Ο εφιάλτης του Αντώνη. Θα γίνει ο νέος Γιωργάκης; Του Θάνου Δημάδη

Ο Αντώνης Σαμαράς έχει πάρα πολλά κοινά με τον Γιώργο Παπανδρέου. Και δεν αναφέρομαι μόνο κοινή φοιτητική τους ζωή. Όπως ο Σαμαράς έτσι και ο Παπανδρέου είχε κληρονομήσει ένα φθαρμένο κόμμα που στα λόγια το "εκμοντέρνιζε", στην καρδιά του όμως παρέμενε κομματικά σάπιο και φαύλο. Όπως και ο Σαμαράς έτσι και ο Παπανδρέου είχε εκλεγεί- και μάλιστα υπό ένα ευνοϊκότερο πολιτικό περιβάλλον- με την υπόσχεση της ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά στην πραγματικότητα τίποτα από τα δύο δεν πέτυχε. Όπως και ο Σαμαράς έτσι και Παπανδρέου είχε δεσμευτεί ότι θα κυβερνήσει με τους "αρίστους", αλλά τελικά κυβέρνησε με τους προσωπικούς του..

εκλεκτούς. Όπως και ο Σαμαράς έτσι και ο Παπανδρέου επαναλάμβανε ξανά και ξανά τις λέξεις εθνική αξιοπρέπεια, αλλά τελικά έφυγε χωρίς να αφήσει ίχνος αξιοπρέπειας σε αυτή τη χώρα.

Αν η ενδεχόμενη εκλογή Τσίπρα προκαλούσε ανησυχία λόγω της πολιτικής του απειρίας και της επιπολαιότητας με την οποία έδινε την αίσθηση ότι θα διαχειριστεί εθνικά κρίσιμες καταστάσεις, η εκλογή Σαμαρά στην πρώτη θέση δεν μπορώ να πω ότι αποτελεί για μένα- και φαντάζομαι και για πολλούς άλλους ακόμα- πηγή καθησυχασμού για την επόμενη μέρα.

Πρώτον και κύριο γιατί είναι αμφίβολο αν κ. Σαμαράς θα καταφέρει να βρει τη χρυσή τομή συγκερασμού ανάμεσα σε αντιτιθέμενα συμφέροντα, της Ελλάδας και των δανειστών της. Αν θα μπορέσει, δηλαδή, να ισορροπήσει ανάμεσα από τη μία πλευρά στις προσδοκίες που προεκλογικά καλλιέργησε στον ελληνικό λαό για την ικανότητα του να επαναδιαπραγματευτεί προς το καλύτερο για αυτόν όρους του Μνημονίου και από την άλλη στα πραγματικά περιθώρια διαπραγμάτευσης που τελικά θα είναι διατεθειμένοι να του δώσουν οι δανειστές μας. Τότε πραγματικά θα δούμε και πόσα απίδια πιάνει ο σάκος σε ότι αφορά τις πολιτικές δυνατότητες του κ. Σαμαρά να πετύχει μία τέτοια "επαναδιαπραγμάτευση" αλλά θα δούμε και το αν- και κατά πόσον-οι δανειστές μας όλο το προηγούμενο διάστημα ήθελαν απλά να μας "χρυσώσουν το χάπι" όταν άνοιγαν παραθυράκια αλλαγών στο Μνημόνιο.

Ένας σημαντικός λόγος ανησυχίας μου για την επόμενη μέρα έγκειται σε ένα εξίσου εξαιρετικά σημαντικό γεγονός: ότι κ. Σαμαράς στα δύο χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της παράταξής του δεν έχει δώσει κανένα δείγμα γραφής που να πείθει ότι ο ίδιος και η ΝΔ υπό την παρούσα σημερινή της μορφή μπορούν να εκφράσουν αυτό που αν και τέθηκε σε δεύτερη μοίρα λόγω εκβιαστικών διλημμάτων που προεκλογικά κυριάρχησαν, παραμένει παρ' όλα αυτά κυρίαρχο αίτημα που διαπερνά οριζοντίως και καθέτως ολόκληρη την ελληνική κοινωνία: το αίτημα και την εσωτερική της ανάγκη για αλλαγή και ανανέωση του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού. Αν και το εκλογικό σκηνικό αναδιατάχθηκε σε αυτές τις εκλογές, η ουσιώδης πολιτική αναδιάταξή του δεν έχει ακόμα συντελεστεί ολοκληρωτικά, παρότι ο κόσμος συνταξιοδότησε ένα πολύ μεγάλο μέρος του φθαρμένου προσωπικού που το υπηρέτησε κυρίως προερχόμενο κυρίως από τη μεριά του ΠΑΣΟΚ. Το φόβητρο της δραχμής μπορεί να συσπείρωσε και να επαναπάτρισε πολλούς από τους ψηφοφόρους της ΝΔ που είχαν φύγει στις εκλογές της 6ης Μαΐου, όμως εδώ ανακύπτει ένα σοβαρό ζήτημα ουσίας για τον κ. Σαμαρά: με ποιο οπλοστάσιο ιδεών και προσώπων μπορεί να τραβήξει μπροστά και να κρατηθεί όρθιος υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για τη χώρα. Σίγουρα δεν μπορεί αυτό να το κάνει ούτε με τον Ψωμιάδη ούτε ξεχρεώνοντας κομματικά γραμμάτια ούτε καταφεύγοντας σε λαϊκή δεξιά ρητορεία κατά τα πρότυπα του εκλειπόντος πλέον κόμματος του κ. Καρατζαφέρη.

Ο καθημερινός εφιάλτης πλέον του Αντώνη Σαμαρά ίσως είναι να μην εξελιχθεί σε ένα νέο Γιώργο Παπανδρέου. Η αφετηρία τους κοινή και οι προϋποθέσεις για να γίνει αυτό συντρέχουν. Η σύντομη ιστορία θα δείξει αν κάτι τέτοιο θα αποδειχθεί τελικά μοιραίο να συμβεί. Για το καλό το δικό μας, ευχόμαστε πως όχι.