Το επτασφράγιστο μυστικό της κρίσης..... Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Το σημείωμα αυτό, αναφέρεται στην ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΠΑΤΗ που αποτελεί ο ετεροχρονισμός της λήψης των δανεικών (που αποτελούν το Δημόσιο Χρέος) και η (επιτυχής) απόπειρα ετεροπροσωπείας του οφειλέτη.
Μία απάτη, που αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό, που φυλάσσεται με νύχια και με δόντια, από τον Δράκο της προπαγάνδας του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, καθώς η αποκάλυψή του (και η ευρεία αποδοχή της Αλήθειας) θα έστηνε κρεμάλες στην Πλατεία Συντάγματος.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους:
Κάθε προμελετημένο έγκλημα, κρύβεται κάτω από μία φτιαχτή πολυπλοκότητα, ώστε να μένει αθέατη η πλευρά της Αλήθειας του που, συνήθως, είναι πολύ απλή, όπως είναι το πάτημα της σκανδάλης ή το μπήξιμο του μαχαιριού στην καρδιά....

Έτσι, και η απώλεια της Εθνικής μας κυριαρχίας επί του πλέον ζωτικού εθνικού χώρου, αυτού της Οικονομίας μας και η αποκάλυψη της πτώχευσης της Ελληνικής κοινωνίας, (που αποτελεί προïόν μακρόχρονης διεργασίας της νοοτροπίας και πρακτικής της «ιθύνουσας τάξης»), παρουσιάζεται ότι πηγάζει από τον συνδυασμό του μεγάλου ελλείμματος «τρεχουσών συναλλαγών» και του τεράστιου χρέους του Ελληνικού κράτους.
Είναι, όμως, έτσι;;;
Επειδή, τόσο οι κουβέντες μεταξύ πολιτών, όσο και οι δημόσιες συζητήσεις «στρογγυλής τραπέζης», επικεντρώνονται στο Δημόσιο Χρέος μας, πρέπει κάποιος να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, για να γίνεται κατανοητή η Αλήθεια. Αυτή, που τόσο έξυπνα κουκουλώνουν ή παραμορφώνουν όσοι δεν θέλουν να φαίνεται καθαρή και αφτιασίδωτη.
Ας μου επιτραπεί να συμβάλλω κι εγώ λίγο σ’ αυτή την προσπάθεια.
Πρώτα-πρώτα , να μη μπερδεύουμε στο μυαλό μας, το «Δημόσιο Χρέος» , με το «Ιδιωτικό Χρέος».
Το τελευταίο, είναι το σύνολο των ποσών που χρωστά κάθε πολίτης στις Τράπεζες, από διάφορα δάνεια ή «κάρτες» που έχει πάρει, προκειμένου να αγοράσει διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες, για να ικανοποιήσει προσωπικές ή οικογενειακές ανάγκες ή γούστα.
Αυτές όλες οι δαπάνες, δεν έχουν καμία σχέση με το πρόβλημα του υπέρογκου δανεισμού του κράτους μας.
Το «Ιδιωτικό Χρέος» (που είναι άλλο τόσο, όσο το Δημόσιο), αποτελεί άλλο πρόβλημα, που ακόμη δεν έχει προκύψει επιτακτικά η ανάγκη λύσης του και ως εκ τούτου, ακόμη δεν συζητάμε γι’ αυτό).
Κάνω αυτή τη σημείωση, διότι πολλοί μπερδεύουν τα δύο αυτά μεγέθη, για να αποπροσανατολίσουν ακόμη περισσότερο τη σκέψη από την ευθεία της Αλήθειας.
Το «Δημόσιο Χρέος» (ΔΧ), είναι αυτό που σήμερα ταλανίζει ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία. Αυτό, είναι το σύνολο των ποσών που δανείστηκε τα τελευταία 30 χρόνια και χρωστά το κράτος, προκειμένου:
αφ’ ενός να πληρώνει τη δαπάνη της λειτουργίας του και
αφ’ ετέρου να επενδύει σε Δημόσια έργα υποδομών, επάνω στις οποίες στήνεται η ανάπτυξη κάθε είδους επιχειρήσεων, που αποτελούν την πηγή παραγωγής του Εθνικού πλούτου (ΑΕΠ)
Το ΔΧ και η αδυναμία της περαιτέρω εξόφλησης των δόσεών του, είναι αυτό για το οποίο έγινε όλος αυτός ο ορυμαγδός της παράδοσης της Εθνικής Ανεξαρτησίας μας και της επέλασης του «ΔΝΤ & Σία», υπό το λάβαρο του «Μνημονίου».

