Δική μου ταπεινή εκτίμηση είναι ότι η συζήτηση για τη φοροδιαφυγή αφορά το κεντρικό ζήτημα κάθε πολιτείας. Το πρωταρχικό ερώτημα είναι: Κυριαρχεί η έννοια του πολίτη και της πολιτειακής πίστης και νομιμοφροσύνης; Ή μήπως αντίθετα κυριαρχούν στάσεις και νοοτροπίες ιδιωτείας και απαξίωσης της φιλοπατρίας και των ενάρετων φιλοπάτριδων παραδοχών; Όπως και για άλλα προβλήματα του νεοελληνικού κράτους τα αίτια της παρούσης κρίσης είναι βαθειά, κυρίως πνευματικά και δεν αφορούν μόνο τη φοροδιαφυγή. Η φοροδιαφυγή του «καφετζή της Ύδρας» αλλά όπως φαίνεται και πολλών άλλων είναι το σύμπτωμα όχι το αίτιο....Πρώτον, απουσιάζει μια «κρατική κουλτούρα» ανάλογη και αντίστοιχη με αυτή των δυτικών κρατών. Απουσιάζει επίσης κάποιος πολιτειακός πατριωτισμός ανάλογος και αντίστοιχος με αυτόν της κλασικής εποχής τον οποίο τόσο καλά ανέδειξε ο Σωκράτης. Σε κάθε περίπτωση, η κρατική κουλτούρα των περισσότερων πολιτών των συγχρόνων κρατών θεωρεί ότι κάποια πράγματα είναι αυτονόητα και ελάχιστη προϋπόθεση συλλογικού βίου. Μεταξύ άλλων:
α) Η πίστη και νομιμοφροσύνη των πολιτών στο εθνοκράτος στο οποίο ανήκουν. Η ετοιμότητά τους για αυτοθυσία είναι δεδομένη.
β) Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών εμπιστεύεται τους θεσμούς και αναμένουν ότι οι νόμοι θα τηρούνται.
γ) Τα πολιτικά ελίτ δεν εξαιρούνται των νομικών κυρώσεων, όταν παραβαίνουν τον νόμο.
δ) Κυριαρχεί η προσδοκία πως οι πόροι που θα δοθούν στο κράτος θα χρησιμοποιηθούν βέλτιστα.
ε) Θεωρείται βέβαιο ότι αν διαπιστωθεί διαφθορά θα ελεγχθεί χωρίς διακρίσεις και
στ) Θεωρείται δεδομένο ότι οι κυβερνώντες θα διαθέσουν τους δημόσιους πόρους που εισπράττουν με φόρους για το γενικό καλό συμπεριλαμβανομένης της εθνικής ασφάλειας.
Ας σταθούμε στο «στ)»: Πόσοι έλληνες πιστεύουν σήμερα ότι ισχύει; Πόσοι πολίτες εμπιστεύονται την εξουσία, όταν οι ίδιοι περίπου δράστες ξανακάθισαν στον θώκο. Όταν, για παράδειγμα, ο επί πολλά έτη υπουργός άμυνας είναι φυλακή (την ίδια στιγμή στο πεδίο της εθνικής ασφάλειας δεν ασκούνται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Το αποτέλεσμα είναι η απώλεια γιγαντιαίων πλουτοπαραγωγικών πόρων!!
Να το πούμε διαφορετικά: Αυτά που είχαμε τα λεηλάτησαν οι κέρβεροι της εξουσίας του ξενοκρατούμενου νεοελληνικού κράτους, αυτά που μας έμειναν ακούμε ότι θα τα εκποιήσουν στο όνομα της έκτακτης ανάγκης και αυτά που διαθέτουμε όπως ο υποθαλάσσιος πλούτος στερούμαστε επαρκούς ισχύος για να τα διασφαλίσουμε.
Δεύτερον, σε κάθε βιώσιμη πολιτεία η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών και όσων εκλέγονται σε θέσεις εξουσίας πιστεύουν βαθύτατα στην εθνική ανεξαρτησία. Δηλαδή, ασυμβίβαστα και αταλάντευτα είναι φιλοπάτριδες.
Η εθνική ανεξαρτησία, υπενθυμίζω, είναι κοινό θέσφατο και υψηλή κοσμοθεωρητική αρχή των πολιτών όλων των κυρίαρχων κρατών. Εδώ, στο δικό μας νεοελληνικό κράτος, αυτή η υψηλή παραδοχή της κλασικής πολιτικής παράδοση που αποτελεί ότι καλύτερο κληροδοτήθηκε στον σύγχρονο κόσμο από τον κλασικό πολιτικό πολιτισμό –στην κλασική εποχή ονομαζόταν «ιδεώδες της ανεξαρτησίας»– ενοχοποιείται από τα αριστεροδεξιά εξαπτέρυγα της ξένης εξάρτησης, από τους φιλοσοφικά παραπαίοντες «διανοούμενους» της … παγκοσμιοποίησης και από αναρριχητές κάθε είδους του κομματικοπαραταξιακού κατεστημένου που ενίοτε κινούνται μεταξύ πανεπιστημίων και κομματικών εδράνων. Μήπως υπερβάλλουμε; Δυστυχώς όχι!
Η φιλοπατρία και η προσκόλληση στο υπέρτατο εθνικό συμφέρον της εθνικής ανεξαρτησίας συχνά εξυβρίζεται με χυδαίους και ανοίκειους όρους, ως δήθεν «εθνικισμός». Από την μια πλευρά πολλοί καθισμένοι πάνω σε βουνά αυταπάτης και ψευδαισθήσεων περιμένουν την παγκόσμια αταξική κοινωνία και από την άλλη πλευρά ένα εξίσου υψηλό βουνό «παγκοσμιοποιημένης ασυναρτησίας» ενοχοποιεί την κρατική κυριαρχία, την υπέρτατη δηλαδή αρχή διεθνούς οργάνωσης. Ενδιαμέσως κυκλοφορούν πολλά πνευματικά μπερδεμένα ιδεολογικά ορφανά κάθε είδους και κάθε απόχρωσης.
«Δεν υπάρχει κρατική κυριαρχία» και εθνικό συμφέρον», δήλωναν και έγραφαν αρχές της δεκαετίας του 1990 πρόσωπα τα οποία στην συνέχεια βρέθηκαν στους πιο υψηλούς θώκους εξουσίας. «Το εθνικό συμφέρον» είναι ελληνική ιδιοτροπία», έγραφε μια επιστημονικά μεταμφιεσμένη γνώμη. Αυτή την αυτιστική άποψη ακριβώς διατυπώνουν πληθώρα επιστημονικά μεταμφιεσμένων και εισηγμένων θεωρημάτων και ιδεολογημάτων. Ξεγράφουν, οι αφιλότιμοι, τον άξονα της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής και στερούν από τους Έλληνες τον τρόπο συμμετοχής στην διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική. Ξεχνούν, οι αμαθείς και ιδεολογικά προκατειλημμένοι, ότι μετά την συνθήκη της Βεστφαλίας – και πιο επίσημα μετά τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ η κρατική κυριαρχία επικυρώθηκε ως ο άξονας της διεθνούς πολιτικής, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών θεσμών.
Συνοψίζω: Όταν η προσκόλληση των πολιτών στην εθνική ανεξαρτησία, στο εθνικό συμφέρον και στην κρατική κυριαρχία είναι ελλειμματική και όταν ο πολιτειακός πατριωτισμός διώκεται, η διολίσθηση ενός κράτους στο τέλμα είναι αναπόδραστη. Κυριαρχούν στρεβλά και αυτιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα που φέρνουν την καταστροφή. Η πολιτεία γίνεται έρμαιο, κυριαρχούν τσαρλατάνοι και βδελυροί «ιδιώτες» και τα συμφέροντα των πολιτών και της κοινωνίας εξανεμίζονται. Η πληρωμή φόρων λογικά πλέον θεωρείται από την πλειονότητα περιττή, η ιδιωτεία προτέρημα και η αναλγησία λεβεντιά. Ακόμη και οι ενάρετοι πολίτες εκτιμούν ότι αν δώσουν πόρους στο κράτος είναι άσκοπη πράξη, ίσως και … αντικοινωνική (στον βαθμό που η διασπάθισή τους είναι βεβαία).
Τώρα, ο «καφετζής της Ύδρας» που μπήκε στο στόχαστρο πανελλήνια (ειδικά στα δακρύβρεκτα δελτία των οχτώ κάθε βράδυ!!) το λογικό είναι να πληρώνει φόρους. Αν δεν είναι νομιμόφρων πρέπει να εφαρμόζεται ό,τι προβλέπει ο νόμος. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει. Εντούτοις, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη, ότι ο «καφετζής της Ύδρας» και ο κάθε άλλος «καφετζής» είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. θα πρέπει νασυνεκτιμήσουμε το γεγονός ότι μάλλον πολύ γνωστοί φοροφυγάδες του ύστερου κρατικού συστήματος τρωκτικών, νέων τζακιών και άλλων αεριτζήδων που λεηλάτησαν την πατρίδα μας, φυγάδευσαν στο εξωτερικό μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ (μερικοί λένε πάνω από 100 δισεκατομμύρια). Το μείζον είναι να ελεγχθούν αυτά τα τρωκτικά.
Αν δεν κατανοήσουμε και αν δεν θεραπεύσουμε τα βασικά και κύρια αίτια της κρίσης, τα οποία είναι πρωτίστως πνευματικά, ο ιστορικός μας θάνατος κοντεύει.
Υστερόγραφο:
Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές καταφθάνουν δεκάδες μηνύματα: οδηγούνται στην εκποίηση (διάβαζε δήθεν «αξιοποίηση») χιλιάδες βράχοι, βραχονησίδες και νησάκια. Τα ιερά αυτά πάρκα με τη θεσπέσια χλωρίδα και πανίδα που επέζησαν χιλιετίες ως άφθαρτα μνημεία της φύσης κάποιοι σπεύδουν να τα εκποιήσουν στο όνομα της έκτακτης οικονομικής ανάγκης. Να εισβάλει η μεταμοντέρνα βαρβαρότητα μέσα στους πιο ιερούς χώρους της ελληνικής διαχρονίας. Αν κάτι τέτοιο συμβεί θα είναι μια τόσο μεγάλη καταστροφή όσο και οι μεγαλύτερες καταστροφές της πρόσφατης ιστορίας μας. Η αντίστασή μας, υποθέτω, θα είναι καθολική. Η ιδιωτεία –πολύ πιθανό ξενόφερτη και εχθρική στο περιβάλλον– δεν θα πρέπει να αφεθεί να αλώσει τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας. Μήπως κοντεύει η ώρα για επανάσταση, με ρώτησε οργισμένος γείτονάς μου. Λατρεύει κάθε σπιθαμή αυτού του τόπου. Συνηθίζει να εκδράμει πάνω σε μια βραχονησίδα του Σαρωνικού, να μαζεύει κάππαρη και άλλα «χόρτα του βράχου», να ψαρεύει από τον βράχο με τα παιδιά του, να απολαμβάνει κολυμπώντας τα δροσερά πεντακάθαρα νερά, Σε κάποιο άλλο «βράχο» που έχει λίγα χόρτα και λίγο χώμα φύτεψε βότανα (σπαθόχορτο). Εκεί πάνω σε αυτά τα επί χιλιετίες άθικτα χώματα θα εισβάλει, λένε, μαζικά η βαρβαρότητα. Αυτή βέβαια είναι μια αντίληψη της ζωής. Ακριβώς απέναντί της στέκεται ο γραφειοκράτης και ο μεταμοντέρνος νεοφιλελεύθερος που υποστηρίζει πως στην εποχή της … παγκοσμιοποίησης επιβάλλεται η μαζικοποίηση της παραγωγής, της κατανάλωσης, του τουρισμού, το ροκάνισμα προαιώνιων αντιλήψεων για την σχέση φύσης και ανθρώπου και η υπονόμευση των πατροπαράδοτων ηθικών στάσεων ζωής. Και τα λοιπά.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
Αναρτήσεις
Δυστηχώς έκαμαν την Πατρίδα μας "καμμένο χαρτί"...δεν υπάρχει σωτηρία......πικραίνομαι πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφή