Πρώτα επιτρέψτε μου να παρατηρήσω ότι όλα συμβάλλουν (πληροφόρηση, δημοψηφίσματα, άλλες ενέργειες) στη διεκδίκηση των Γερμανικών αποζημιώσεων. Η εμπειρία όμως 62 τουλάχιστον ετών είναι ( από τη δεκαετία του50) έδειξε ότι καμία «Ελληνική» κυβέρνηση δεν θα διεκδικήσει ποτέ τις Γερμανικές επανορθώσεις. Συνεπώς οι εκλεκτοί συνάδελφοι που ασχολούνται με το θέμα θα πρέπει κατά τη γνώμη να αναζητήσουν άλλους τρόπους να υποχρεωθεί η Γερμανία να τις καταβάλει.
Και αφού ανέφερα τη δεκαετία το 50 επιτρέψτε μου να σας απασχολήσω και να ξεφύγουμε με κάτι διαφορετικό. Με τη τότε φοιτητική συνοικία του Ζωγράφου...
Σχετικά παρατηρώ ότι η μνήμη του ανθρώπου είναι κάτι το θαυμαστό. Ακούγοντας χθες το παλιό τραγούδι «Μ έκαψες γειτόνισσα …» θυμήθηκα πρώτα όταν ήμουν φοιτητής ή μάλλον σπουδαστής του πολυτεχνείου (εμάς που σπουδάζαμε στο ΕΜΠ μας λέγανε τότε σπουδαστές και όχι φοιτητές) μία μικρή (τότε) μαθήτρια γειτόνισσα μου τότε σε ένα από τα σπίτια που έμεινα στη συνοικία Ζωγράφου της Αθήνας, τη Ζωή.
Θυμήθηκα επίσης τη θαυμάσια κατά το πολυεθνική, πολύ-Ελληνική φοιτητική μας τότε παρέα στη συνοικία του Ζωγράφου.
Είχαμε τότε πρώτα πρώτα ένα νυν αδελφικό φίλο Ελληνοκυπροαμερικάνο από τις ΗΠΑ. Τον Μάικ. Ο Μάϊκ είχε το σπάνιο χαρακτηριστικό ότι ήρθε στην Ελλάδα γνωρίζοντας μόνον το καλημέρα – καληνύκτα και έμαθε τα Ελληνικά διαβάζοντας τα βιβλία της ιατρικής από το λεξικό. Στην αρχή βέβαια δυσκολεύτηκε με αποτέλεσμα όταν τον ρωτούσε ο φόβος και ο τρόμος τότε των φοιτητών της Ιατρικής Καθηγητής της ανατομίας Αποστολάκης, «πως λέγεται αυτό» να απαντά ο Μάικ, Μακρίδης (το επίθετο του) .
Είχαμε επίσης δύο φίλους από την Τουρκία. Τον πρώτο, τον αείμνηστο φίλο Νίκο Αρχοντώνη από την Ίμβρο, εξάδελφο του νυν Πατριαρχη, ο Μάικ τον είχε βγάλει Turk που το μόνον που έκανε ο Νίκος όταν τον έλεγε έτσι ήταν να γελάει. Τον άλλον φίλο φοιτητή από την Τουρκία τον λέγαμε, λόγω και της σωματικής του διάπλασης αλλά επειδή είχε υπηρετήσει τη θητεία στον τουρκικό στρατό στο Ερζερούμ, Λέοντα του Ερζερούμ.
Υπήρχαν και πολλοί άλλοι από την Κύπρο, την Αίγυπτο και Ελλαδίτες όπως ο Λάμπρος από τη Λαμία μετέπειτα υπουργός, όμως αγαθός και καλός άνθρωπος. Χαρακτηριστικό του Λάμπρου είναι ότι όταν αρχές του 2004 όταν του επεσήμανα τα κακά του σχεδίου Αννάν μου απάντησε όλος άγνοια θα τηλεφωνήσω αμέσως στο Γιώργο (τον ΓΑΠ) για να του πω, βρε Λάμπρο αυτός είναι πίσω από αυτό το σχέδιο.
