ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΡΑΓΩΝΑΣ. Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ_

Ἡ φιλία καί γνωριμία μου μέ τόν Γιῶργο Δραγώνα γεννήθηκε μέσα ἀπό τίς στάχτες, τόν Ἰούλιο τοῦ 1981, τοῦ πολυκαταστήματος τῆς οἰκογένειάς του στήν ὁδό Αἰόλου,ὅταν αὐτό καταστράφηκε ἀπό τόν ἐμπρησμό τῶν κοινωνικῶν ἀποβλήτων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ἡ δέ ἀφορμή για τήν γνωριμία αὐτή, μ’ ἕναν ἄνθρωπο πλούσιο σέ συναισθήματα καί ἰδέες, ἦταν ἡ δημοσίευση ἑνός ἄρθρου μου στόν Οἰκονομικό Ταχυδρόμο, στό ὁποῖο ἐπεσήμαινα την ἰδεολογική ἀποδοχή πού εἶχε ἡ τρομοκρατία στήν χώρα μας, μέ ἰσχυρό ὑπόβαθρο γιά τήν ἀνάπτυξή της τόν φθόνο καί τό μίσος κατά τῆς ἐπιτυχίας μέ ἐξαίρεση αὐτή τῶν ποδοσφαιριστῶν καί τῶν τραγουδιστῶν σέ σκυλάδικα.

Ἄνθρωπος ἀρχοντικός, ἤπιος, δημοκρατικός καί δημιουργικός, ὁ Γιῶργος Δραγώνας συμμεριζόταν τήν ἄποψη αὐτή, ὡστόσο πίστευε...

ὅτι μποροῦσε νά ἀνατραπεῖ. Ἔχοντας λοιπόν στό DNA του τήν αἴσθηση τῆς προσφορᾶς, ὁ Γ. Δραγώνας στήν πλούσια ἀπό κάθε ἄποψη σταδιοδρομία του ἔκανε πολλά πρός τήν κατεύθυνση αὐτή  Συνεργάτης, τότε, τοῦ Γ. Ράλλη καί στή συνέχεια τοῦ Εὐάγγελου Ἀβέρωφ, πίστευε –πολύ σωστά– ὅτι ἡ ἔνταξη τῆς χώρας μας στήν Εὐρωπαϊκή Οἰκονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), πέρα ἀπό τούς διοικητικούς καί οἰκονομικούς ἐκσυγχρονισμούς, ἀπαιτοῦσε καί μία ριζική πολιτική ἀνανέωση, τήν ὁποία μόνον ἡ Νέα Δημοκρατία μποροῦσε να προσφέρει. Τήν ἐποχή ἐκείνη –πού στήν Ἑλλάδα λαϊκι-

σμός, δημαγωγία καί τριτοκοσμικές ἀντιλήψεις σάρωναν τά πάντα– ὁ Γιῶργος Δραγώνας καί ἄλλοι δίπλα του προσπάθησαν νά θέσουν τίς πνευματικές καί ἰδεολογικές βάσεις γιά μία σύγχρονη καί φιλελεύθερη Ἑλλάδα, πού θα ἀνταποκρινόταν στίς προκλήσεις τῆς εὐρωπαϊκῆς της πο-

ρείας καί τῆς ἐξωστρέφειας.

Στό πλαίσιο αὐτό, τεράστια ὑπῆρξε ἡ προσφορά του ὅταν, τό 1990, ὡς πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Ἀποφοίτων τοῦ Κολλεγίου Ἀθηνῶν, κατάφερε νά γίνει στήν χώρα μας ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα οἰκονομολογικά συνέδρια τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Οἰκονομολόγοι ὅπως ὁ Ἀμάρτυα Σέν, ὁ Λέστερ Θόρροου, ὁ Τζώρτζ Γκίλντερ, ὁ Πιέρ Ροζαβαλόν, ὁ Πασκάλ Σαλέν καί ἄλλοι, πῆραν μέρος σέ μία συνάντηση

πού γιά τήν Ἑλλάδα εἶχε ἱστορικό χαρακτήρα. Πλήν ὅμως, σέ κοινωνίες πού εἶναι ἀκίνητες, παρόμοια γεγονότα δεν μποροῦν νά πᾶνε πιό μακρυά ἀπό τόν χῶρο ὅπου ἐκτυλίσσονται.

Ἐνθυμοῦμαι ἔτσι μία μετασυνεδριακή συζήτηση πού εἴχαμε μέ τόν Γιῶργο, στόν ὁποῖο ἔλεγα ὅτι στήν

Ἑλλάδα, τό γεγονός ὅτι τό πνεῦμα τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ καί τῆς λατρείας του εἶχε ἐπιβληθεῖ διά τῆς πειθοῦς και ὄχι διά τῆς βίας, ἔκανε δύσκολη τήν καταπολέμησή του. Ὁ Γιῶργος Δραγώνας, παρ’ ὅτι συμφωνοῦσε μέ την ἄποψη αὐτή, πάντα πίστευε ὅτι μποροῦσε νά τήν ἀνατρέ ψει. Τό προσπάθησε ὡς διατελέσας πρόεδρος τῆς ΕΡΤ, ὡς ἐκδότης καί ὡς ἐπιχειρηματίας. Ὁ αἰφνίδιος θάνατόςτου ἀφήνει μεγάλο κενό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ_