“Στο δρόμο από την Ηπειρο έως την Αθήνα όλοι μιλούν για λαϊκή εξέγερση” γράφει το πρωί μεταξύ άλλων στο σχόλιό του ο συγγραφέας Γιώργος Παπασωτηρίου. Όλοι μιλούν για εξέγερση αλλά κανείς δεν εξεγείρεται.
Πόσο μάλλον τώρα που το εκστρατευτικό σώμα δίνει τη μεγάλη μάχη στήθος με στήθος (κυριολεκτικά καμιά φορά) για την κατάληψη της Μυκόνου, της Πάρου και της Υδρας....
Όχι ότι αν είχαμε χειμώνα θα άλλαζε κάτι.
Όχι ότι αν είχαμε χειμώνα θα άλλαζε κάτι.
Οι μάχες δίνονται σκληρά για την κατάληψη ξαπλώστρας ή τραπεζιού στην Πειραϊκή. Σαράντα λεπτά μποτιλιαρίστηκε φίλος τις προάλλες εκεί με τα καταστήματα γεμάτα και ουρές να περιμένουν.
Ποιος ξέρει; Μπορεί ο κόσμος να τρομάζει στο άκουσμα και μόνο της λέξης. Εξέγερση! Ίσως να την έχει συνδεδεμένη με ξύλα, ρόπαλα, οδοφράγματα και αιματοχυσίες. Η εξέγερση με την έννοια της αντίδρασης, του ως εδώ, του δεν πάει άλλο, δεν είναι απαραίτητο να χαρακτηρίζεται πάντα από την πιο ακραία της μορφή. Το να βγει ο λαός στους δρόμους για να απαιτήσει δυναμικά αλλά και ειρηνικά μια πραγματική αλλάγη και διόρθωση πορείας δεν πρέπει να είναι ταυτόσημο με τον πόλεμο.
Όμως ο λαός δε βγαίνει. Το συζητάει, το ψιθυρίζει, το γυροφέρνει αλλά μέχρι εκεί. Προφανώς δεν το επιθυμεί γιατί υπάρχουν ακόμη περιθώρια αντοχής. Στη βράση κολλάει το σιδέρο αλλά δεν υπάρχει για την ώρα ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Το κακό είναι ότι ευρωπαίοι και κυβερνώντες μας έχουν αντιληφθεί τι υπομονετικά υποζύγια είμαστε και για αυτό μας φορτώνουν διαρκώς με νέα βάρη.
Ας μη γελιόμαστε, δε μας φοβούνται. Αν μας φοβούνταν θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα σήμερα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.