Στο Παλικάρι (ΦΩΤΟ) που το σκότωσαν άδικα στο Δίστομο. Του Άγγελου Κολοκοτρώνη. τ.Βουλευτή ΛΑ.Ο.Σ.

Η επαναλαμβανόμενη ιστορία με αστυνομικούς που χάνουν την ζωή τους την ώρα που επιτελούν το χρέος τους δεν σταματά, με τα κροκοδείλια δάκρυα του εκάστοτε υπουργού Προστασίας του Πολίτη. (Τι ειρωνεία: Προστασίας του Πολίτη!). Αντί δακρύων η Πολιτεία θα έπρεπε να είχε φροντίσει για αυτό που χρόνια τώρα κραυγάζουν οι αστυνομικοί: Την στοιχειώδη προστασία τους, απέναντι σε αδίστακτους και βαριά οπλισμένους κακοποιούς. 
Το τελευταίο θύμα τους, στο Δίστομο, ο Γιώργος Ανδριτσόπουλος (ΦΩΤΟ), υπήρξε ο προσωπικός μου φρουρός, επί δυόμιση χρόνια. Μοιραστήκαμε μαζί, αγωνίες και αιωρούμενες απειλές. Άνδρας με υψηλό φρόνημα, ακάματος και ακαταμάχητος, περιγελούσε τον κίνδυνο και έβαζε μπροστά τα στήθια του, για να προφυλάξει την δική μου ζωή. Αυτός είχε το χρέος να μπει ανάμεσα σ΄ εμένα και την σφαίρα. Και το εννοούσε....

Αλλά, κύριε Δένδια, ή όποιος άλλος αύριο, μια ακόμη νεκρολογία, μια ακόμη θλιμμένη ανακοίνωση των συναδέλφων του και, η ζωή συνεχίζεται. Μπροστά στον θάνατο, μπορεί κανείς να είναι όσο θέλει σκληρός και να ζητήσει την καταδίκη και των φονιάδων, αλλά και των ηθικών αυτουργών. Κι αυτό πάλι, τι σημασία έχει; Τι σημασία μπορεί να έχει μπροστά στην ιλιγγιώδη ταχύτητα των γεγονότων ο θάνατος ενός ακόμη παλικαριού; Για κάποιους γνωστούς της κατ΄ επάγγελμα πολιτικής, μπορεί και να μην έχει καμιάν απολύτως σημασία.
Σε μια χώρα άλλωστε που δεκάδες άνθρωποι πεθαίνουν από απελπισία κάθε ημέρα, δεν έχουν πλέον σημασία ούτε ένας ακόμη «Φιλιππικός» ενός δημοσιογράφου, ούτε καν το βλέμμα δυο ορφανών παιδιών, που θα αναζητήσουν τον πατέρα τους. για ένα δύο λεπτά της ώρας, στο δελτίο ειδήσεων. Κι ένα ακόμη αγέννητο πλάσμα, θα πληροφορηθεί κάποτε ότι δεν γνώρισε τον πατέρα του, διότι χαράματα, μια Δευτέρα του 2013, κάποιοι αδίστακτοι φονιάδες τον εκτέλεσαν στο Δίστομο.
Δεν βαριέστε κύριε Δένδια, πολύ ρουτίνα έπεσε και σήμερα. Πολύ θλίψη στο πρόσωπό σας. Ξέρετε, αυτή η επαγγελματική θλίψη, που τσακίζει κόκκαλα. Το χειρότερο από όλα, είναι ότι σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία σε μερικά δεκαήμερα από σήμερα θα πρέπει να ενδυθείτε και πάλι το λυπητερό σας ύφος, εσείς ή όποιος άλλος στη θέση σας. Και κάποιοι κάτι θα γράψουν, κάποιοι άλλοι θα κλάψουν, ανάμεσα σε παλικάρια και ηρωικώς πεσόντες. Μόνο που αυτών το αίμα ποτίζει το δένδρο της Ελευθερίας. Μα, δυστυχώς ακόμη κι αυτό το τελευταίο δεν μπορεί να έχει σημασία, σε μια ανελεύθερη χώρα, των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, που κάποιοι… «μετά λύπης» υπογράφουν.
Μήπως θα είχε σημασία να ξαναπούμε ότι δεν μπορείτε να στέλνετε τους οικονομικά εξαθλιωμένους αστυνομικούς, ουσιαστικά άοπλους μπροστά στην ισχύ του πυρός των «Καλάσνικωφ»; Χαμένος κόπος κι αυτό. Μην σας χαλάμε τους κυβερνώντες και την χαλάρωσή σας, την ώρα που περνάτε «με ουίσκυ και πάγο» το Σαββατοκύριακό σας. Προς Θεού, μην ταράξουμε την πολυπόθητη ηρεμία σας, σε ώρες σχόλης και θεωρητικής αγωνίας να… σώσετε τον τόπο. Κάποιος κάποτε θα πρέπει όμως να σα πει, πως αρκετά μας σώσατε. Φτάνει πια.
Μερικοί περίεργοι σαν κι εμάς, αναρωτιούνται αν μπορείτε να κοιμηθείτε με ήσυχη την συνείδησή σας τα βράδια. Είναι κι αυτό ένα ζητούμενο. Αλλά, τι φταίτε κι εσείς; Κάποιοι σας πίστεψαν και τους πείσατε ότι μπορείτε να βάλετε τάξη. Δεν πετυχαίνουμε όλοι σε όλα. Τον νόμο όμως – κατά το δόγμα «νόμος και τάξη»- θα τον επιβάλουν κάποια στιγμή οι πολίτες. Όχι με λαϊκά δικαστήρια. Μην ταράζεστε. Κανονικά και με το νόμο. Διότι κάθε φόνος αστυνομικού, έχει πλέον και τον ηθικό του αυτουργό. Τέλος, μπορείτε αν επιμένετε ότι θα πρέπει να βρείτε έναν ώμο για να κλάψετε, να τον αναζητήσετε στον ΣΥΡΙΖΑ.