"ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ" Του Ανδρέα Κιμούλη

Κάποτε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, μου έλεγε ότι η ζωή είναι αγώνας, εγώ, νέο παιδί τότε, δεν φοβήθηκα, άρπαξα την ζωή από τα μαλλιά και της έδωσα και κατάλαβε...
Τα χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα, και εγώ συνέχιζα να δουλεύω, να χτίζω, να αγωνίζομαι γιατί έτσι είχα μάθει, έτσι με είχαν μεγαλώσει.
Κάποια στιγμή έφτασα, να έχω έναν αξιοσέβαστο μισθό, μιά οικογένεια, μιά κοινωνική ζωή, ένοιωθα ότι τόσοι κόποι δεν πήγαν χαμένοι...... Δεν ήμουν ποτέ φανατικός συνδικαλιστής, τα κομματικά μου κριτήρια ήταν πολύ φτωχά, γιατί απλώς δεν είχα ποτέ τον χρόνο να συμμετέχω ενεργά σε κάποιο από αυτά. Ήμουν και εγώ σαν πολλούς άλλους Έλληνες έρμαιο των ΜΜΕ, και έτσι οι κομματικές μου επιλογές ήταν πάντα στιγμιαίες και πολύ...
απλοϊκές, σύμφωνα με τα όσα έβλεπα (ή με τα όσα ήθελαν να δω) ήμουν εύπλαστος.
Όλα πήγαιναν καλά, οι υποχεώσεις μου ήταν πάντα πληρωμένες και κάποιες χρονιές, το καλοκαίρι, κατάφερνα να δραπετεύσω κιόλας, σε κάποιο νησί, για λίγες μέρες.
Ώσπου κάποια ωραία ημέρα στα τέλη του 2009, με ξύπνησαν απότομα, ενώ όλα ήταν ήρεμα, εμφανίστηκε η κρίση στην Ελλάδα. Όλα ξεκίνησαν από ένα έλλειμα 6% που έγινε 16% και μετά τα πήρε όλα ο διάολος. 
Τέρμα οι ήρεμες νύχτες, τώρα έπρεπε να συνεισφέρω, όλα αυτά που θεωρούσα δεδομένα, δεν ήταν πλέον.Επειδή ένοιωσα την απειλή από την αρχή, άρχισα να ψάχνω πέρα από τα φανερά ,τα δεδομένα, και με μεγάλη μου απογοήτευση ανακάλυψα ότι, ενώ εγώ ζούσα μέσα στον μικρόκοσμό μου, κάποιοι άλλοι, πολλά χρόνια τώρα ζούσαν και κατάκλεβαν την χώρα μου, την Ελλάδα, μάλιστα ήμουν τόσο αγαθός και κοιμισμένος που έγώ τους έδινα τα αξιώματα και τα εργαλεία να το κάνουν.
Μπροστά μου άνοιξε ο οχετός, σκάνδαλα παντού, χρηματιστήρια, χρυσός, Siemens, Ολυμπιακοί...... ένας ατέλειωτος κατάλογος βρωμιάς, εκμετάλλευσης της κρατικής περιουσίας για προσωπική ή κομματική χρήση....
Το ποιο απλό θα ήταν όλοι αυτοί να λογοδοτήσουν στην δικαιοσύνη και τουλάχιστον να επιστρέψουν στον Ελληνικό λαό αυτά που πήραν. Όμως επειδή όλοι έχουν «βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι» υπάρχει αλληλοκάλυψη. 
Τραγικό αποτέλεσμα, μετά από 4 χρόνια, κανείς από εμάς τους μεσοαστούς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις αυξανόμενες και τρελλές απαιτήσεις του κράτους, η ισοροπία πλέον έχει καταστραφεί...μας κατάντησαν φτωχούς έλληνες, φτωχότερους από τους λαθρομετανάστες, μας πήραν την αξιοπρέπειά μας, τώρα αγωνιζόμαστε μόνο για το καθημερινό.....
Είμαι ένα γρανάζι σε μια μηχανή που δεν έχει λάδι να δουλέψει σωστά, αναγκαστικά θα σπάσω, και θα σπάσω πιό γρήγορα όταν με πιέζουν να αποδώσω χωρίς να λιπαίνομαι..

Εμένα δεν μου φτάνει πιά η ηθική ικανοποίηση, θέλω μιά λύση, θέλω δικαιοσύνη, θέλω αξιοπρέπεια, είμαι άνθρωπος πρέπει να ζήσω....

Ανδρέας Κιμούλης