Η φοιτητική μας παρέα που είχε απ όλες τις παρατάξεις αλλά όχι ως τα σημερινά συνήθως «πρόβατα» των κομμάτων, μαζευόταν για φαγητό στο τότε εστιατόριο του Κωνσταντέλλου στο κέντρο της συνοικίας και τα βράδια για κανένα ουζάκι στην κεντρική νησίδα της κεντρικής λεωφόρου του Ζωγράφου που τότε ήταν πλατιά και γεμάτη τραπεζάκια.
Άλλος φίλος συγκάτοικος φοιτητής της Ιατρικής ήταν ο Πανίκκος από την Κύπρο που έμενε τα πρώτα χρόνια στο σπίτι ενός πολεμιστή της Μικράς Ασίας που μας περιέγραφε πως φτάσανε έξω από τη Άγκυρα αλλά ξέμειναν από πολεμοφόδια. Χαρακτηριστική ανάμνηση από τον Πανίκκο (εκτός από τη μεγάλη του αγάπη για τα τραγούδια του Γαβαλά) είναι ότι μόλις έφτασε στην Αθήνα αποφασίσαμε τότε και πήραμε μία ολόκληρη τούρτα για την απολαύσουμε.
Οι αναμνήσεις είναι ατέλειωτες, όπως μία σπιτονοικοκυρά μου που με έβρισκε να μοιάζω του Μακαρίου και πολλά άλλα.
Ας έρθουμε όμως στη μαθήτρια γειτόνισσα μου Ζωή, τότε της τρίτης τάξης του εξατάξιου γυμνασίου. Μικρή βέβαια τότε για εμένα που ήμουν φοιτητής.
Έμενα τότε σε ένα μικρό δωμάτιο σε μία ταράτσα διωρόφου σπιτιού στην οδό Αλθήπου στου Ζωγράφου (τώρα θα της έχουν αλλάξει το όνομα και θα τη λένε, ή Δημοκρατίας ή 17 Νοεμβρίου ή Ανδρέα Παπανδρέου ή Κωνσταντίνου Καραμανλή ή Πολυτεχνείου) με θέα όλην την Αθήνα.
Στην τότε γραφική συνοικία Ζωγράφου (πρέπει να ήταν το 1959 υπολογίζοντας τα σπίτια –δωμάτια που που είχα αλλάξει) υπήρχαν ελάχιστες πολυκατοικίες. Η γειτόνισσα μου μαθήτρια Ζωή έμενε τότε στον πρώτο όροφο ενός διωρόφου που το μπαλκόνι του ήταν ακριβώς απέναντι από το δωμάτιο μου και την ταράτσα μου.
Κοντά ήταν και το στρατόπεδο στο Γουδί (τότε το γράφαμε με γιώτα) με αποτέλεσμα πολλοί φαντάροι να περνούν κάτω από το μπαλκόνι της Ζωής. Η Ζωή καραδοκούσε και όταν κάποια στιγμή περνούσε ένας φαντάρος αφού του φώναζε "πσίτ" του έκανε νόημα να την περιμένει κάτω. Και οι καημένοι οι φαντάροι στηνόντουσαν και περιμένανε ώρες χωρίς να παρουσιάζεται η Ζωή που χάριν στη τυεχνολογία μπορείτε να την δείτε στο τότε μπαλκόνι της απέναντι από την ταράτσα μου. http://www.flickr.com/photos/85915004@N03/7871777902/in/photostream
Όσον αφορά το τραγούδι μπορείτε να το ξαναακούσετε στις δύο δ/νσεις http://www.youtube.com/watch?v=WBHFEoFkv9M καιhttp://www.youtube.com/watch?v=lUTjXYShKgI
Αφού καταραστούμε αυτούς που κατάντησαν έτσι σήμερα την Ελλάδα μας να ευχηθούμε η Ελλάδα μας να γίνει Ελληνική όπως ήταν τότε αφού απαλλαγεί από τους εφιάλτες της νεοταξικούς, φανερούς ή κρυφούς
*Ευριπίδης Μπίλλης
Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.