Αποκάλυψη : «Τα ναυπηγεία, οι μίζες, ο Άκης και ο Βενιζέλος»

Οι εικόνες που αντικρίσαμε σήμερα στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας και τη ΓΑΔΑ, άγγιξαν κάθε Έλληνα. Απλήρωτοι επί πολλούς μήνες εργαζόμενοι των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, κυριολεκτικά στα όρια της απελπισίας, αποφάσισαν να εισβάλλουν σε έναν από τους καλύτερα φυλασσόμενους χώρους της Αθήνας. Το πώς έφθασαν όμως οι εργαζόμενοι σε μία από τις κραταιότερες βιομηχανίες, να είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες είναι μια ιστορία με σκοτεινές και υπόγειες διαδρομές. Μίζες, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, offshore, με τη στήριξη πολιτικών παραγόντων του εγχώριου πολιτικού σκηνικού....Το 1997 στο ξενοδοχείο Baur au Lac της Ζυρίχης συναντιέται μια ομάδα ανθρώπων, προκειμένου να συζητήσουν ένα πολύ σημαντικό θέμα: Τη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας για τα υποβρύχια. Την ελληνική κυβέρνηση εκπροσωπεί ως εκπρόσωπος του τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας Άκη Τσιοχατζόπουλου, ο Γιάννης Μπέλτσιος. Η συζήτηση βαίνει καλώς για όλα τα συμβαλλόμενα μέρη. Η γερμανική HDW υπέγραψε με τρεις εταιρείες της Καραϊβικής συμβόλαιο για την είσπραξη ποσοστού 4,5% επί του συνόλου της δουλειάς. Μέσω offshore εταιρειών θα διοχετεύονταν ένας χορός εκατομμυρίων σε μίζες, πολιτικών και όχι μόνο προσώπων. Το 1999 όμως ήρθε μια απροσδόκητη εξέλιξη. Η γερμανική νομοθεσία αλλάζει και ο χρηματισμός εταιρειών μετετράπη σε ποινικό αδίκημα. Η HDW έπρεπε να κάνει κάτι, διαφορετικά τα πάντα μπορούσαν να τιναχτούν στον αέρα.

Δύο ομάδες για τις μίζες

Για το λόγο αυτό αποφάσισε να δημιουργήσει δύο ομάδες για την πληρωμή κρατικών παραγόντων. Η πρώτη, μέσω της εταιρείας Marine Industrial Enterprises (MIE) μιας εταιρεία με έδρα στο Λονδίνο και μιας δεύτερης η οποία ανέλαβε ένα πιο βαρύ αλλά ασφαλέστερο έργο: Αυτό της πώλησης των ελληνικών ναυπηγείων στη HDW.

Την περίοδο εκείνη στο ελληνικό υπουργείο Εθνικής Άμυνας υπήρχαν και άλλοι «γαμπροί» για τα υποβρύχια. Γαλλικές και σουηδικές εταιρείες είχαν στείλει στην ελληνική κυβέρνηση πολύ πιο συμφέρουσες προτάσεις από αυτή των Γερμανών. Η HDW κινδύνευε να χάσει τη μπουκιά μέσα από το στόμα μέχρι που έπιασε δουλειά η ομάδα Β. Τι ήταν αυτή;

Μια ομάδα επιρροής στην οποία συμμετείχαν άνθρωποι των ναυπηγείων αλλά και συνδικαλιστές. Σκοπός τους ήταν να προβάλλουν τον κίνδυνο κλεισίματος των ναυπηγείων και να εμφανίσουν ως «σωτήρα» τη HDW. Όπερ και εγένετο.
Στις 26 Νοεμβρίου 1997 τα ναυπηγεία γνωστοποιούν με επιστολή τους προς τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας τη ναυπήγηση υποβρυχίων στο Σκαραμαγκά από τη HDW. O Τσοχατζόπουλος, δίνει με απευθείας ανάθεση τη ναυπήγηση 3 υποβρυχίων S 214 στη HDW, με το δικαίωμα ακόμη ενός, και τη μετασκευή άλλων τριών S 209 με δικαίωμα για ακόμη μια παραγγελία. Παράλληλα υπογράφονται δύο προγράμματα: Το Αρχιμήδης με κόστος 1.385.277 ευρώ, και το ΠΟΣΕΙΔΩΝ, με κόστος 826.173.947 ευρώ.

Και ο Βενιζέλος σώζει τους εργαζόμενους

Τα χρόνια περνούν. Στο μεταξύ η HDW, ενώ έχει πληρωθεί για τα υποβρύχια και έχει μοιράσει ένα πακτωλό δισεκατομμυρίων σε μίζες, δεν έχει παραδώσει τα υποβρύχια, ενώ δεν έχει υλοποιήσει ούτε τα αντισταθμιστικά προγράμματα. Βάσει συμφωνίας θα έπρεπε να πληρώσει ρήτρες στο ελληνικό δημόσιο, οι οποίες θα ξεπερνούσαν το 1 δισ. ευρώ. Μέχρι που εμφανίστηκε ο κ. Βενιζέλος. Ο τελευταίος, όχι μόνο δεν αξίωσε αποζημιώσεις αλλά προχώρησε σε ακόμη περισσότερο ευνοϊκές κινήσεις για τη HDW. Παρέλαβε το υποβρύχιο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ, το οποίο έγερνε και κανείς προκάτοχός του δεν το παραλάμβανε, καθώς επίσης παρήγγειλε και άλλα δύο υποβρύχια από την ίδια εταιρεία και μάλιστα προπληρώνοντας.

Το έργο όμως έχει και συνέχεια, ενώ η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται. Με το επιχείρημα ότι τα ναυπηγεία Θα κλείσουν εάν δεν πουληθούν σε αραβικά συμφέροντα, ψηφίζει το νόμο 3885/2010. Με αυτόν, το ελληνικό δημόσιο παραιτείται ρητά από το δικαίωμά του να εγείρει αποζημιώσεις που απορρέουν από τις ζημιογόνες συμβάσεις, ενώ παράλληλα τα ναυπηγεία «καθαρίζονται» φορολογικά για να παραδοθούν στο νέο επενδυτή.

Σημαντική λεπτομέρεια; Ο νέος επενδυτής έχει ήδη πληρωθεί προκαταβολικά και μάλιστα για εν μέσω κρίσης. Ωστόσο δεν έχει παραδώσει κανένα υποβρύχιο. Και όμως τα ναυπηγεία «σώθηκαν» για ακόμη μια φορά στο όνομα των εργαζόμενων. Όπως άλλωστε συνέβη και κατά το παρελθόν, επί των ημερών του κ. Τσοχατζόπουλου. Και τα αποτελέσματα φάνηκαν σήμερα το πρωί στο Πεντάγωνο.

«Αμνηστία» σε Άκη το 2005

Στην ιστορία έχει μείνει η προσπάθεια του κ. Βενιζέλου το 2005 επίσης, να βγάλει λάδι τον κ. Τσοχατζόπουλο. Η εξέλιξη της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για τα υποβρύχια βρίσκονταν στο απόγειο της και όλα έδειχναν ότι ο κ. Τσοχατζόπουλος βρισκόταν στριμωγμένος στη γωνία του πολιτικού ρινγκ. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος αντέκρουσε όλες τις κατηγορίες για τον κ. Τσοχατζόπουλο, υποστηρίζοντας το αμίμητο, ότι οι αριθμοί τραπεζικών λογαριασμών που κατατίθενται οι μίζες.ήταν αριθμοί τηλεφώνου. Την ίδια ώρα βέβαια στη Μόσχα, όσοι είχαν εμπλακεί στις μίζες δικάζονταν και καταδικάζονταν.

Λίγο αργότερα, ο κ. Βενιζέλος θα παραδεχθεί ότι είναι ο συντάκτης του αθωωτικού πορίσματος για τον κ. Τσοχατζόπουλο και μαζί με τον Ανδρέα Λοβέρδο θα μιλήσουν για συκοφαντίες και πολιτικές σκοπιμότητες.