Γιάννης Βάλβης, o Ελληνας… φεουδάρχης της Ρουμανίας

Συνέντευξη στην Αννίτα Τριανταφυλλοπούλου

Ετοιμος να επενδύσει και στην Ελλάδα, ο μοντέρνος… φεουδάρχης της Ρουμανίας Γιάννης Βάλβης ψάχνοντας τον δρόμο της επιστροφής, εξηγεί στο «Π» τι τον κρατά ακόμη έξω από την ελληνική οικονομία.

Οι δραστηριότητες του Valvis Group στη Ρουμανία εκτείνονται σήμερα από την AgroElectrica, παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας (5 ΜW) από ανανεώσιμες πηγές, στην εμφιάλωση του αγνού φυσικού νερού Aqua Carpatica, έως την εκμετάλλευση εκτάσεων με 100.000 στρέμματα σιτηρών και βιολογικών προϊόντων, Dorna Agri. «Eco business» είναι, με άλλα λόγια, η εταιρική φιλοσοφία της Valvis Holding που έχει ως βασική αρχή από την ίδρυσή της την «φιλική προς το περιβάλλον, επιχειρηματικότητα». ...
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο Γιάννης Βάλβης φιλοδοξεί να δράσει όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτιστικά.

Μονή Προφήτη Ηλία

Το πρώτο βήμα το έκανε ως ευεργέτης. Πού αλλού, παρά στην πατρογονική γενέτειρα, τη Σαντορίνη, στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία. Το όραμα του Γιάννη Βάλβη «συναντήθηκε» το 2009 και ταυτίστηκε με το όραμα του ηγούμενου της μονής, Αρχιμανδρίτη Δαμασκηνού. Οι δύο άνδρες αποφάσισαν τότε να δρομολογήσουν τη διάσωση και τη διατήρηση του ιστορικού αρχείου της μονής που αποτελείται από σπάνιες, γνήσιες περγαμηνές, οι οποίες χρονολογούνται πλέον της χιλιετίας.

Οικο-μονάδα 5 αστέρων

Στο μεταξύ, αγόρασε στην περιοχή Βλυχάδα 75 στρέμματα για να δημιουργήσει μία επιχειρηματική βάση με την επένδυση «The Valvis Volcanic Spa». Ο ίδιος, ως αρχιτέκτονας, φιλοδοξεί να χτίσει πολυτελή τουριστική μονάδα που θα λειτουργεί σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον.

Ελληνας της διασποράς, τρίτης γενιάς, ο Γιάννης Βάλβης με βάση τη Γενεύη, αναπτύσσεται επιχειρηματικά στο Βουκουρέστι, έχοντας πάντα το βλέμμα στραμμένο προς την πατρίδα.

Ποιοι τομείς της οικονομίας θα μπορούσαν να αναπτυχθούν αποτελεσματικότερα στην Ελλάδα;

Για εμένα είναι ξεκάθαρο: ο τουρισμός. Θα έπρεπε, όμως, να ανεβάσουμε λίγο το επίπεδο. Να μην απευθυνόμαστε μόνο στον απλό τουρίστα που έρχεται με το σακίδιο και πίνει την μπύρα του το πρωί.

Και σας δίνω το παράδειγμα της Σαντορίνης. Η Σαντορίνη έχει μόνο μία μονάδα πέντε αστέρων. Εχει κουλτούρα, έχει πολιτισμό, έχει ομορφιά, αλλά το επίπεδο υπηρεσιών φτάνει μέχρι τα τέσσερα αστέρια. Και αυτή η μοναδική μονάδα είναι στη μέση του χωριού, δεν υπάρχει καμία μονάδα δίπλα στη θάλασσα. Επίσης, υπάρχει και ο τομέας της βιομηχανίας τροφίμων, που έχει ήδη αναπτυχθεί αξιόλογη δυναμική.

Ποιες, όμως, είναι οι προϋποθέσεις για να έρθουν επενδύσεις στην Ελλάδα;

Η σχέση ενός επενδυτή με μια χώρα είναι όπως στον έρωτα, όπως στην αγάπη. Πρέπει να τον ελκύσεις. Δηλαδή, κανένας επενδυτής (που εξ ορισμού είναι έξυπνος και έχει ένα πλάνο επιχειρησιακό και δεν θέλει να πετάξει τα λεφτά του από το παράθυρο), δεν θα έρθει, αν δεν υπάρξει και από την άλλη πλευρά μια προσπάθεια. Είναι όπως όταν πηγαίνεις σε ένα ραντεβού και θέλεις να σαγηνεύσεις κάποιον. Δηλαδή, δεν μπορεί η Ελλάδα να λέει: «Ανακαλύψτε με, έχω φορολογία που αλλάζει, έχω νομικό πλαίσιο που αλλάζει, έχω πολιτική αστάθεια… Οταν με ανακαλύψετε, ελάτε».

Δεν είναι ο σωστός τρόπος συμπεριφοράς αυτός, ιδιαίτερα όταν θες να τραβήξεις νέο επενδυτικό κεφάλαιο, επιχειρηματικές ιδέες και να δώσεις προοπτική σε μακροχρόνιο ορίζοντα. Χρειάζεται σταθερό φορολογικό σύστημα, λιγότερη γραφειοκρατία, ξεκάθαρη νομοθεσία και λιγότερη διαφθορά. Είναι απαραίτητος, επίσης, ένας γενικός χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός.

Αν, όμως, γίνει περισσότερο ελκυστική, μήπως προσελκύσει κινδύνους;

Ασφαλώς, δεν θέλουμε να καλέσουμε τους κερδοσκόπους που θα ρίξουν μια ζαριά, θα πάρουν τα χρήματα και θα φύγουν. Δεν μιλάμε γι’ αυτό το πράγμα. Η Ελλάδα πρέπει να γίνει γοητευτική, με οικονομικούς όρους. Οσο η Ελλάδα δεν γίνεται γοητευτική, όσο οι πολιτικοί τρώγονται μεταξύ τους, όσο αλλάζει συχνά το νομοθετικό σύστημα, κανένας σοβαρός επενδυτής δεν θα έρθει.

Συνοπτικά, τι λείπει από την Ελλάδα για να πείσει τους εν δυνάμει επενδυτές;

Πρέπει οι πολιτικοί να προστατεύσουν και να αναδείξουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας. Πρέπει όλα τα κόμματα να συμφωνήσουν στα ανταγωνιστικά προτερήματα της Ελλάδας και να τα προστατεύσουν, θεσπίζοντας τον «ελάχιστο κοινό παρονομαστή». Αυτός ο παρονομαστής πρέπει να τεθεί με τεχνικούς όρους, όπως στην Ελβετία. Δεν θα μεταβάλλεται από κυβέρνηση σε κυβέρνηση ή από την ιδεολογία του κάθε κόμματος, εάν όλοι θέσουν πάνω απ’ όλα το συμφέρον της χώρας.

Ποια είναι η εμπειρία από τη δική σας προσπάθεια;

Οπως είπα, όσο αλλάζουν όλα και δεν υπάρχει κάτι σταθερό, το πρόβλημα θα είναι μεγάλο. Το ίδιο ακριβώς αντιμετωπίζω και εγώ. Θέλω να επενδύσω στη Σαντορίνη, που είναι η μικρή μου πατρίδα. Υπάρχει ένας χωροταξικός σχεδιασμός, ένα πολεοδομικό σχέδιο που δεν θα αλλάζει; Ακόμη δεν ξέρω, αν θα χτίσω στα 250 μέτρα από την παραλία, στα 500 που θέλει ο δήμαρχος ή στα 150 που λέει το σχέδιο οικιστικού ελέγχου.