Απατηλές οι προεκλογικές υποσχέσεις για ΑΟΖ και Ορυκτό Πλούτο;;; Γράφει η Σίσσυ Αλιγιζάκη

Αδικαιολόγητη η χρονοτριβή της Κυβέρνησης στην αξιοποίηση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου 

Και ενώ η κυβέρνηση έχει ήδη εγκατασταθεί στις θέσεις της, οι εύηχες προεκλογικές δεσμεύσεις αποδεικνύονται σταδιακά απατηλά «θα». Από την  υπόσχεση περί επαναδιαπραγμάτευσης που πλέον μετετράπη σε προσπάθεια για επιμήκυνση μέχρι την εθνική προτεραιότητα της κήρυξης ΑΟΖ και της αξιοποίησης του ορυκτού μας πλούτου. Πιο συγκεκριμένα, παρόλο που η όλη διαδικασία εντοπισμού και εξόρυξης υδρογονανθράκων στο Ιόνιο πέλαγος και στη θαλάσσια περιοχή νοτίως της Κρήτης, έπρεπε να τρέχει συνιστώντας εθνική προτεραιότητα, εντούτοις, παρατηρείται μια χρονοτριβή που  εύλογα δημιουργεί ερωτήματα.

Στα χνάρια της ίδιας φοβικής εξωτερικής πολιτικής....

Δυστυχώς, φαίνεται ότι η τρικομματική κυβέρνηση βαδίζει στα ίδια χνάρια της μέχρι τώρα άγονης, φοβικής εξωτερικής πολιτικής που αυτοκαταργεί το δικαίωμά της για  μονομερή – σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας-  κήρυξη αποκλειστικής οικονομικής ζώνης η οποία  θα καταρρίψει αυτόματα πολλά από τα τουρκικά επιχειρήματα αναφορικά με την υφαλοκρηπίδα. Ταυτοχρόνως θα έκλεινε θέματα που δυνητικά θα μπορούσαν να εγερθούν στο μέλλον στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ιδίως αν λάβουμε υπ΄όψιν το imperium που διακατέχει την τουρκική πολιτική, της οποίας βέβαια το βλέμμα αυτή την περίοδο λόγω της γενικότερης ανάφλεξης της Μέσης Ανατολής είναι μάλλον στραμμένο σε άλλη πλευρά. Κατά μείζονα λόγο,  όμως η κήρυξη της ΑΟΖ θα προσφέρει στην Ελλάδα δυνατότητες οικονομικής εκμετάλλευσης του τιμαλφούς υπεδάφους της, που έχει μείνει λόγω της ενδοτικής και ηττοπαθούς εξωτερικής πολιτικής αναξιοποίητο- παρόλες τις σχετικές επισημάνσεις και συστάσεις του Προέδρου του ΛΑΟΣ ήδη από την προηγούμενη δεκαετία-  ενώ η χώρα απειλείται με χρεοκοπία  για 300 δις και οι πολίτες της πρόκειται να υποστούν, σύντομα, μια νέα επώδυνη αφαίμαξη για 11 δις.

Πως είναι δυνατόν να χρεοκοπεί μια χώρα με περιουσία υπερπενταπλάσια του χρέους της;

 Σύμφωνα με εμπεριστατωμένες επιστημονικές μελέτες η αξία του ορυκτού πλούτου  της χώρας ξεπερνά κατά πολύ τα τρία τρισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς να συνοπολογίζονται στα αναμενόμενα κέρδη αυτά που θα προκύψουν από τις δημιουργηθείσες θέσεις εργασίας, από τις εισφορές της μισθοδοσίας όλων των νέων αυτών θέσεων εργασίας, και βέβαια από την σταδιακή απεξάρτηση από τις εισαγωγές σε συγκεκριμένα προϊόντα και πρώτες ύλες. Και αναρωτιέται κανείς πόσο χρεοκοπημένη μπορεί  να είναι μια χώρα, της οποίας η αξία των περιουσιακών της στοιχείων είναι υπερπενταπλάσια του τραπεζικού της χρέους. Φαίνεται δε μάλλον ύποπτη η όποια κουβέντα και συζήτηση για έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, αν αναλογιστεί κανείς τις ανάγκες της σημερινής ενεργειακής και, κατ’ επέκταση, οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη Ρωσία, το μουσουλμανικό κόσμο και βέβαια τις ΗΠΑ, εξάρτηση που θα μπορούσε να εκλείψει, αν η Κύπρος και η Ελλάδα γίνονταν, και μπορούν να γίνουν, ο ενεργειακός της πνεύμονας.  Είναι γεγονός ότι αν η ευρωπαϊκή οικογένεια θέλει να αυξήσει την ανεξαρτησία της, κλειδί της οποίας είναι η ενεργειακή της ισχύς, θα μπορέσει να το κάνει μόνο με την Ελλάδα και την Κύπρο στους κόλπους της. Αυτό δεν πρέπει να μείνει εκτός της ελληνικής επιχειρηματολογίας στις Βρυξέλλες, καθώς η λογιστική και οικονομική πολιτική τελικά συνυφαίνεται άρρηκτα με τη γεωστρατηγική πολιτική. Τη συναίσθηση αυτής της σημασίας του Ελληνικού ζητήματος, μαρτυρούν, κατά το μάλλον ή ήττον, οι πρόσφατες δηλώσεις κορυφαίου Γερμανού Κυβερνητικού παράγοντα Armin Laschet :

«Αν δεν επιμείνουμε στην προσπάθεια ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, τότε θα έρθει η σειρά της Ρωσίας. Η Ρωσία περιμένει, έτοιμη να διασώσει την Ελλάδα με δισεκατομμύρια. Πρέπει να καταλάβουν αυτοί που αντιδρούν στην βοήθεια προς την Ελλάδα ότι διακυβεύονται πολλά περισσότερα από το εάν η Ελλάδα πληροί τις προϋποθέσεις προκειμένου να διασωθεί από την οικονομική κρίση στην χώρα αυτή».

Αναγνώριση της ελληνικής ΑΟΖ από το Ισραήλ

Δεν πρέπει άλλωστε να διαφεύγει των ιθυνόντων και διαχειριζόμενων την οικονομική και εξωτερική πολιτική της χώρας ότι δεν είναι δυνατόν να μην εκμεταλλεύεσαι εσύ τα αγαθά του διεθνούς δικαίου, όταν μάλιστα σου τα αναγνωρίζουν - απλούστατα γιατί τα χρειάζονται για την τελεσφόρηση των δικών τους στόχων -  διεθνείς δρώντες με ισχύ στο μεστό ανταγωνισμών και συγκρούσεων διεθνές σύστημα. Πιο συγκεκριμένα, το Ισραήλ έχει από καιρό, όπως πιστοποιούν εκδοθέντες χάρτες, αναγνωρίσει την ελληνική ΑΟΖ. Αναλυτικότερα, στους  σχεδιασμούς του  είναι η μεταφορά του φυσικού αερίου που θα εξορύσσεται από το κοίτασμα Λεβιάθαν, μέσω ενός υποθαλάσσιου αγωγού ο οποίος θα περιέρχεται και από την Ελληνική ΑΟΖ, γεγονός από το οποίο εύλογα τεκμαίρεται η αναγνώριση της ελληνικής ΑΟΖ από το Ισραήλ, κάτι που αναντίρρητα θα πρέπει να αποτελέσει ισχυρό διαπραγματευτικό επιχείρημα στις ελληνικές διεκδικήσεις. Είναι γεγονός ότι μια τέτοια σύμπραξη θα συνιστά μια ισχυρή ενεργειακή συμμαχία μεταξύ της Κύπρου, της Ελλάδας και του Ισραήλ, την οποία όπως προκύπτει και από πρόσφατες δηλώσεις του Ισραηλινού υπουργού εξωτερικών Gaby Levy, οι Ισραηλινοί επιθυμούν πολύ καθώς της συνδέουν άμεσα  με την εξασφάλιση των μείζονος σημασίας συμφερόντων τους στη Μεσόγειο.

Και το ερώτημα που, εν τέλει, σχηματίζεται στα χείλη μας είναι γιατί να «ικετεύουμε» στις Βρυξέλλες  και να «ματώνουμε» με μέτρα που αναπαράγουν την ύφεση, δίνοντας μάλιστα το έναυσμα στον διεθνή Τύπο είτε να καταστροφολογεί είτε να μας εμπαίζει παρουσιάζοντας μας σαν περιφερόμενους επαίτες (σας παραπέμπω σε σχετικό πρόσφατο προκλητικό δημοσίευμα της εφημερίδας Independent),  ενώ τελικά θα μπορούσαμε να έχουμε ήδη προλειάνει το έδαφος, για να απολαύσουμε σε λίγα χρόνια το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρώπη, σύμφωνα και με τις εκτιμήσεις του εντρυφούντα στο θέμα καθηγητού κ. Α. Φώσκολου; Μόνο αν μεταβάλουμε άρδην την ενδοτική εξωτερική μας πολιτική, διεκδικώντας με πυγμή αυτό που το διεθνές δίκαιο μας αναγνωρίζει, θα απολαύσουμε επιτέλους την οικονομική και πολιτική, κατά συνέπεια, ανεξαρτησία που έχουμε στερηθεί σχεδόν από την απελευθέρωση με τους αλλεπάλληλους, έκτοτε, τοκογλυφικούς δανεισμούς και την ετερόφωτη πολιτική των κατά κανόνα χειραγωγούμενων κυβερνήσεων. Άλλωστε, όπως είχε εύστοχα επισημάνει αιώνες πριν ο Επίκτητος, «Κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, αν δεν είναι κύριος του εαυτού του».