ΗΜΕΡΙΔΑ ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ;
Την Δευτέρα, 25 Φεβρουαρίου 2013, το Ίδρυμα Μελετών "ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ" και η Γραμματεία Εθνικής Οικονομίας του ΛΑ.Ο.Σ. πραγματοποίησαν στο αμφιθέατρο «Γρίβας Διγενής» ημερίδα - δημόσια συζήτηση με θέμα: «Ευρώ ή Δραχμή;». Κύριοι ομιλητές οι κ.κ. Θεόδωρος Κατσανέβας (καθηγητής Πανεπιστημίου Πειραιά), Σπυρίδων Λαβδιώτης (οικονομολόγος-αναλυτής-συγγραφέας) και Μανώλης Στειακάκης (οικονομολόγος-συγγραφέας). Επακολούθησαν ερωτήσεις των θεατών. Τα κύρια σημεία των ομιλιών:....
Κατσανέβας:
Το ευρώ υπήρξε η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας
Όλες οι πανεπιστημιακές εργασίες των φοιτητών του αβίαστα καταλήγουν στο συμπέρασμα πως το «σκληρό ευρώ» δεν ταιριάζει σε οικονομίες όπως η ελληνική που στηρίζονται στον τουρισμό και την μικρή αγροτική παραγωγή που ανταγωνίζονται οικονομίες με «μαλακά νομίσματα» όπως η τουρκική και η αιγυπτιακή.
Το πολιτικό κατεστημένο έχει επιβάλει με την υβριστική φράση «η συμμορία της δραχμής» την σιωπή στο πλήθος των αναλυτών και επιστημόνων που υποστηρίζουν το πέρασμα σε εθνικό νόμισμα σαν απαραίτητο μέσον για γρήγορη ανάκαμψη. Τους απαντούμε: Αυτοί είναι η «συμμορία του ευρώ»
Τεχνικά το πέρασμα στην Δραχμή έχει μελετηθεί και παρά τα όσα λέγονται είναι απόλυτα εφικτό και θα οδηγήσει σε γρήγορη ανάκαμψη.
Λαβδιώτης:
Είναι βασική αρχή της παγκόσμιας ιστορίας: «Κάθε Έθνος-Κράτος και ένα νόμισμα». Χωρίς το δικό του νόμισμα ένα κράτος γίνεται απλά μια επαρχία.
Αυτός που ελέγχει την έκδοση χρήματος ελέγχει και την οικονομία.
Με το Ευρώ το κάθε Κράτος δανείζεται όχι σαν «κυρίαρχη οντότητα» (οντότητα που έχει το εκδοτικό προνόμιο και άρα την δανείζουν με χαμηλά επιτόκια) αλλά σαν μια μεγάλη εταιρεία (και άρα τα επιτόκια δανεισμού του από τις αγορές είναι πάντα υψηλότερα απ’ ότι θα ήταν αν είχε το δικό του νόμισμα).
Η έκδοση χρήματος γίνεται σήμερα κατά κανόνα και παγκοσμίως χωρίς «αντίκρισμα» (δεν απαιτείται αντίστοιχη ποσότητα χρυσού ή συναλλαγματικών αποθεμάτων). Άρα το πέρασμα στην Δραχμή δεν απαιτεί ιδιαίτερες προϋποθέσεις αποθεμάτων.
Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι η μοναδική Κεντρική Τράπεζα που είναι σε ιδιωτικά χέρια (και μάλιστα σε «άγνωστα χέρια»).
Στειακάκης:
Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Κύπρος, Σλοβενία: Οικονομίες τελείως διαφορετικές παρουσίασαν σχεδόν ταυτόχρονα τεράστιο οικονομικό πρόβλημα. Ο μόνος «κοινός παράγοντας» σ’ αυτές τις χώρες είναι το ευρώ και σε αυτό πρέπει να αναζητηθεί η βασική αιτία της τεράστιας κρίσης.
Σε όλες τις μέχρι πρόσφατα περιπτώσεις χρεωκοπίας κυβερνήσεων (π.χ. έξη Ασιατικές χώρες το 1996, η Ρωσία το 1997, η Τουρκία και Αργεντινή το 2000-2001, η Ισλανδία το 2008, το Ντουμπάϊ το 2008) υποτιμήθηκε το νόμισμα και η κάθε χώρα πέρασε ξανά σε γρήγορη ανάκαμψη μετά από ένα (το πολύ ενάμιση χρόνο). Οι χώρες της ευρωζώνης είναι σε ύφεση τέσσερα χρόνια και δεν φαίνεται φώς. Ποια είναι η μία και μόνη διαφορά; Στις χώρες της ευρωζώνης δεν μπορεί να γίνει υποτίμηση του εθνικού νομίσματος επειδή δεν έχουν το δικό τους νόμισμα.
Όταν η κυβέρνηση μιας χώρας δεν έχει το δικό της νόμισμα στερείται του όπλου «νομισματική πολιτική» δηλαδή ανατίμηση ή υποτίμηση (που είναι το ένα από τα δύο όπλα που έχει μία κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει οικονομικές κρίσεις).
Μέσα στο ευρώ και το άλλο όπλο της «δημοσιονομικής πολιτικής» (δηλαδή αύξηση ή μείωση των φορολογικών συντελεστών ή αυξομείωση των κρατικών δαπανών) είναι «κουτσουρεμένο» αφού η κυβέρνηση, μη εκδίδοντας χρήμα, δεν μπορεί να δανεισθεί εύκολα και ο προϋπολογισμός της εγκρίνεται ή απορρίπτεται από τις Βρυξέλλες (πράγμα που είναι και ταπεινωτικό για κάθε κυρίαρχο λαό).
Το πλεονέκτημα του ευρώ στην διευκόλυνση των συναλλαγών όταν ταξιδεύουμε ή όταν αγοράζουμε από χώρες της ευρωζώνης (μη απώλειες τριβών κατά την νομισματική μετατροπή) είναι πολύ μικρό για να ισοφαρίσει την απώλεια «λαϊκής κυριαρχίας» και ικανότητας να αυτοκυβερνηθούμε που εξ ορισμού συνεπάγεται το ευρώ.
Το επιχείρημα ότι «μία μικρή χώρα δεν μπορεί να έχει το δικό της νόμισμα και να ευημερεί» ή να έχει χαμηλό πληθωρισμό δεν υποστηρίζεται από την οικονομική επιστήμη αλλά και την διεθνή εμπειρία. Οι περισσότερες πολύ πλούσιες χώρες, με ισχυρότατο νόμισμα, χαμηλό πληθωρισμό και ανάπτυξη είναι χώρες μικρές (π.χ. Ελβετία, Νορβηγία).
Η ανησυχία ότι με το πέρασμα στην Δραχμή θα μετατραπούν υποχρεωτικά οι υπάρχουσες καταθέσεις Ευρώ σε Δραχμές δεν ισχύει. Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος και σχέδιο όπου μετά την έκδοση της Δραχμής οι ήδη υπάρχουσες καταθέσεις παραμένουν σε Ευρώ και το Ευρώ κυκλοφορεί ανταγωνιστικά με την Δραχμή σαν ξένο νόμιμα (για όσους το επιθυμούν). Ποιος είπε ότι ο ανταγωνισμός είναι καλός και ωφέλιμος μόνο ανάμεσα στα άτομα, τα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις και δεν είναι καλός ανάμεσα στα νομίσματα;
ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΦΩΤΟ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ>>
Την Δευτέρα, 25 Φεβρουαρίου 2013, το Ίδρυμα Μελετών "ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ" και η Γραμματεία Εθνικής Οικονομίας του ΛΑ.Ο.Σ. πραγματοποίησαν στο αμφιθέατρο «Γρίβας Διγενής» ημερίδα - δημόσια συζήτηση με θέμα: «Ευρώ ή Δραχμή;». Κύριοι ομιλητές οι κ.κ. Θεόδωρος Κατσανέβας (καθηγητής Πανεπιστημίου Πειραιά), Σπυρίδων Λαβδιώτης (οικονομολόγος-αναλυτής-συγγραφέας) και Μανώλης Στειακάκης (οικονομολόγος-συγγραφέας). Επακολούθησαν ερωτήσεις των θεατών. Τα κύρια σημεία των ομιλιών:....
Κατσανέβας:
Το ευρώ υπήρξε η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας
Όλες οι πανεπιστημιακές εργασίες των φοιτητών του αβίαστα καταλήγουν στο συμπέρασμα πως το «σκληρό ευρώ» δεν ταιριάζει σε οικονομίες όπως η ελληνική που στηρίζονται στον τουρισμό και την μικρή αγροτική παραγωγή που ανταγωνίζονται οικονομίες με «μαλακά νομίσματα» όπως η τουρκική και η αιγυπτιακή.
Το πολιτικό κατεστημένο έχει επιβάλει με την υβριστική φράση «η συμμορία της δραχμής» την σιωπή στο πλήθος των αναλυτών και επιστημόνων που υποστηρίζουν το πέρασμα σε εθνικό νόμισμα σαν απαραίτητο μέσον για γρήγορη ανάκαμψη. Τους απαντούμε: Αυτοί είναι η «συμμορία του ευρώ»
Τεχνικά το πέρασμα στην Δραχμή έχει μελετηθεί και παρά τα όσα λέγονται είναι απόλυτα εφικτό και θα οδηγήσει σε γρήγορη ανάκαμψη.
Λαβδιώτης:
Είναι βασική αρχή της παγκόσμιας ιστορίας: «Κάθε Έθνος-Κράτος και ένα νόμισμα». Χωρίς το δικό του νόμισμα ένα κράτος γίνεται απλά μια επαρχία.
Αυτός που ελέγχει την έκδοση χρήματος ελέγχει και την οικονομία.
