Δύο είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα μέσα μου σήμερα.
Από τη μια πίκρα για την κατάντια μας ως κοινωνία και πολιτεία, για την οποία είμαστε υπεύθυνοι όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως, οι ενήλικες, οι δήθεν σώφρονες κι έμπειροι, ρεαλιστές της θεωρίας, υποκριτές σε πολλά και σπουδαία, υπέρμαχοι της εύκολης ζωής κι αρπαχτής, χωρίς αυτοκριτική κι ίχνος αυτογνωσίας. Ένα έργο που παίζεται επί χιλιετίες κι ουδείς μαθαίνει απ' αυτό!
Γιατί η γενιά της κατοχής θαυματούργησε στην εθνική αντίσταση, αλλά παγιδεύτηκε στον εθνικό διχασμό ενός καταστροφικού εμφυλίου, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, μέσα στις ψυχές και στα μυαλά πολλών Ελλήνων. Γιατί η γενιά του πολυτεχνείου πήρε τη δάδα του αγώνα της λευτεριάς και δημοκρατίας και την πέταξε στο βούρκο της πιο ακραίας ιδιοτέλειας. Γιατί η δική μας γενιά έλαβε το δώρο της πιο μακράς περιόδου ευζωίας, αλλά μπέρδεψε αξεδιάλυτα μέσα της την ευδαιμονία της αρετής με τον άκρατο υλικό ωφελιμισμό και τα απέκαμε μαντάρα....
Από την άλλη περηφάνια κι ελπίδα για τη νέα μας γενιά, που ανατέλλει με την ορμή που της ανήκει κι έρχεται με το δικό της όραμα κι αρχές να βάλει τάξη στο χάος, που της παραδίδουμε. Γ’ αυτή τη γενιά αξίζει να τα προσφέρουμε όλα με εμπιστοσύνη. Ελπίζω ότι θα μπορέσουμε να τους παραδώσουμε και μια πατρίδα όρθια και μια κοινωνία ενωμένη και ζωντανή.
Μεγενθύνετε τη συνημμένη φωτογραφία με τη συνέντευξη του υιού μου στην Ελευθεροτυπία, για περισσότερα, χωρίς περιττά δικά μου σχόλια.
Κυριάκος Κόκκινος
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.