ΧΤΥΠΑΜΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ!

Ας πούμε τώρα ότι ήμουν 100% νομοταγής πολίτης στους φόρους. Πήρα, λοιπόν, από κάποιον πελάτη μου 1.000 ευρώ κι έκοψα την σχετική απόδειξη, καταβάλλοντας τον αναλογούντα ΦΠΑ στο κράτος (ας αφήσουμε έξω τον φόρο εισοδήματος, για ευκολία). Έτσι, από το χιλιάρικο, μου έμειναν 813 ευρώ. Ακριβώς τόσα πλήρωσα στο συνεργείο όπου πήγα το αυτοκίνητό μου για επισκευή. Ο συνεργειάς έκοψε απόδειξη, πλήρωσε τον αναλογούντα ΦΠΑ και του έμειναν 661 ευρώ, με τα οποία πλήρωσε τον μπογιατζή που του έβαψε το σπίτι. Ο μπογιατζής έκοψε απόδειξη κι αυτός, πλήρωσε κανονικά τον ΦΠΑ του και με τα ρέστα, 537 ευρώ, αγόρασε κάτι μικροέπιπλα για το σπίτι του. Νόμιμος κι ο επιπλοποιός, έκοψε απόδειξη, πλήρωσε τον ΦΠΑ και του έμειναν 437 ευρώ, με τα οποία ξόφλησε... το φροντιστήριο των παιδιών του. Μετά την πληρωμή του ΦΠΑ, στον καθηγητή έμειναν 355 ευρώ. Παναπεί, δηλαδή, μετά από 5 νταραβέρια, το κράτος πήρε το 65% από το χιλιάρικό μου (ξαναλέω, δίχως να λογαριάσουμε τους φόρους εισοδήματος). 

Επειδή όλοι οι συναλλασσόμενοι ήμασταν νομοταγείς πολίτες, από την αγορά χάθηκε το 65% των χρημάτων και πήγε στο κράτος. Αν το κράτος μάς επέστρεφε αυτά τα λεφτά ως κοινωνικές παροχές, δεν θα υπήρχε πρόβλημα: τα χρήματα θα επέστρεφαν σε μας ως πλατείες, νοσοκομεία, σχολεία, επιδόματα κλπ κλπ. Όμως, από την στιγμή που αυτά τα λεφτά δεν επιστρέφουν σε μας αλλά δίνονται σε κάποιους πονηρούς, οι οποίοι τα παίρνουν και τα βγάζουν στο εξωτερικό (η διεθνής των τοκογλύφων που λέμε, οι αγορές) τότε ναι, υπάρχει πρόβλημα.

Τώρα, ποιος ζημιώνει αν εμείς πάψουμε να είμαστε νομοταγείς και δεν ξανακόψουμε απόδειξη; Η ντόπια αγορά θα είναι σίγουρα κερδισμένη, αφού το αρχικό χιλιάρικο θα παραμείνει χιλιάρικο όσα χέρια κι αν αλλάξει. Θα ζημιώσει το κράτος; Μα το κράτος θα ζημίωνε αν ήταν όντως "κράτος", δηλαδή αν νοιαζόταν για τους πολίτες του. Τώρα, όμως, δεν είναι "κράτος" αλλά εισπράκτορας των τοκογλύφων.

Η επιμονή τής καθεστηκυίας τάξης να δείχνει, με το δάχτυλο τεντωμένο, τους μικρομεσαίους, την ώρα που προβαίνει σε σκανδαλώδη μείωση της φορολογίας των μεγαλομεγάλων και στην νομιμοποίηση της φορολογικής ασυλίας των μεγαλοκαταθετών τού εξωτερικού, είναι εξαιρετικά περίεργη (για να μη πω σκανδαλωδεστάτη).