελανησιακή γη και τα μέσα διαβίωσης, και (iii) οικονομική ολοκλήρωση στην Λατινική Αμερική. Έχει δημοσιευθεί σε μια σειρά από επιστημονικά περιοδικά, και πιο πρόσφατα σε:...

Health and Human Rights, the Pan-American Journal of Public Health, The International Journal of Cuban Studies, the Australian Journal of Human Rights, Latin American Perspectives, the Journal of Iberian and Latin American Studies, Critical Public Health, the Journal of Australian Political Economy και Pacific Economic Bulletin.

 _____________________________________________________

Πηγή: Tim Anderson, “Lost in the SAlt Mines: how western ultra-leftists betray independent peoples,” english.pravda.ru (07.07.2014)

Η ανοιχτή επιθετικότητα είναι διαφανής. Η ψεύτικη δυτική αλληλεγγύη αξίζει λίγο περισσότερη προσοχή. Το κοινό νήμα είναι ένα παρόμοιο σύνολο παραδοχών, με τις ρίζες τους στον μοντερνισμό, την αυτοκρατορική κουλτούρα, η οποία ποτέ δεν εκτίμησε τη μετα-αποικιακή αρχή της αυτοδιάθεσης.

Μεγάλο μέρος αυτής της δυτικής «αλληλεγγύης» απορρίπτει την ακεραιότητα των λαών και τις επιλογές ζωής τους, και επιδιώκει να επιβάλει μια δυτική εικόνα του τι είναι καλό γι’ αυτούς. Φιλελεύθεροι και υπερ-αριστεροί μοιράζονται εξίσου μια φτωχή αναγνώριση του γεγονότος ότι οι ανεξάρτητοι λαοί μπορεί να μην θέλουν δυτικούς «σωτήρες», ούτε τα δυτικά πρότυπα για τις κοινωνίες τους, πόσο μάλλον «ανθρωπιστικές επέμβασεις» (βλ. Anderson 2014).

Αυτό το δοκίμιο περιγράφει το πρόβλημα του δυτικού υπερ-αριστερισμού μέσω της SocialistAlternative (SAlt), μιας αυστραλιανής ομάδας που διακηρύττει διεθνισμό και αλληλεγγύη, αλλά η οποία προδίδει τακτικά αυτά τα οποία ισχυρίζεται ότι υποστηρίζει.

Η SAlt, μια ομάδα αποσχισθείσα από τους Διεθνείς Σοσιαλιστές (International Socialists) με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, ειδικεύεται στην στρατολόγηση φοιτητών. Κάθε χρόνο η ομάδα προσελκύει κάποια νέα μέλη, επειδή εμφανίζεται ως μια από τις λίγες ομάδες με ενέργεια και μια ισχυρή κριτική άποψη σε ένα κατά τα άλλα αντιδραστικό και άκαρδο καπιταλιστικό κόσμο. Ωστόσο, τα νέα μέλη της SAlt την εγκαταλείπουν σχεδόν τόσο γρήγορα όσο εντάσσονται σε αυτή. Πολλοί ανακαλύπτουν ότι η ομάδα ανήκει σε μια σεχταριστική και καταχρηστική παράδοση.

Μπορεί επίσης να ανακάλυψαν ότι η ομάδα και οι προκάτοχοί και οι αποσχίσεις της έχουν επιτεθεί στην αυτοδιάθεση των Αβορίγινων, στην Κουβανέζικη Επανάσταση, στα προοδευτικά κράτη στη Λατινική Αμερική (π.χ. στη Χιλή του Αλιέντε και στην Βενεζουέλα υπό την ηγεσία του Τσάβες) και σε ανεξάρτητα αραβικά κράτη (π.χ. Λιβύη, Συρία). Η μεγάλη τους επιθυμία να αποδείξουν τα υπερ-αριστερά διαπιστευτήρια τους σημαίνει ότι με κάποιο τρόπο πάντα καταλήγουν στο πλευρό της Ουάσιγκτον.

