ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΔΕΞΙΕΣ ΦΑΝΦΑΡΕΣ.Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Κηρύγματα συμβιβασμού… Πρόκειται για τη λογική στην οποία παραδέρνει το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Από το δεξιό του άκρο (πράγμα εν πολλοίς αναμενόμενο) ως την αριστερότερη παραφυάδα του (και αυτό το φαινόμενο είναι δεικτικό για την καθολική απαξίωση στην οποία οδηγεί η αποθέωση των ιδεολογημάτων).

Και την ίδια στιγμή στον αντίποδα, η Ελληνική κοινωνία ασφυκτιά στις συμπληγάδες των κατοχικών – νεοταξίτικων επιλογών. Χωρίς ελπίδα… Χωρίς βιώσιμη προοπτική… Και το κυριότερο βαλτωμένη από την ανυπαρξία του ηγέτη που θα την εμπνεύσει και θα την οδηγήσει στη λεωφόρο του πολιτικού της ξεσηκωμού.

Αριστεροδέξιες φανφάρες…

Σύμπτωμα και κατάντια της πολιτικής ρηχότητας στη σύγχρονη εποχή.  

Οι «πολυλογάδες» της «λαϊκής δεξιάς» καταγίνονται και εξαντλούνται σε μια «ελκυστική» κατά τα φαινόμενα ρητορική, μέσα από την οποία αυτό που πρωτίστως επιδιώκεται, είναι μια υστερόβουλη πολιτική και προσωπική χειραφέτηση, εντός των τειχών της κυρίαρχης πολιτικής, και με βιωματικά δεδομένη την πολιτική ατολμία να δουν την αλήθεια κατάματα, το πρόβλημα στην ουσία του, και κατά πρόσωπο τους πρωταγωνιστές και τις αιτίες που το γεννούν και το αναπαράγουν. Για όλους αυτούς, αυτό που ευθύνεται...

Δεν είναι το σύστημα, οι δομές του και τα προσδιοριστικά στοιχεία που το συνθέτουν, αλλά οι κακοί «διαχειριστές» των επιμέρους του πολιτικών εκδηλώσεων, γι αυτό καιδύο πράγματα είναι εκείνα που κατά βάση επιζητούν:

Το πρώτο, είναι να αναγορευθούν οι ίδιοι σε χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, αυταπατώμενοι και εξαπατώντας πως η υπέρβαση των προβλημάτων δεν απαιτεί συγκρούσεις με τις δομές του συστήματος… δεν απαιτεί απαντήσεις στο θεμελιακό ζήτημα της πραγματικής εξουσίας… αλλά απλή μεταστροφή στον τρόπο της διαχείρισης των ίδιων δεδομένων, στο ίδιο ακριβώς πολιτικό πάζλ που συνθέτει και αναπαράγει την καταστροφή.

Το δεύτερο που θέλουν, είναι την κοινωνία καθηλωμένη. Δε την θέλουν πρωταγωνιστή και καταλύτη των εξελίξεων, αλλά χειροκροτητή των δικών τους πολιτικών επιλογών.

Η σύγχρονη – ελληνική και διεθνής - πολιτική ιστορία ωστόσο, απέδειξε τα αδιέξοδα αυτών των λογικών, και το πιο πρόσφατο παράδειγμά της είναι η μετάλλαξη του «αντιμνημονιακού» Σαμαρά σε πολιτικό δεκανίκι και τοποτηρητή των επιλογών των νταβατζήδων.

Αλλά και η ίδια η διαμορφωμένη πραγματικότητα διεθνώς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόλυτη επιβεβαίωση του γεγονότος πως η πολιτική προσήλωση στα θέσφατα και στην εντός και επί τα αυτά πολιτική, νομοτελειακά οδηγεί στα σύγχρονα πολιτικά τερατουργήματα.

Όποιος λοιπόν επιχειρήσει να δει με διαφορετική οπτική τα εγχειρήματα των Νικολόπουλου, Καμμένου, Βρεγμένου, Τσουρουφλισμένου και Σια, παραδίδει απλώς τον εαυτό του στη λαγνεία της αδιέξοδης αυταπάτης, και όταν έρθει η στιγμή της αφύπνισης, το βέβαιο είναι πως θα ξυπνήσει… κάτω από το κρεβάτι. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από αυτό.

Οι πατριδοκάπηλοι και οι ακραίοι της Δεξιάς από την άλλη, αυτό το φαφλατάδικο συνονθύλευμα που ονειρεύεται στρατιωτικά κινήματα και επενδύει με τρόπο επικίνδυνο στον εθνικό διχασμό αναβιώνοντας εμφυλιοπολεμικές λογικές και καταστάσεις, όχι μονάχα δεν μπορεί ν αποτελέσει λύση στα πολιτικά αδιέξοδα, αλλά αποτελεί ένα επικίνδυνο φίδι που φωλιάζει στους κόλπους της Ελληνικής κοινωνίας, και απέναντι στο οποίο δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει η παραμικρή ανοχή. Κανένας συμβιβασμός.