Όλες οι συζητήσεις, γύρω από το θέμα αυτό, ξεκινούν από τη βάση ότι, η Ελληνική κοινωνία δανείστηκε αυτά τα ποσά, που τώρα δεν μπορεί να εξοφλήσει.

Όμως, η βάση αυτή δεν είναι αληθής, καθώς τα λεφτά αυτά, δεν τα δανείστηκε, (αφού δεν τα εισέπραξε) η Ελληνική κοινωνία !!
Απόδειξη αυτού, αποτελεί η μη ύπαρξη της αντίστοιχης Αξίας του Δ.Χ, κάπου, αφού αν τα έπαιρνε η Ελληνική κοινωνία, η αντίστοιχη αξία αυτών των δανείων θα βρισκόταν κάπου,
είτε υπό τη μορφή κάποιων έργων υποδομής, ίσης αξίας, που τώρα θα παρήγαγαν χρήμα και δεν θα είχαμε αυτό το χαώδες «έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών», αλλά θα είχαμε και περίσσευμα, όπως σε κάθε κράτος με σώφρονα και πατριωτική διοίκηση και διαχείριση
είτε υπό την μορφή υψηλής ποιότητας των παρεχομένων Δημοσίων Υπηρεσιών, όπως της Υγείας, της Ασφάλειας, της Δημόσιας Διοίκησης, της Παιδείας, της Έρευνας και Τεχνολογίας, κλπ.
Όμως, αν η Ελληνική κοινωνία δεν πήρε αυτά τα δάνεια, τότε δεν τα χρωστάει !!!
Αν, όμως, δεν τα πήρε η Ελληνική κοινωνία, ποιος τα πήρε, πώς, για ποιόν λόγο και, που είναι τα λεφτά ;;;;

Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά, περνάει, υποχρεωτικά, από το σκεπτικό του τρόπου κατάληψης ή διατήρησης της κυβερνητικής Εξουσίας, από τους διεκδικητές της (κόμματα).
Επειδή στη Δημοκρατία, αυτό γίνεται με τη συγκέντρωση του μεγαλύτερου πλήθους των ψήφων, και αφού στις κομματικές ηγεσίες των Ελληνικών κομμάτων, καθ’ όλη , σχεδόν, την περίοδο της «μεταπολίτευσης» , επικράτησε η νοοτροπία της πρόταξης του κομματικού συμφέροντος από το κοινωνικό όφελος, στήθηκαν (από τα κόμματα) δύο μηχανισμοί:
ένας μηχανισμός αγοράς ψήφων, δια της δημιουργίας στρατιών αμειβομένων ανδράποδων/ψηφοφόρων, υπό τον μανδύα του δημοσίου υπαλλήλου
ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός μηχανισμός κομματικής προπαγάνδας, για την παραγωγή στρατιών κομματικών παρωπιδοφόρων / ψηφοφόρων
Όμως, και οι δύο αυτοί μηχανισμοί, είναι εξαιρετικά κοστοβόροι και τα κόμματα δεν διέθεταν (δηλαδή, δεν μπορούσαν να εισπράξουν από τους «φίλους» τους) τα απαιτούμενα ποσά.
Επειδή, όμως η κομματική ανάγκη ήταν (πάντα) επείγουσα και κρίσιμη και, επειδή τα κόμματα δεν είχαν το «πρόσωπο» να δανειστούν τέτοια τεράστια ποσά, εκμεταλλεύτηκαν τη θέση τους ως διαχειριστές του Κρατικού Ταμείου και του Εθνικού πλούτου (που εγγυάται τον δανεισμό του κράτους) και άρχισαν να παίρνουν αυτά τα ποσά, με το πρόσχημα ότι τα χρειάζεται η κοινωνία.

