Με τα παπούτσια επάνω στον καναπέ!!! Αννίτα και πάλι Αννίτα. Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Αννίτα και πάλι Αννίτα. Διότι μ αυτήν, ξέρεις τι θα δεις!
Ο αντίλογος μπορεί να είναι πολύ ισχυρός τις αποφράδες αυτές ημέρες που ζούμε, με τα χίλια καθημερινά προβλήματα, αλλά πέστε μου:  Υπάρχουν άραγε τηλεοπτικά κανάλια που προβάλλουν εκπομπές τις οποίες ΚΑΝΕΙΣ υπεύθυνος δεν έχει δει πριν βγούν «στον αέρα»;
Διότι κάτι τέτοιο φαίνεται ότι ισχύει με το καινούργιο «απόκτημα» του ΣΚΑΙ, το μαγκαζίνο Joy που το είδα το Σαββατοκύριακο, χαζεύοντας λίγο πριν, λίγο μετά τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Και το συμπέρασμα ότι κάτι τέτοιο πρέπει να έχει συμβεί εκπηγάζει από διάφορες αντιτηλεοπτικές «χοντράδες» και επιπολαιότητες - άγνοιας κυρίως-  που  σημείωσα χαζεύοντας μια εκπομπή που έχει κάποιο ρυθμό και κάποια θεματολογία που θεωρητικώς θα μπορούσε να είναι πιο ενδιαφέρουσα από τα διάφορα «ομοειδή» προιόντα άλλων τηλεοπτικών  σταθμών.
Για παράδειγμα:...
Θεωρείται νεωτερισμός, έξυπνη ιδέα, «μαγκιά» ή …σκηνοθετική άποψη το να βγάζεις διάφορες χοντρούλες κυρίες μόνο και μόνο διότι είναι υπέρβαρες και  να τις ρωτάς διάφορες αδιάφορες, έως και ανόητες ερωτήσεις μέχρι να φτάσεις στο «ζουμί», στο πάχος τους δηλαδή; Κι όλα αυτά από μια παρουσιάστρια, ελαφρώς χοντρούλα κι αυτή,  ανεβασμένη πάνω σ΄ ένα καναπέ, καθισμένη σ΄ ένα μαξιλάρι στα πρότυπα που υιοθετούσαν οι Τουρκάλες σουλτάνες και παλλακίδες και μάλιστα με τα πόδια ΕΠΑΝΩ στον καναπέ, φορώντας κι όλας τα παπούτσια της, μοστράροντας «πρώτο πλάνο» τις βρώμικες σόλες των παπουτσιών;
Πέστε μου τώρα: Την είδε κάποιος υπεύθυνος, με στοιχειώδη αισθητική, αυτή την εκπομπή, στην οποία εκτός όλων των άλλων,  οι «ρεπόρτερς» των κατά πλειοψηφία αδιάφορων θεμάτων, ολοκληρώνουν  με την ρεπορταζιακή άποψη  της δεκαετίας του ’70, άντε και των αρχών του ΄80, ότι χρειάζεται αυτό το φινάλε του τύπου « είμαι η Πίτσα Καραπίτσα και βλέπετε Joy»; 
Μωρές Αννίτα και πάλι Αννίτα. Διότι μ αυτήν, ξέρεις τι θα δεις!