Η «πατριωτική» και εθνοκεντρική φλυαρία στην οποία συγκυριακά καταφεύγει, δε συνιστά αληθινή στάση ζωής, αλλά επικοινωνιακό φερετζέ με προφανή επιδίωξη την άλωση συνειδήσεων.

Από την άλλη, τα κηρύγματα μίσους στα οποία καταφεύγει, του εξασφαλίζουν βεβαίως μια τακτική συσπείρωση δυνάμεων στην κοινωνία, είναι ωστόσο αποκαλυπτικά της αποκρουστικότητας του ρόλου και του προσώπου του εις το διηνεκές.

Ας πούμε τα πράγματα με τα όνομά τους λοιπόν…

Όταν καταφεύγεις σε κηρύγματα και πρακτικές μίσους, δεν αγαπάς την πατρίδα σου… δεν αγαπάς το λαό σου.

Αυτό που κάνεις είναι να επιχειρείς να προσεταιριστείς το κομμάτι της κοινωνίας που σε ανέχεται, προκειμένου να το καταστήσεις συνένοχο σε πρακτικές που αποσκοπούν στο πνίξιμο και τον εξοβελισμό κάθε άλλης φωνής.

Όταν καταφεύγεις σε πρακτικές διχασμού της Ελληνικής κοινωνίας ( την οποία υποτίθεται ότι αγαπάς), τότε δεν αγαπάς τη δημοκρατία… δεν μπορείς να λειτουργήσεις μέσα σ αυτήν και να διαχειριστείς τους κανόνες της… δεν μπορείς να την ανατροφοδοτείς με δυναμική που θα την καταστήσει αγκαλιά για την Ελληνική κοινωνία.

Αυτό που αποσκοπείς είναι να την παραμορφώσεις… να την βιάσεις… να την οδηγήσεις σε τερατογενέσεις επικίνδυνες, που θα την καταστήσουν ακόμη πιο αποκρουστική από το σημερινό νεοταξίτικο έκτρωμα.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι αυτές οι λογικές μίσους και η υποκριτική δήθεν «αγάπη» για την πατρίδα, ήταν που γέννησαν τους δοσίλογους στην κατοχή. Αυτές φόρεσαν τις κουκούλες στα κεφάλια των καταδοτών, που προτίμησαν τους Έλληνες που μισούσαν να τους παραδίδουν στα γερμανικά αποσπάσματα.

Τέτοια «αγάπη» για την πατρίδα, κανείς δε την χρειάζεται…

Τέτοια «αγάπη» για τον Ελληνισμό κανείς δε τη νοσταλγεί…

Από λογικές γύψου και μίσους, δεν μπορεί να έχει ανάγκη η Ελληνική κοινωνία και η Δημοκρατία για την επιβίωση και την ενδυνάμωσή της.

Τρία πουλάκια κάθονταν για την Αριστερά της συμφοράς…

Και αυτή η διαπίστωση, δεν αφορά μονάχα τη νεοταξίτικη συμβιβασμένη «Αριστερά» (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και συναφείς Πασοκογενείς παραφυάδες),  αλλά και την παραδοσιακή Αριστερά (ΚΚΕ), που με ευθύνη της ηγεσίας του, και παρά την αγνότητα των αγωνιστών και των καθημερινών ανθρώπων που συσπειρώνει στις γραμμές του, τείνει να εξελιχτεί σε μια γραφική εξωκοινοβουλευτική παρεούλα μιας κάστας στελεχών που θα παραδέρνει στο σεχταρισμό και θα ξεκόβεται όλο και περισσότερο από την Ελληνική κοινωνία.

Για την νεοταξίτικη «Αριστερά» δε χρειάζονται βαθυστόχαστες αναλύσεις για να περιγραφεί με σαφήνεια ο πραγματικός της ρόλος και τα συστημικά της χαρακτηριστικά.

Ο βίος και η πολιτεία της, είναι αποκαλυπτικά, και οφείλουμε απλώς να τα αναλογιστούμε.