Αυτό φαίνεται πιο καθαρά στους τρέχοντες πολέμους μέσω απεσταλμένων (proxywars) στη Μέση Ανατολή. Δεν έχει σημασία που ομάδες της Αλ Κάιντα υποστηριζόμενες από το ΝΑΤΟ ήταν επικεφαλής των ένοπλων επιθέσεων στη Λιβύη και τη Συρία, η SAlt υποστηρίζει ότι οι πραγματικοί (μη ονομαζόμενοι) επαναστάτες είναι κάπου εκεί. Δεν πειράζει που φασίστες υποστηριζόμενοι από το ΝΑΤΟ ήταν επικεφαλής της «Επανάστασης της πλατείας Μαϊντάν» στην Ουκρανία, οι πραγματικοί (μη ονομαζόμενοι) επαναστάτες είναι επίσης κάπου εκεί. Αυτοί οι «διεθνείς σοσιαλιστές» δεν φείδονταν συμβουλών προς τη προοδευτική κυβέρνηση της Βενεζουέλας, όταν ήταν επίσης υποκείμενο φασιστικής βίας με την υποστήριξη των ΗΠΑ.

Οι μισθοφόροι φανατικοί στυλ Αλ Κάιντα ― που έχουν ως επί το πλείστον προσληφθεί από τους συμμάχους των ΗΠΑ τις πετρελαιο-μοναρχίες της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ ― παρουσιάζονται ως «ριζοσπάστες» μουσουλμάνοι ήρωες, που ξεσηκώνονται ενάντια στις δικτατορίες της περιοχής (Oakley2014). Φαίνεται να υπάρχει λίγη περιέργεια ως προς το γιατί αυτές οι φαύλες θρησκευτικές ομάδες δεν έχουν ποτέ σηκώσει το δάχτυλο ενάντια στον κοινό εχθρό των αραβικών και μουσουλμανικών λαών, το Απαρτχάιντ του Ισραήλ. Επίσης, δεν προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί το σιωνιστικό καθεστώς υποστηρίζει και φροντίζει σε ισραηλινά νοσοκομεία τους τραυματισμένους «Σύριους αντάρτες» (Israel Tody 2014).

Η SAltσυμμερίζεται τον αντιδραστικό χαρακτήρα πολλών δυτικών φιλελεύθερων και των περισσότερων υπερ-αριστερών προς τις κινήσεις αυτοδιάθεσης. Σε αυτή τη μεγάλη παράδοση, οGilbert Achar (ειδικός προσκεκλημένος στο συνέδριο «Μαρξισμός 2014» της SAlt) παραμένει αμετανόητος στην υποστήριξή του για τις υποστηριζόμενες από το ΝΑΤΟ, «επαναστάσεις» στη Λιβύη και τη Συρία, συμπεριλαμβανομένων των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης (Ruder 2014).

Αυτή η προδοσία είναι, φυσικά, μέρος ενός ευρύτερου φαινομένου. Ο AjamuBaraka, βετεράνος ακτιβιστής και εκδότης του ιντερνετικού περιοδικού BlackAgenda με έδρα τις ΗΠΑ, γράφοντας για τη «στήριξη από την Αριστερά του ιμπεριαλισμού και της λευκής υπεροχής», παρατηρεί: «Ένα χάσμα έχει δημιουργηθεί χωρίζοντας την Αριστερά στη Δύση από τους ομολόγους της σε μεγάλο μέρος του παγκόσμιου Νότου». Μιλάει για έναν «αριστερό ιμπεριαλισμό», είτε ντυμένο με φιλελεύθερο «ανθρωπιστικό» ένδυμα ή ψευδο-μαρξιστική ρητορική, ο οποίος πλέον ακολουθεί στα μουλωχτά κάθε νέο πόλεμο «αλλαγής καθεστώτος».

Φανατικές καταγγελίες έρχονται εύκολα σε εκείνους από την τροτσκιστική παράδοση, οι οποίοι καιρό πριν όρισαν τη παλιά Σοβιετική Ένωση ως ηθικό ισοδύναμο του δυτικού ιμπεριαλισμού. Όσοι ανεξάρτητοι άνθρωποι είχαν σχέσεις με την ΕΣΣΔ καταγγέλονταν ως «σταλινικοί». Ωστόσο, η ΕΣΣΔ (και σε κάποιο βαθμό τη Ρωσία μετά) ήταν ουσιαστικά η μοναδική πηγή οικονομικής και στρατιωτικής υποστήριξης για εκείνους (π.χ. στην Αγκόλα, τη Ναμίμπια και πολλούς άλλους) που πολεμούσαν τα αποικιακά καθεστώτα και το απαρτχάιντ στην Αφρική, για δεκαετίες. Σοβιετικά όπλων επίσης υποστήριξαν τα ανεξάρτητα κράτη της Μέσης Ανατολής, απότη δυτική επιθετικότητα και το Σιωνιστικό αποικισμό. Οι Δυτικοί Τροτσκιστές δεν εξόπλισαν ποτέ τους Παλαιστινίους, να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους κατά της σιωνιστικής επίθεσης. Οι Σοβιετικοί «σταλινικοί» το έκαναν, όπως το έκαναν και το Ιράν και η Συρία.

Παρόμοιες καταγγελίες έγιναν μια τυποποιημένη μορφή προσωπικής κατάχρησης μέσα στην SAlt. Απλές διαφωνίες οδηγούν σε κατηγορίες ότι κάποιος είναι «σταλινικός» (δηλαδή ένας μαζικός δολοφόνος). Με τις σφοδρότερες καταγγελίες να προορίζονται συχνά για τις ομάδες που φαίνεται να είναι ανταγωνιστές. Τέτοιες τακτικές φαίνεται τους βοηθούν να διεκδικούν, και να αισθάνονται, ένα είδος ηθικής ανωτερότητας, σχεδόν σε κάθε περίσταση.

Ο έντονος ανταγωνισμός που η SAltδείχνει έναντι άλλων μικρών αριστερών ομάδων, ο ακραίος σεχταρισμός της και η χρήση της κατάχρησης ως «ριζοσπαστική πολιτική» θα ήταν αστείο, σχεδόν μια κατοπτρική εικόνα του «LifeofBrian» των MontyPython, αν δεν ήταν τόσο παραπλανητική και αντιδραστική. Νέοι άνθρωποι ξεγελιούνται πιστεύοντας ότι αυτό το είδος των καταχρηστικών, σεχταριστικών πολιτικών είναι «ριζοσπαστικό» και κουλ.

Η SAlt είναι ένα παρακλάδι της πλέον μη ενεργής Διεθνούς Σοσιαλιστικής Οργάνωσης (International Socialist Organisation/ISO), μια αυστραλιανής ομάδας, η οποία ήταν στενά συνδεδεμένη με το Βρετανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (British Socialist Workers Party /SWP). Ήταν όλοι επηρεασμένοι από την απλή ιδέα του τροτσκιστή Τόνι Κλιφ (Tony Cliff) (σ.σ. Αληθινό όνομα Yigael Gluckstein, Εβραίος, γεννημένος το 1917 στην Παλαιστίνη, μετακόμισε στη Μεγάλη Βρετανία το 1947 και υιοθέτησε το ψευδώνυμο Tony Cliff στα τέλη της δεκαετίας του ‘50) περί «κρατικού καπιταλισμού» και «διεθνούς σοσιαλισμού», όπου ο καπιταλισμός θεωρείται ως ένα παγκόσμιο σύστημα, αμετάβλητο από οποιαδήποτε εθνική «επανάσταση».

Χωρίς την παγκόσμια επανάσταση, λένε, δεν υπάρχει σοσιαλιστική επανάσταση. (σ.σ. Πρόκειται για «Μεσσιανική» σύλληψη που εξοβελίζει την «επανάσταση» στον ερχομό του Σωτήρα στην Γη, ενώ στο μεταξύ οι «επαναστάτες» θα περιπλανώνται στα πέρατα της Γης κηρύσσοντας την διαρκή επανάσταση.) Ως εκ τούτου, δεν έχει συμβεί ακόμα καμιά «επανάσταση» και κανένα «καθεστώς» ― ακόμη και εκείνα που δημιούργησαν σημαντικά επιτεύγματα και τα υπερασπίστηκαν με πολύ αίμα ― δεν αξίζει την υπεράσπιση μας. Για το λόγο αυτό ο «διεθνής σοσιαλισμός», έχει παραμείνει αδιάλλακτα αντίθετος σε προοδευτικά κράτη.

Αυτό έχει δημιουργήσει ένα είδος αναρχοσυνδικαλισμού, ενάντια στην κρατική εξουσία και γιααφηρημένους «εργατικούς αγώνες» (βλ. Anderson 2013). Πραγματικά επιτεύγματα από ανεξάρτητα κράτη είναι σχεδόν πάντα καταγγέλονται ως «ξεπουλήματα». Τα πάντα μπορεί να κατεδαφιστούν (συμπεριλαμβανομένων εκείνων των πραγμάτων που μόνο τα κράτη μπορούν να προσφέρουν, όπως τα συστήματα δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης), έτσι ώστε «οι εργάτες» μπορούν να τα ξαναφτιάξουν όλα από την αρχή.

Στο ζήλο τους να «χτίσουν το κόμμα« επιδίδονται σε μια επιλογή από δημοφιλή θέματα, στη συνέχεια αποπειρώνται να σφετεριστούν ή να κυριαρχήσουν σε κάθε υπόθεση, και όταν αυτό αποτύχει, ενεργούν για να διαιρέσουν το κίνημα.

Η ISOσυνήθιζε να αυτοαποκαλείται «λενινιστική», αλλά αυτό κυρίως επειδή οι ίδιοι ματαίως έβλεπαν τους εαυτούς τους ως «πρωτοπορία», που καθοδηγούσε την ευρύτερη αριστερά και την εργατική τάξη. Όπως ήταν αναμενόμενο, ούτε η ISOούτε κανένα από τις αποσχίσεις της πέτυχε οποιαδήποτε ηγετική θέση σε οποιαδήποτε οργάνωση της εργατικής τάξης στην Αυστραλία, μετά από περισσότερα από 40 χρόνια. Ο Λένιν, στην πραγματικότητα, έγραψε ότι οι επαναστάτες έπρεπε να αγωνιστούν τόσο εναντίον των συμβιβασμών όσο και εναντίον της «βρεφικής» αριστεράς, η οποία θα προδώσει τις προοδευτικές δυνάμεις μέσω των απείθαρχων και ανώριμων επιθέσεων της.

Σχόλια στο ίδιο πνεύμα, σχετικά με αυτό το ύφος του υπερ-αριστερισμού, έγιναν από τον βετεράνο κομμουνιστή ηγέτη Josep Τίτο, κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Οι τροτσκιστές στην Ισπανία, είπε, αποδείχθηκαν προδότες και οιονεί-φασίστες. «Στην Ισπανία, οι Τροτσκιστές ήταν η ψυχή της πέμπτης φάλαγγας, προκαλούσαν ανταρσίες στο οπισθοφυλακή του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Στρατού όποτε ο Φράνκο αντιμετωπίζε κινδύνους στο μέτωπο … Το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να καμουφλάρουν τους εαυτούς τους με επαναστατική φρασεολογία». Οι ενέργειές τους αυτές τους χαρακτήρίσαν ως «φασιστικούς πράκτορες», δήλωσε ο Τίτο.

Είδαμε ένα παρόμοιο μοτίβο επιθέσεων κατά της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας υπό την ηγεσία του αείμνηστου Σαλβαδόρ Αλιέντε της Χιλής, στις αρχές της δεκαετία του ‘70. Μέχρι σήμερα η«Διεθνής Κομμουνιστική Λίγκα (Τέταρτη Διεθνής)» (International Communist League (FourthInternational) (2009), είναι υπερήφανη που έχουν «καταγγείλει [το 1970] κάθε πολιτική υποστήριξη στο συνασπισμό Αλιέντε ως ταξική προδοσία».

Η Ουάσιγκτον είχε υποθάλψει την κοινωνική αναταραχή στη Χιλή και, όταν ο Αλιέντε δολοφονήθηκε από ένα υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ στρατιωτικό πραξικόπημα και αντικαταστάθηκε από μια φαύλη δεξιά δικτατορία, αυτή η ίδια τροτσκιστική ομάδα κατηγόρησε τον Αλιέντε, και ισχυρίζονταν ότι το «Λαϊκό Μέτωπο του άνοιξε το δρόμο για το τρόμο του Πινοσέτ».

Οι SWP/ISO/SAlt δεν υπήρχαν τότε, αλλά το περιοδικό τους επανέλαβε μια παρόμοια καταγγελία, χρόνια αργότερα: «Ο Αλιέντε ανέλαβε συνεχείς προσπάθειες για να κερδίσει με το μέρος της UP[Λαϊκής Ενότητας] τομείς της εθνικής αστικής τάξης – σε βάρος της εργατικής τάξης» (ISR 2003). Ο Αλιέντε ήταν ο προδότης του λαού της Χιλής, φαίνεται, όχι οι δυτικοί τροτσκιστές.

Το ίδιο περιοδικό καταγγέλλει την Επαναστατική Κούβα, το φάρο της αριστεράς στη Λατινική Αμερική, ειδικά αφού δέχτηκε ανανεωμένη επίθεση από την Ουάσιγκτον στη δεκαετία του 1990. Μετά την κατάρρευση των εμπορικών σχέσεων της Κούβας με την Σοβιετική Ένωση (το μόνο εμπορικό εταίρο που θα μπορούσε να παράσχει την Κούβα με πετρέλαιο), η μικρή χώρα γνώρισε μια βαθιά οικονομική ύφεση. Οι ΗΠΑ πρόσθεσαν ευχαρίστως επιπλέον κυρώσεις, σε μια προσπάθεια να συντρίψουν το νησί των ανταρτών. Εορτάζοντας ακόμη την κατάρρευση της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης, το περιοδικό των SWP / ISO ισχυρίστηκε ότι τα προβλήματα της Κούβας δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα μέρος της «γενικής κρίσης του κρατικού καπιταλισμού»(Reyes 2000). Καμία αλληλεγγύη εκεί.

Σύμφωνα με την ιδεολογία των «διεθνών σοσιαλιστών», δεν έγινε επανάσταση στην Κούβα.Μία από τις πιο βαθιές κοινωνικές μεταμορφώσεις του εικοστού αιώνα, ειπώθηκε ότι είναι απλώςμια άλλη περίπτωση «κρατικού καπιταλισμού», και έτσι δεν αξίζει να την υπερασπιστούμε. Ο δικτυακός τόπος της ομάδας της Αυστραλίας «Αλληλεγγύη» (Solidarity) [άλλο παρακλάδι της ISO] έχει την ίδια γραμμή, με τον Mark Gillespie(2010) να καταγγέλλει το σοσιαλισμό στην Κούβα, και τον Mike Gonzalez (2011) του SWP να καταγγέλλει τον Έβο Μοράλες στη Βολιβία. Η νεαρή Βρετανίδα μελετήτρια HelenYaffeπεριέγραψε την προσέγγιση αυτή στην Κούβα ως «αντεπαναστατικές ανοησίες» (Yaffe 2004).