Τα λεφτά αυτά, καθ’ όλη τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης», διοχετεύθηκαν από τα κυβερνώντα κόμματα, προς δύο κατευθύνσεις :
στη μισθοδοσία των ανδράποδων / ψηφοφόρων τους (που την κομματική δαπάνη εξαγοράς τους, πολύ έξυπνα, την ταυτοποίησαν ως κρατική δαπάνη, προσλαμβάνοντάς τους ως δημόσιους υπαλλήλους), και
στην διοχέτευση (με τη μέθοδο των υπερτιμολογήσεων των δημοσίων έργων και προμηθειών) των απαιτουμένων (τεράστιων) ποσών προς την «κρατικοδίαιτη» (δηλαδή κομματοτρεφόμενη) οικονομική ολιγαρχία, προκειμένου μέρος αυτής της λεηλασίας του εθνικού πλούτου να επιστρέφει στα κόμματα, με τη μορφή προεκλογικών ή τακτικών ενισχύσεων (βλέπε «σεμινάριο Siemens» με τίτλο «Το’ να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυό το πρόσωπο», στο οποίο απονεμήθηκε «ντοκτορά» Τσουκάτου, Μαντέλη, κλπ).
Η πτώχευσή μας, λοιπόν, δεν οφείλεται σε λανθασμένους χειρισμούς των Δημόσιων οικονομικών, όπως θέλουν να το παρουσιάζουν οι ένοχοι της λεηλασίας, διαπληκτιζόμενοι (δήθεν) μεταξύ τους για το ποιος έκανε τα περισσότερα και μεγαλύτερα λάθη.
Η πτώχευσή μας οφείλεται στη μεγαλύτερη απάτη που έγινε ποτέ από εντεταλμένους διαχειριστές εις βάρος των εντολέων τους.
Τα δάνεια που χρεώθηκε η Ελληνική κοινωνία, τα πήραν τα κόμματα, «προς ίδιον όφελος», με βαρειά χρέωση του κάθε πολίτη, εν αγνοία του !!!!!
Κυρίαρχοι της λεηλασίας, τα δύο «κόμματα εξουσίας», που είχαν τη δυνατότητα, σαν εξουσιοδοτημένοι διαχειριστές του Δημοσίου Ταμείου και του Εθνικού Πλούτου, να εισπράττουν και να πληρώνουν για λογαριασμό της Ελληνικής κοινωνίας.
Με την ιδιότητά τους αυτή, χρέωναν στον κάθε μισθωτό, συνταξιούχο, ελεύθερο επαγγελματία και μικρομεσαίο επιχειρηματία, τον λογαριασμό του κομματικού αγώνα τους για τη διεκδίκηση ή διατήρηση της δικής τους πολυτελέστατης διαβίωσης στα παλάτια της Εξουσίας, που αφού την οικειοποιήθηκαν και την μονιμοποίησαν, τη μοίρασαν και στις οικογένειές τους, δημιουργώντας τον μοναδικό ανά τον κόσμο τραγέλαφο της «Δημοκρατικής Οικογενειοκρατίας» (σαν να λέμε «ηλιόλουστη νύχτα»).