Η ΔΗΜΑΡ αποκάλυψε το πραγματικό της πρόσωπο, αναγορευόμενη σε κατοχικό πολιτικό δεκανίκι, και αυτό το ρόλο τον επέλεξε συνειδητά και τον επιτελεί αμετανόητα. Δείτεπερισσότερα και ΕΔΩ…

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη μεριά, από τις παλινωδίες του «μαύρου Δεκέμβρη» έχει επικαθήσει για τα καλά στην καλύμπρα της νεοταξίτικης προσαρμογής, προκειμένου να μορφοποιηθεί σε κόμμα με προδιαγραφές, ώστε να του «παραδοθεί» η διαχείριση της νεοταξίτικης σαπίλας. Δείτεπερισσότερα ΕΔΩ…

Το ΚΚΕ που για δεκαετίες ολόκληρες απετέλεσε την ατμομηχανή της Αριστεράς στον τόπο μας, έχει βαλτώσει μάλλον αμετάκλητα, στα αδιέξοδα των ιδεολογημάτων του, που το οδηγούν σε πρωτοφανή απομόνωση και περιχαράκωση από την Ελληνική κοινωνία.

Η «επαναστατικότητα» της φυσιογνωμίας του, εξαντλείται στο αναμάσημα ιδεολογημάτων, και σε φραστική εξεγερσιακή ρητορική, που την αφυδατώνει αυτοκτονικά με τις ίδιες του τις πολιτικές επιλογές.

Επιχειρεί να αναγορεύεται σε κριτή (ελέω Θεού???) του βαθμού ετοιμότητας της Ελληνικής κοινωνίας να περάσει στην αποτελεσματική αντεπίθεση, ενώ ούτε την ευκαιρία της έδωσε αναλαμβάνοντας το ίδιο την κορυφαία πολιτική ευθύνη, ούτε τις καλά οργανωμένες δυνάμεις του επεχείρησε να διατάξει σε θέσεις μάχης πολιτικής.

Επιμένει να αυτοϊκανοποιείται για την ορθότητα της πολιτικής του προβλεψιμότητας, και αντί να την μετατρέψει σε εργαλείο στοχευμένης πολιτικής δράσης ανατροπής, την επικαλείται ως μεταχρονολογημένο άλλοθι, προκειμένου να αιτιολογήσει τις ολέθριες επιλογές της ηγεσίας του.

Κατάφερε να εξαντλήσει την εργατική του φυσιογνωμία σε εργατολαγνεία…

Να μετατρέψει τον προσανατολισμό του στο μαζικό κίνημα σε κινηματολαγνεία αδιέξοδη…

Και φυσικά δεν κατάφερε, με τις επιλογές και τους χειρισμούς του, να διατάξει τα κυρίαρχα πολιτικά του χαρακτηριστικά, με τρόπο στοχευμένο στις απαιτήσεις της σύγχρονης πολιτικής δράσης.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν…

Να σνομπάρει, αντί να επιχειρήσει να ενσωματωθεί (όχι αφομοιούμενο) και να πρωτοπορήσει τα νεοαφυπνιζόμενα και οργισμένα τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας…

Να επιδίδεται σε μια ατελεύτητη προσπάθεια πολιτικής «νουθεσίας» πολιτικά ίσως ανώριμων αλλά πρόθυμων να ενεργοποιηθούν στη δράση μαζών…

Να αρνείται να πάρει στον πολιτικό αγώνα «συνεπιβάτες» μέχρι τη Λάρισα επειδή αυτό είχε προορισμό τη …Θεσσαλονίκη…

Να διαχειριστεί αυτοκτονικά την πολιτική ψήφο με το γνωστό πια εκλογικό αποτέλεσμα…

Και ενώ υποτίθεται πως διερεύνησε αυτοκριτικά τα λάθη του και τις πολιτικές του ανεπάρκειες, συνεχίζει στην πεπατημένη της συνήθειας, των ιδεολογημάτων και της προκλητικότατης για το χαρακτήρα του πολιτικής ατολμίας, σε μια πολιτική στιγμή που θα έπρεπε να μη μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα.

Και το χειρότερο απ όλα, είναι πως όλα τα παραπάνω τα επικαλείται και ως δείγμα πολιτικής καθαρότητας και επαναστατικής ορθότητας, πράγματα που έχουν τόση σχέση με τη ζωή, όση σχέση έχει και ο Φάντης με το ρετσινόλαδο. Αλλά περί ορέξεως… κολοκυθόπιτα, γι αυτή την ηγεσία με τις εγκληματικές ευθύνες απέναντι και στην ιστορία αυτού του κόμματος, αλλά και την ίδια την Ελληνική κοινωνία.

Έτσι σήμερα, που το τελειωτικό κτύπημα σε βάρος της Ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται ένα κλικ πριν τη γενικευμένη του έφοδο…

Σήμερα που θα έπρεπε η κοινωνία που έχασε τα πάντα, να εμπνευστεί, να εξεγερθεί, και να απειλήσει σοβαρά και συθέμελα τις καρέκλες και την εξουσία των προσκυνημένων, και μέσα από αυτόν τον αγώνα και με τονωμένη την αυτοπεποίθηση να βάλει πλώρη για γενικότερες πολιτικές ανατροπές…

Η ηγεσία του ΚΚΕ, του μοναδικού κόμματος που ενδεχόμενα θα μπορούσε να σχεδιάσει και να συντονίσει αυτή την πολιτική πάλη, απλώς επαναλαμβάνεται αρνούμενη να απογαλακτιστεί από τη δύναμη της συνήθειας. Δείτε περισσότερα ΕΔΩ...

Τι λέει λοιπόν σήμερα στο κύριο άρθρο του ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ???

«Ηρθε η ώρα να κηρύξουμε αμείλικτο πόλεμο σε μεγάλα συμφέροντα, κόμματα υπηρέτες και συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να χτυπήσει η καμπάνα του αγώνα παντού. Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε Σωματείο, σε κάθε εργατική γειτονιά. Οι Γενικές Συνελεύσεις, οι συσκέψεις, οι συζητήσεις στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα γιαπιά, στα καράβια να γίνουν χώροι διαφώτισης, προβληματισμού, αποφάσεων για αγώνα, για απεργιακές κινητοποιήσεις, για πρωτοβουλίες που θα μαζικοποιούν τα Συνδικάτα.».

Πιάσε τα αυγό και κούρευτο δηλαδή…

Ωδή στο «μαζικό κίνημα» με βαρύγδουπες φαμφάρες, λες και αυτή η απεργία θα αποτελέσει το έναυσμα του μεγάλου ξεσηκωμού…

Ωδή με βαρύγδουπες φαμφάρες, σ ένα κίνημα που έχασε το σύνολο των μεταπολεμικών κατακτήσεών του, ενώ το ίδιο απομαζικοποιείται ασταμάτητα (άραγε ποιός αναρωτήθηκε για την αιτία???)…

Είναι δυνατόν λοιπόν αυτή η ηγεσία που ονειρεύεται εργοστάσια σε μια στιγμή που δεν καπνίζει ούτε μια τσιμινιέρα, να αντιλαμβάνεται επαρκώς το τι συμβαίνει σήμερα στην Ελληνική κοινωνία???

Είναι δυνατόν αυτή η ηγεσία να ξέρει τι της γίνεται, που αντί να επιχειρήσει να προσανατολίσει τις δυνάμεις της στο κίνημα, να στηρίξουν ποικιλότροπα τον καθολικό ξεσηκωμό συμβάλλοντας στην πολιτική ριζοσπαστικοποίησή του, και να μη διστάσει να δώσει το σύνθημα για την άμεση οργάνωσή του, αυτή επιμένει να ονειρεύεται πως οι συνδικαλισταράδες της συνήθειας, θα ξεκινήσουν την έφοδο στα …χειμερινά ανάκτορα.

Αν δεν είναι αυτό ανεπίτρεπτος βιασμός της σχέσης και της προσαρμοστικότητας που οφείλει να έχει το οργανωμένο συνδικαλιστικά και πολιτικά κομμάτι της κοινωνίας με την ίδια την κοινωνία και τα πολιτικά της ιεραρχήματα, τότε προσωπικά αναρωτιέμαι για τις απαντήσεις που θα δώσει ο ιστορικός του μέλλοντος αναφορικά με αυτές τις επιλογές.

Έχει συνειδητοποιήσει άραγε η ηγεσία του ΚΚΕ, πως οι δυνάμεις που ενισχύθηκαν σ αυτές τις εκλογές, ήταν εκείνες (μηδέ και του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου) που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έθεσαν καθαρά ζήτημα εξουσίας, την ίδια στιγμή που το ΚΚΕ καταγινόταν με θεωρητικές απεραντολογίες και στην πράξη απεμπολούσε τη δυναμική της ψήφου του??? 

Μήπως μπήκε στον κόπο να αναρωτηθεί αν αυτό που έκανε παντιέρα προεκλογικά εκφράστηκε στη ζωή με τον τρόπο που το προσέγγιζε??? Με λόγια απλά, από την κυρίαρχη πολιτική επιλογή της βγήκε ενισχυμένο και σωστά προσανατολισμένο το μαζικό κίνημα ή μήπως βγήκε ανεπανόρθωτα λαβωμένο και με χαμένα τόσο τα αυγά όσο και τα καλάθια???

Συμπέρασμα:

Η πολιτική ατολμία δεν υποκρύπτεται, παρά τα όποια φραστικά πυροτεχνήματα επιστρατεύονται για να την συγκαλύψουν.

Και όσο η πολιτική ατολμία εδραιώνεται, τόσο θα εξασφαλίζεται η δυνατότητα σε δοτούς και προσκυνημένους  να ασυδοτούν σε βάρος της κοινωνίας και να βιάζουν βάναυσα την εθνική αξιοπρέπεια αυτού του λαού.