Ο ρατσισμός είναι αδίκημα. Ο ανθελληνισμός δεν είναι; Του Νίκου Τζιόπα

Σε «αντιρατσιστικούς» ρυθμούς κινείται η πολιτική μας ζωή τον τελευταίο καιρό. Μετά τα αλλεπάλληλα «χαστούκια» που έχει εισπράξει ο υπουργός δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτης από τις συνεχείς αποδράσεις από τις φυλακές τις χώρας, προσπαθεί να… εξιλεωθεί στην συνείδηση του λαού με ένα νομοσχέδιο αμφιβόλου αξίας και αναγκαιότητας. Και είναι πασιφανές ότι το κάνει για να δικαιολογήσει τον μισθό του και την ιδεολογία του, φυσικά. Διότι μέχρι στιγμής, μετράει μόνο αποτυχίες. Όπως αποτυχίες συνεχόμενες κατρακύλες, μετράει και το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ το οποίο έτρεξε να συνδράμει μήπως και σωθεί από το βεβαιότατο πολιτικό του τέλος. Πριν ασχοληθώ με τον αντιρατσιστικό νόμο, θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση που την θεωρώ σημαντικότατη:... 
Οι νόμοι ψηφίζονται για να αντιμετωπίσουν παραβατικές συμπεριφορές και να ρυθμίσουν τις ζωές των πολιτών. Στην Ελλάδα έχουμε το εξής φαινόμενο:
Οι παραβάτες του νόμου (λαθρομετανάστες), «επιβραβεύονται» διπλά:
Πρώτον, διότι δεν απελαύνονται και εισέρχονται ανενόχλητοι στην χώρα μας και Δεύτερον, και σημαντικότερο, διότι ενώ δημιουργούν τόσα και τόσα προβλήματα (εγκληματικότητα, ανεργία των Ελλήνων, διάλυση της εθνικής και κοινωνικής μας συνοχής),  το ελληνικό κράτος- ανίκανο να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση- ψηφίζει νόμους για να τους προστατέψει. Από τι; Από την πέρα για πέρα δίκαιη οργή και αγανάκτηση των Ελλήνων. Αυτό, ο αποτυχημένος υπουργός δικαιοσύνης, το ονομάζει αυθαίρετα, «ανάγκη αντιμετώπισης ρατσιστικών συμπεριφορών».
Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει με την αριστερά (σε όλες της τις εκφάνσεις) στην Ελλάδα. Όταν πρόκειται να αμφισβητήσει εθνικούς αγώνες και ιστορικά γεγονότα (ανεκδιήγητη Ρεπούση με τον συνωστιμό του 1922 και τον χαρακτηρισμό ως μύθου για το Ζάλλογγο), πάντα βρίσκει τον τρόπο. Ακόμα κι όταν πρόκειται να αμφισβητήσει τον εθνικό χαρακτήρα των αγώνων του λαού μας (τρισάθλιος Τατσόπουλος για το 1821και πολλοί άλλοι), πάντα αναζητά κάποια «κοινωνικά» αίτια για να δικαιολογήσει την ανθελληνική κατά κανόνα στάση της.
Στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο όμως άκρα του τάφου σιωπή. Ούτε καν ασχολήθηκε ο κ. Ρουπακιώτης και η παρέα του με τα αίτια που οδήγησαν την Ελλάδα να «φιλοξενεί» εκατομμύρια τρισάθλιους ανθρώπους, χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να το επιδιώξουμε. Δεν είδα να απασχολεί ιδιαίτερα τον κ. Ρουπακιώτη, ο λόγος για τον οποίον ο προηγούμενες κυβερνήσεις ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΣΩΣΤΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ  στο μεταναστευτικό ζήτημα παραβαίνοντας την υποχρέωσή τους να εφαρμόσουν τους νόμους. Δεν είδα να αφουγκραστεί την αγωνία εκατομυρίων Ελλήνων για την κατακόρυφη αύξηση της εκγληματικότητας επειδή αυτός και το συναρμόδιο υπουργείο του κ. Δένδια είναι ΑΝΙΚΑΝΑ να προσφέρουν ασφάλεια στον Έλληνα πολίτη. Μόνιμη έννοια τους, μην τυχόν και συμβεί κάτι σε κάποιον λαθρομετανάστη και τρέχουν αμέσως να τον υπερασπιστούν. Σε πλήρη αντίθεση βέβαια με τις περιπτώσεις (οι οποίες είναι και συχνότερες) των Ελλήνων που πέφτουν θύματα ρατσιστικών συμπεριφορών.
Τις ίδιες ευθύνες φέρει και ο έτερος κυβερνητικός εταίρος (ΝΔ), η οποία φτιάχνει τζαμιά με τα χρήματα του ελληνικού λαού ώστε να εξυπηρετηθούν άνθρωποι οι οποίοι δεν έπρεπε καν να βρίσκονται εδώ!
Ως νομικός, ο κ. Ρουπακιώτης, θα πρέπει οπωσδήποτε να ξέρει ότι τα πάντα στην ζωή γεννιώνται από κάποια ανάγκη. 
Την ανάγκη υπεράσπισης της εθνικής μας κοινωνίας και της κοινωνικής μας συνοχής την ονόμασε ρατσισμό. 
Η πολιτική της φίμωσης του λαού μας, η ανασφάλεια των πολιτών αυτής της χώρας, η οικονομική μας εξαθλίωση και ο ρατσισμός της πολιτείας εις βάρος των Ελλήνων, η παραχάραξη της ιστορίας μας, η αφελληνοποίηση της παιδείας μας, ονομάζεται ανθελληνισμός. Αυτός γιατί δεν διώκεται;