Με το Ευρώ το κάθε Κράτος δανείζεται όχι σαν «κυρίαρχη οντότητα» (οντότητα που έχει το εκδοτικό προνόμιο και άρα την δανείζουν με χαμηλά επιτόκια) αλλά σαν μια μεγάλη εταιρεία (και άρα τα επιτόκια δανεισμού του από τις αγορές είναι πάντα υψηλότερα απ’ ότι θα ήταν αν είχε το δικό του νόμισμα).
Η έκδοση χρήματος γίνεται σήμερα κατά κανόνα και παγκοσμίως χωρίς «αντίκρισμα» (δεν απαιτείται αντίστοιχη ποσότητα χρυσού ή συναλλαγματικών αποθεμάτων). Άρα το πέρασμα στην Δραχμή δεν απαιτεί ιδιαίτερες προϋποθέσεις αποθεμάτων.
Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι η μοναδική Κεντρική Τράπεζα που είναι σε ιδιωτικά χέρια (και μάλιστα σε «άγνωστα χέρια»).
Στειακάκης:
Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Κύπρος, Σλοβενία: Οικονομίες τελείως διαφορετικές παρουσίασαν σχεδόν ταυτόχρονα τεράστιο οικονομικό πρόβλημα. Ο μόνος «κοινός παράγοντας» σ’ αυτές τις χώρες είναι το ευρώ και σε αυτό πρέπει να αναζητηθεί η βασική αιτία της τεράστιας κρίσης.
Σε όλες τις μέχρι πρόσφατα περιπτώσεις χρεωκοπίας κυβερνήσεων (π.χ. έξη Ασιατικές χώρες το 1996, η Ρωσία το 1997, η Τουρκία και Αργεντινή το 2000-2001, η Ισλανδία το 2008, το Ντουμπάϊ το 2008) υποτιμήθηκε το νόμισμα και η κάθε χώρα πέρασε ξανά σε γρήγορη ανάκαμψη μετά από ένα (το πολύ ενάμιση χρόνο). Οι χώρες της ευρωζώνης είναι σε ύφεση τέσσερα χρόνια και δεν φαίνεται φώς. Ποια είναι η μία και μόνη διαφορά; Στις χώρες της ευρωζώνης δεν μπορεί να γίνει υποτίμηση του εθνικού νομίσματος επειδή δεν έχουν το δικό τους νόμισμα.
Όταν η κυβέρνηση μιας χώρας δεν έχει το δικό της νόμισμα στερείται του όπλου «νομισματική πολιτική» δηλαδή ανατίμηση ή υποτίμηση (που είναι το ένα από τα δύο όπλα που έχει μία κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει οικονομικές κρίσεις).
Μέσα στο ευρώ και το άλλο όπλο της «δημοσιονομικής πολιτικής» (δηλαδή αύξηση ή μείωση των φορολογικών συντελεστών ή αυξομείωση των κρατικών δαπανών) είναι «κουτσουρεμένο» αφού η κυβέρνηση, μη εκδίδοντας χρήμα, δεν μπορεί να δανεισθεί εύκολα και ο προϋπολογισμός της εγκρίνεται ή απορρίπτεται από τις Βρυξέλλες (πράγμα που είναι και ταπεινωτικό για κάθε κυρίαρχο λαό).
Το πλεονέκτημα του ευρώ στην διευκόλυνση των συναλλαγών όταν ταξιδεύουμε ή όταν αγοράζουμε από χώρες της ευρωζώνης (μη απώλειες τριβών κατά την νομισματική μετατροπή) είναι πολύ μικρό για να ισοφαρίσει την απώλεια «λαϊκής κυριαρχίας» και ικανότητας να αυτοκυβερνηθούμε που εξ ορισμού συνεπάγεται το ευρώ.
Το επιχείρημα ότι «μία μικρή χώρα δεν μπορεί να έχει το δικό της νόμισμα και να ευημερεί» ή να έχει χαμηλό πληθωρισμό δεν υποστηρίζεται από την οικονομική επιστήμη αλλά και την διεθνή εμπειρία. Οι περισσότερες πολύ πλούσιες χώρες, με ισχυρότατο νόμισμα, χαμηλό πληθωρισμό και ανάπτυξη είναι χώρες μικρές (π.χ. Ελβετία, Νορβηγία).
Η ανησυχία ότι με το πέρασμα στην Δραχμή θα μετατραπούν υποχρεωτικά οι υπάρχουσες καταθέσεις Ευρώ σε Δραχμές δεν ισχύει. Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος και σχέδιο όπου μετά την έκδοση της Δραχμής οι ήδη υπάρχουσες καταθέσεις παραμένουν σε Ευρώ και το Ευρώ κυκλοφορεί ανταγωνιστικά με την Δραχμή σαν ξένο νόμιμα (για όσους το επιθυμούν). Ποιος είπε ότι ο ανταγωνισμός είναι καλός και ωφέλιμος μόνο ανάμεσα στα άτομα, τα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις και δεν είναι καλός ανάμεσα στα νομίσματα;
ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΦΩΤΟ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.