Έτσι, φθάσαμε στο σήμερα, στην ώρα της πληρωμής του λογαριασμού και της αποκάλυψης της τεράστιας αυτής απάτης, που περιγράφεται ως εξής: Ο απατεώνας (το σύνολο του καθεστώτος πολιτικού συστήματος) προκειμένου να κάνει τη δουλειά του την ώρα που ήθελε και αδυνατώντας να ζητήσει δανεικά από την κοινωνία (δηλαδή τον κάθε πολίτη), δανείστηκε από τον τοκογλύφο της γειτονιάς.
Επειδή ο ίδιος είναι αναξιόπιστος και αναξιόχρεος, δανείστηκε για λογαριασμό του πολίτη, από τον οποίο απόσπασε τη σχετική εξουσιοδότηση, αποκρύπτοντάς του την πράξη του αυτή.

Στη λήξη της προθεσμίας πληρωμής, αδυνατώντας να πληρώσει άλλες δόσεις του χρέους αυτού, στέλνει τον τοκογλύφο να εισπράξει από την κοινωνία (δηλαδή τον κάθε πολίτη), τα δανεικά που πήρε και ξόδεψε, αυτός.

Έτσι, ο κάθε πολίτης καλείται τώρα να δώσει, αναδρομικά (και με τόκους), τα δανεικά που πήρε από αυτόν, χωρίς να του το πεί, το καθεστώς πολιτικό σύστημα εδώ και 10, 20, 30 χρόνια, δια χειρός των δανειστών των κυβερνητών του.

Αυτός είναι ο ετεροχρονισμός της λήψης των δανεικών και η ετεροπροσωπεία του οφειλέτη, που (με απόλυτη επιτυχία) απεργάσθηκε το καθεστώς πολιτικό σύστημα, στήνοντας την «απάτη του αιώνα» εις βάρος του Έλληνα πολίτη.
Με αυτήν την απύθμενη απάτη, χρεώθηκε (εν αγνοία της) η Ελληνική κοινωνία, για να ευημερεί και να διαιωνίζει την ευημερία του, όλα αυτά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης», ο μηχανισμός διοίκησης της, δηλαδή τα κόμματα που συνθέτουν το καθεστώς πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό τους.

Επειδή, δεν υπάρχει δικαστήριο να δικάσει αυτόν τον ένοχο για αυτή την απίστευτη σε μέγεθος και τρομακτική σε βάθος ανθρώπινης δυστυχίας, απάτη, καθώς αυτή έχει νομιμοποιηθεί, μέσα από έναν προστατευτικό νομικό λαβύρινθο που ο ίδιος ο ένοχος κατασκεύασε, μία είναι η λύση απαλλαγής της κοινωνίας μας από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του: Η συσπείρωση όλων των εξαπατημένων πολιτών έξω από τα τείχη αυτού του ένοχου καθεστώτος πολιτικού συστήματος και η κατάληψη αυτού του οχυρού, με σκοπό, αφ’ ενός την εκπαραθύρωση, «άπαξ και διά παντός» των ενόχων και, αφ’ ετέρου, την ανοικοδόμηση και ανασύνταξη της (τραυματισμένης) Δημοκρατίας μας, με τρόπο που δεν θα επιτρέψει την επανάληψη των ίδιων φαινομένων.
Σ’ αυτό τον αγώνα, που ήδη άρχισε, καλείται κάθε Έλληνας / Ελληνίδα, να δώσει την πνοή του, όλη του τη δύναμη και ενέργειά του.
Και, επειδή από ‘δώ και πέρα τα σημειώματά μου που αναρτώνται σε bloggs παύουν να είναι απλώς καταγγελτικά και περιγραφικά της εφιαλτικής κατάστασης που βιώνουμε, όποιος θέλει να πάρει μέρος σε αυτό τον αγώνα και να προσφέρει το δικό του φύσημα στη «Σπίθα» που άναψε ο Μεγάλος Μίκης, δεν έχει παρά να στείλει ένα σημείωμα στο othonj3@gmail.com .
Εμείς είμαστε αυτός που περιμένουμε.
Εμείς είμαστε αυτό που θέλουμε.

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης