Περί Ανωνύμου, ψευδωνύμου, κοπρωνύμου συκοφάντη... αμειβομένου ή αμοιβάδας, τρολ ή τρελαμένου... Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Άβατη γη κι απάτητη η ηθική για κείνον...

...αβάσταχτη αποθυμιά σα φίδι να σκορπίσει το παραλυτικό του ξερατό

 και κάθε τι ένα γύρω του να το κακοφορμίσει...

...λυώσ’ το κεφάλι του ερπετού, πριν να σου ξεμυτίσει...

Η Αβανγκάρντ της «λερωσύνης» ποιά είναι άραγε;

Ποιά ήταν πάντα; Ανέκαθεν...

Μήπως ο νταής; Ο πληρωμένος ή μη που πήγαινε ν’ αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο τον αντίπαλό του;

Εντάξει...κι εκεί υπάρχουν κατηγορίες...

Υπάρχουν οι «αλέρωτες λέρες» και οι «λερωμένες λέρες» (προσπέρνα τον «καθ’ υπερβολήν νεολογισμό/ευφημισμό» και μείνε στην ουσία)...

Αυτοί που πλησιάζουν από πίσω και στην χώνουν δειλά και μπαμπέσικα...

Κι αυτοί που έρχονται από μπροστά και σου λένε «τράβα το μαχαίρι σου»...

Άστους όμως αυτούς...

Μιλάμε για τον «Βασιλιά της Λερωσύνης»...

Τον Βασιλιά Αλέρωτο...

Ή αλλιώς, «Αβάρετο»....

Πως ακούγεται άραγε;

Ο ... «Αβάρετος»...

Σύμφωνα με το λεξικό:....

αβάρετος ² -η -ο : αυτός που δεν τον χτύπησαν: Aβάρετοι στρατιώτες, απλήγωτοι. || Aβάρετο γάλα, που δεν αποβουτυρώθηκε, άδαρτο.

Μ’ άλλα λόγια, αυτός που πάντα «ξεφεύγει», πάντα την «σκαπουλάρει»...

Και δεν μπορεί κάποιος να χτυπήσει, να δείρει αυτόν που «δεν τον βλέπει»...το τομάρι, δηλαδή, που βαράει από τα «κρυφά»...από την «αφάνεια»...

Πχ ο Ανώνυμος Συκοφάντης...

Αυτός που ζει και κινείται στ’ Αβασίλευτα Σκοτάδια της ατιμίας...της υπουλίας...της ανανδρίας...εκεί που δεν υπάρχει καμία μα καμία αίσθηση Τιμής και Υπόληψης...

Φτήστο που να μη βασκαθεί: Tόσο είν’ έξυπνο και πονηρό τ΄ αβάσκαντο...

Φτήστο εσύ αν θές και γι’ άλλους λόγους...δεν καταλαβαίνει έτσι κι αλλιώς...

Πρέπει να έχεις και λίγη τσίπα και περηφάνεια πάνω σου, μέσα σου για να σε νοιάξει το φτήσιμο...

Βατεμένος ο νους κι η ψυχή του από χαμερπείς λογισμούς καταφρόνιας και μίσος άλογο για όλο το ανθρωποσυνάφι γύρω του...

Ακόμη και τον εσώψυχα λεπριασμένο εαυτό του όταν αντικρύζει στον καθρέπτη, λογικά θα πρέπει να ξερνάει...

Η Σκοτεινή Σκιά μέσα από τη Νύχτα...που φοβάται το φως της μέρας...αν τονε δεις ημέρα σίγουρα η βουτυρένια φάτσα του, οι μπάρμπικοι τρόποι του και η δειλή λαλιά του δεν θα θυμίζουν σε τίποτα τον αρρωστημένο νταή του Σκοτεινού απρόσωπου διαδικτύου...

Σκοτεινιά...αφάνεια...ο κόσμος του...αυτός, τα ποντίκια και οι νυχτερίδες...νεκροφάνεια...υποτιθέμενη νηνεμία...

Κι όμως...ο κόσμος του δονείται γύρω σου...σαν σμάρι από πιράνχας που καραδοκούν...Δεν τον βλέπεις...σε βλέπει...

Τον περιμένεις...πάντα έρχεται...δεν ξέρεις όμως το πότε...σαν το θηλυκό κουνούπι που μυρίστηκε πάλι αίμα...

Κι αυτός τ’ απολαμβάνει...ο όποιος αυτός...ή καλύτερα «το όποιο αυτό»...

Ο ανώνυμος δεν έχει στοιχεία φανερά...

Κι αυτό είναι το όπλο του...

Σε ξέρει...δεν τον ξέρεις...

Η επίθεσή του είναι στις αισθήσεις...βρωμάει και ζέχνει...είναι λάσπη...δεν έχει στην καμπούρα της αποδεικτικά στοιχεία...

Αφήνει μόνον άφθονο μελάνι, δηλητήριο και μπόχα...σιχαμερό ντουμάνι κουναβιού...

Κι ότι πιάσει...ότι ψοφήσει, ψόφησε...

Δεν τον νοιάζει...

Ζει σαν βαμπίρ...

Θρέφεται απ’ τον πόνο και την θλίψη των άλλων...καρπός των άνομων και χυδαίων επιθέσεών του...

Η ανώνυμη ύαινα ξεστομίζει ότι της καπνίσει χωρίς να δεσμεύεται ούτε να χρεώνεται το όνομά της με τίποτε...σπιλώνει, λερώνει χωρίς να λερώνεται...επιτίθεται χωρίς να κινδυνεύει από αντεπίθεση...

Το σιχαμερό τρολ είναι η άλλη του όψη...η μάσκα του της νύχτας...σαδιστής...ψυχοπαθής...αδημονεί για τον πόνο των άλλων...

Το διαδίκτυο είναι ο όψιμός του παράδεισος...το κάθε αηδιαστικό τρωκτικό που στην κατά πρόσωπο επαφή συνήθως είναι ότι πιο χαμερπές, όταν βάλει τη μάσκα του ανώνυμου για να ρίξει το φαρμακερό, σαρκαστικό, ειρωνικό, υβριστικό, συκοφαντικό του βέλος ξαφνικά νομίζει πως μετατρέπεται σε παντοδύναμο θεό/δαιμόνιο...που κανείς δεν μπορεί να τον αγγίξει...

Αφού δεν μπορεί να είναι «Κάποιος» στην πραγματική ζωή, βολεύεται με ένα εικονικό Σκοτεινό Άβαταρ...εκεί μπορεί να είναι ίδιος ο God ofWar...αμείλικτος, θανατερός...

Οι νόμοι απλά δεν υφίστανται γι’ αυτόν...εδώ σε φόνο οδηγούν ενίοτε τέτοιες ανώνυμες επιθέσεις και ουδείς ασχολείται (ακόμη και στον «ανεπτυγμένο Βορρά)...θ’ ασχοληθεί με τα «προετοιμαστικά» της «έντεχνης αποβίωσης»;

Το λέρωμα μέχρι την καταστροφή του θύματος είναι το καλύτερό του...είναι πάθος...όταν μάλιστα είναι και αμειβόμενη αυτή η δουλειά του, τότε πολύ απλά δεν είναι δουλειά αλλά ο παράδεισος...για το ανώνυμο κάθαρμα βεβαίως...για το θύμα είναι κόλαση...ιδίως όταν είναι παιδί...bullying το λένε τότε...και είναι η «προπαίδεια» για το μελλοντικό διαδικτυακό κάθαρμα...

Το χειρότερό του είναι όταν κατά λάθος πέσει σε «προστατευόμενο στόχο»...και ξαφνικά τα «ηλεκτρονικά του ίχνη» δώσουν «στίγμα»...αν το θύμα είναι εξίσου «αδίστακτο» όσο και θυμωμένο κι αν το «καθαρματίδιο ο ανώνυμος» δεν έχει «γερές πληρωμένες πλάτες», τότε μαύρο φίδι που τον έφαγε...είναι η σειρά του να γνωρίσει την κόλαση...

Και όχι «εικονική» αυτή τη φορά...τα κόκκαλά του  - όσα μείνουν όρθια – θα έχουν να το θυμούνται για όλη την υπόλοιπη σιχαμένη ζωή του...

Επίσης, αν κατά λάθος πέσει σε χάκερ...ή σε θύμα που έχει γνωστό του χάκερ...ως προς τα «υπόλοιπα» ισχύουν τα ακριβώς παραπάνω...μόλις «τον εντοπίσουν» εννοείται...

Αν το θύμα του δεν έχει τα παραπάνω «προσόντα» αλλά διαθέτει χρήμα για δικηγόρους και ένδικα μέσα καθώς και διάθεση ν’ ασχοληθεί μέσα από τα αργόσυρτα νόμιμα κανάλια, κι αν ο ψυχάκιας είναι ταυτόχρονα και αρκετά ηλίθιος ώστε να «επιτίθεται από το σπίτι του», τότε θα έχει ν’ αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη...ε, δεν θα κλάψει κιόλας...θα «καθαρίσει» με ένα χαρτί ψυχιάτρου και μια συγγνώμη...είναι σαφώς και απείρως πιο τυχερός από τους προηγούμενους...βλέπεις, η αστυνομία και η Δικαιοσύνη θ’ ακολουθήσουν νόμιμα μονοπάτια...αντίθετα από τους πιο πάνω που ακόμη και από internet cafe να «επιτίθεται» το τσογλάνι θα τον πιάσουν επ’ αυτοφόρω και θα ακολουθήσουν «άλλες οδούς δικαίου»...

Το παράσιτο αυτό ξενίζεται παντού...σε όποια σελίδα και αν μπεις θα βρείς και κάμποσα από δαύτα τα διαδικτυακά κωλοβακτηρίδια...διαφόρων επιπέδων «ανάπτυξης» βεβαίως...

Όπλο του – μοναδικό του όπλο – η ανωνυμία...και η δίψα των ιστοσελίδων για «συμμετέχοντες»...έστω και για να πούνε την ανοησία τους, έστω να βρίσουν, να ειρωνευτούν, να σαρκάσουν, να απαξιώσουν τον πνευματικό κόπο που κατέβαλλε κάποιος επί χρόνια να μελετάει και να γράφει για ένα ζήτημα...

Ίσως σε κάποιον πήρε 20 χρόνια να σκαλίζει ένα θέμα...και όταν κάποια στιγμή καταλήγει σε κάτι που έχει να πει, το βγάζει – ΔΩΡΕΑΝ – στο διαδίκτυο...και είναι αλήθεια πως τα σχόλια είναι καλοδεχούμενα...κυρίως τα διαφορετικής απόψεως...γιατί αυτά είναι που γονιμοποιούν την σκέψη να πάει σε νέες κατευθύνσεις...

Κι εκεί επάνω έρχεται αυτό το σιχαμερό τρολ, το ανώνυμο διαδικτυακό βακτήριο να χύσει το δηλητήριό του...και καλά, αυτό είναι απλώς ένα σιχαμερό, άχρηστο παράσιτο...οι ιδιοκτήτες των σελίδων γιατί επιτρέπουν σ’ αυτά τα σιχάματα να χύνουν το δηλητήριό τους από σελίδα σε σελίδα; 

Γιατί τους δίνουν στέγη; Γιατί κάνουν τους δημιουργικούς χώρους τους «εκτροφεία σιχαμάτων»;

Εν πάση περιπτώσει, η έννοια άνθρωπος θα πρέπει να πληροί κάποια «πολιτιστικά ποιοτικά χαρακτηριστικά»...από τη στιγμή που δεν τα πληροί, θα πρέπει να αναθεωρηθεί και ο τρόπος συμπεριφοράς των υπολοίπων απέναντί του...πχ για τα μικρόβια και τα βακτήρια υπάρχουν τα αντιβιοτικά, τα φονικά αντιβακτηριακά, τα αντισώματα, κλπ

Για τα τρολ της ζωής και του διαδικτύου;

Όλος αυτός ο συρφετός δεν είναι απλώς ξέμπαρκα, χύμα, αρρωστημένα ποντίκια.

Έτσι «ξεκινούν». Στην πορεία όμως «ξεδιαλέγονται» και κάποια απ’ αυτά «στρατολογούνται»...

Στον έναν ή στον άλλον βαθμό όμως, ΟΛΑ ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ...

 Είναι ένας στρατός αρρωστημένων ποντικών που «κάποιοι τα χρησιμοποιούν» για «κάποιους σκοπούς».

Από τη στιγμή που Πολιτεία, Αρχές και Δικαιοσύνη αδυνατούν να τα χειριστούν, μήπως η κοινωνία αναγκαστικά θα γεννήσει νέους τρόπους και δυνάμεις αντιμετώπισης;

 

Άγνωστο ποιές θα είναι αυτές...σίγουρα όμως δεν θα είναι και τόσο ευχάριστες σε κάποιους....

 

Σχετικά:

 Το ψυχογράφημα των τρολ

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/02/blog-post_3792.html

Αποφθέγματα περί Βλακείας - Ηλιθίων - Ανοήτων - Μωρίας

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/04/blog-post_7110.html

Γιώργος Ανεστόπουλος