Για ποια Ευρώπη, ρε γαμώτο; Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

 Ευρωσκεπτικισμός; Ηπια λέξη. Ριζική αντίθεση -είναι η σωστή φράση- στις επιλογές και την πολιτεία της Ενωσης από την πλειονότητα των Ευρωπαίων πολιτών. Απαξίωση των πολιτικών κομμάτων, έλλειψη εμπιστοσύνης προς τις κυβερνήσεις και τα Κοινοβούλια, απογοήτευση για την κατάσταση της Οικονομίας... Αυτά λέει το Ευρωβαρόμετρο, η κοινοτική έρευνα που διενεργήθηκε τον Μάιο. Ειδικά οι Ελληνες, καθώς και οι κάτοικοι του χειμαζόμενου Νότου, είναι «πυρ και μανία». Απογοήτευση και οργή, δυσπιστία και φόβος για το μέλλον. Κανένα success story, καμία κεντρική προπαγάνδα δεν μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα..... Η Ευρώπη της οικονομικής ασφάλειας και της υπεσχημένης ευημερίας, η εύρωστη Ευρώπη του ισχυρού νομίσματος, αποδείχτηκε γράμμα κενό. Τα εργασιακά δικαιώματα, συντρίμμια. Μισθοί και συντάξεις σε αδιανόητα κατώτατα όρια (για τον Νότο). Ανεργία στα ύψη. Καθεστώς η άγρια λιτότης. Η προοπτική θολή... 

 Υπάρχει κάτι σάπιο και επικίνδυνο στο βασίλειο της Ευρώπης. Κλίμα ζοφερό, που προϊδεάζει για τις εκρήξεις του εγγυτάτου μέλλοντος, καθώς η αντοχή, η ανοχή και η υπομονή των Ευρωπαίων δείχνουν να εξαντλούνται... Και διερωτάται κανείς: Για ποιο ευρωπαϊκό όραμα ομιλούν οι γνωστοί κήρυκες του Ευρωπαϊσμού; Τι σημαίνουν πια οι γενικόλογες διακηρύξεις περί Ευρώπης, αυτός ο θρίαμβος του τίποτε; Πού είναι η στιβαρή Ευρώπη των λαών, η ήπειρος της ευτοπίας; Και πόσον καιρό ακόμη θα συνεχίζει η -δήθεν ουδέτερη- ευρωλαγνεία να εξωραΐζει μια θλιβερή κατάσταση και να παραμυθιάζει τον κόσμο με την οραματική Αρκαδία και το κοινό πεπρωμένο των λαών της; 
 Ο θολός ευρωπαϊσμός υπήρξε εξ αρχής η καλύπτρα της καπιταλιστικής λογικής, η οποία επέβαλε βαθμηδόν -ασύστολα και κυνικά- τον κώδικα αξιών που την διέπει και την χαρακτηρίζει. Τα τραγικά αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα. Προηγουμένως, οι προσπάθειες της σοσιαλδημοκρατίας για κάποια κοινωνική ισορροπία έπεσαν στο κενό. Η μέριμνα συνετών συντηρητικών -και τα τελευταία χρόνια αρκετών προοδευτικών- για υπεράσπιση των εθνικών οντοτήτων, λοιδορείται και συκοφαντείται ως τελευταίος σπασμός ξεπερασμένου παρελθόντος. Στη θέση τους -στη θέση μιας κοινωνικά δίκαιης Ευρώπης, ενωμένης οικονομικά αλλά όχι δέσμιας στις ανάγκες και τις επιδιώξεις των ισχυρών- προβάλλεται μία ομόσπονδη Ευρώπη, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. 
 Παραβλέπουν το κρίσιμον οι αρχιτέκτονες της Ευρώπης αυτής: Το ίδιον κάθε ευρωπαϊκού λαού, η ιστορία, η παράδοση και η διαδρομή του αποτελούν το πολύτιμο κοίτασμα της Ευρώπης. Είναι το βασικό στοιχείο του χαρακτήρα της, που δεν επιτρέπει ομόσπονδα πειράματα, κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας και αποκαθήλωση της έννοιας έθνος... Οσοι το αγνοούν -μαζί και όσοι επιμένουν στη σημερινή, άθλια πολιτική της Ενωσης- θα εκπλαγούν δυσάρεστα. 

http://tolimeri.blogspot.com/2013/07/blog-post_4021.html#ixzz2a4GtOGMy