(…)

Ακόμη χειρότερα, αυτό το ύφος πολιτικής τροφοδοτεί αντιδράσεις. Στoυς τρέχοντες πολέμους μέσω πληρεξούσιων (proxy wars) στη Μέση Ανατολή οι ωμοί ιμπεριαλιστές, οι ανθρωπιστές φιλελεύθεροι και η υπερ-αριστερά, όλοι, με διαφορετικά μέσα, στηρίζουν τα δυτικά σχέδια «αλλαγής καθεστώτων». Για παράδειγμα, η υποστηριζόμενη από το ΝΑΤΟ, σεχταριστική ισλαμιστική «Συριακή Επανάσταση», η οποία δεν έχει σχεδόν καμία υποστήριξη στο εσωτερικό της Συρίας, υποστηρίζεται με θρησκευτική ευλάβεια από την SAlt.

Η ανάγκη να εκδιωχθούν οι αποικιοκράτες, να σφυρηλατήθουν νέοι εθνικοί θεσμοί, να αντιμετωπίσει τον πόλεμο με το σιωνιστικό κράτος, και να υπερασπιστεί τη χώρα ενάντια σε σεχταριστικές επιθέσεις από την υποστηριζόμενη από το εξωτερικό Μουσουλμανική Αδελφότητα όλα συνέβαλαν να γίνει η Συρία αυταρχική. Αλλά τίποτα από αυτά δεν θα πρέπει να επισκιάζει το γεγονός ότι η Συρία εξακολουθεί να είναι η πιο πραγματικά πλουραλιστική χωρα στην περιοχή, διατηρώντας δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και κοινωνική υποστήριξη για όλους τους πολίτες της. Οι υπερ-αριστεροί προφανώς δεν βλέπουν τίποτα από όλα αυτά.

Αντ ‘αυτού, η λογική της SAlt είναι πολύ κοντά σε εκείνη της Βόρειο-Αμερικής ελίτ. Όπως παρατήρησαν δύο πρώην πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ: «Οι περισσότεροι από την πολιτική τάξη της Αμερικής και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όλοι υιοθέτησαν, και συνεχίζουν, μια φανταστική αφήγηση για στελέχη Σύριων δημοκρατών έτοιμα, εάν απλά τους δίνονταν τα εργαλεία, να ρίξουν ένα βάναυσο δικτάτορα που του λείπει κάθε ίχνος νομιμότητας» (Leverett Leverett και 2014).

Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Συρίας έλαβε μια πολύ ισχυρή εντολή στις εκλογές του Ιουνίου του 2014 (με ποσοστά συμμετοχής κατά πολύ υψηλότερα από εκείνα οποιωνδήποτε προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ) έχει μικρή σημασία για την Ουάσιγκτον ή την υπερ-αριστερά. Κανένας τους δεν ανησυχεί για το τι θέλουν οι Σύριοι. Αυτό που κυρίως ξεχωρίζει εδώ την «αυτοκρατορική αριστερά» είναι ένα λεπτό στρώμα ψευδο-μαρξιστικής ρητορικής.(…)

Ο αποικισμός της αριστερής γλώσσα από τις μεγάλες δυνάμεις («επαναστάσεις», «ακτιβιστές») φαίνεται να έχει λειτουργήσει καλά για εκείνους στα αλατωρυχεία της SAlt (σ.σ. κάνει λογοπαίγνιο με το όνομα. SAlt και αλάτι). Γι ‘αυτούς, οι πραγματικές λαϊκές ιστορίες δεν έχουν σημασία. Όπως μια βιβλική αποκάλυψη, η «επανάσταση» ενάντια σε όλους τους «κρατικο-καπιταλιστές δικτάτορες» είναι προφανώς κάπου στη γωνία. «Οι εργάτες» μπορεί να γκρεμίσουν τα πάντα και να αρχίσουν ξανά. Εάν ένα χειρότερο σύστημα γεννιέται, δεν υπάρχει πρόβλημα: «η επανάσταση» μόλις προδοθηκε. Αυτή η παράξενη δυτική ψευδαίσθηση πρέπει να προσφέρει μεγάλη άνεση στους δυτικούς πράκτορες «αλλαγής καθεστώτος» οπουδήποτε.