Μία φορά Ρατατούης, πάντα Ρατατούης. Tου Σπύρου Ριζόπουλου

H αλήθεια είναι πως με τον «Ρατατούη»  δεν ασχοληθήκαμε αρκετά. Δεν ήταν άλλωστε η προτεραιότητα.  Στην περίπτωσή του όμως επιβεβαιώθηκε  αυτό που έλεγε η γιαγιά μου,  πως «τα ζιζάνια πρέπει  να τα ξεριζώνεις  μικρά,  διότι όταν μεγαλώσουν γίνονται επικίνδυνα».

Το τελευταίο 24ωρο και ενώ η χώρα βρίσκεται μπροστά στην απώλεια εθνικών κεκτημένων, η πολιτική ηγεσία του τόπου παρουσιάζει την εικόνα ενός κωμικοτραγικού τραγέλαφου που επιτείνει την ανασφάλεια και το άγχος κάθε σοβαρού και σκεπτόμενου πολίτη. Το να κατηγορείται ψευδώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για πλαστογραφία από αρχηγό νεότευκτου πολιτικού κόμματος επειδή ο τελευταίος δεν έχει το στοιχειώδες αντρικό θάρρος να αναλάβει την ευθύνη των γραπτών του, είναι...

το χειρότερο μήνυμα που μπορεί να στείλει η χώρα στον υπόλοιπο κόσμο. Κι αυτό το μήνυμα είναι πάρα πολύ απλό: «Ελάτε να μας γ…………ε!».

Διόλου τυχαίος ο πρωταγωνιστής. Είχε την εξής «ανεξάρτητη» στρατηγική: όταν τα media έπαιζαν αντιμνημονιακά έκανε αντιμνημονιακό κόμμα, μόλις το κλίμα άρχισε να γυρίζει λόγω της εύλογης ανησυχίας του κόσμου,  επιχείρησε να το παίξει υπεύθυνος  και ρυθμιστής. Αλλά «κάηκε» γρήγορα.

Τα μεγάλα λόγια της προεκλογικής περιόδου, οι τζάμπα μαγκιές και τα νταηλίκια έγιναν κομφετί, με την αποκάλυψη του παζαριού νομής της κρατικής εξουσίας.  Μόνο που ο συγκεκριμένος αρχηγός δεν είναι «αλεπού» για να τα καταφέρει στο παζάρι που έσκασε μύτη την τελευταία στιγμή. Όπως έχω εξηγήσει πρόκειται για «ποντικό» που πρώτα πήδηξε από τον νεοδημοκρατικό «Τιτανικό», έπαιξε το ρόλο του ναυαγοσωστικού για μερικούς πρώην υπουργούς του Καραμανλή και τώρα αναζητά τα «άλλοθι» για να πηδήξει από την «αντιμνημονιακή» γαλέρα  και να πάει κατευθείαν στην «πολιτική κουζίνα» με τις μεγάλες «κουτάλες».

Επειδή είμαι βέβαιος πως στην κεντροδεξιά υπάρχουν σοβαροί και σκεπτόμενοι άνθρωποι που τον ψήφισαν, είμαι εξίσου βέβαιος πως σήμερα αναγνωρίζουν «πως μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».  Ας το έχουν κατά νου στις επόμενες τουλάχιστον. Ο τόπος δεν αντέχει άλλα «καμένα χαρτιά».

ΥΓ: Διάβασα διάφορα σχόλια για τα δύο strategy memo που ανέβασα στο blog και απευθύνονταν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το μόνο που έχω να πω,  για την ώρα,  είναι τούτο: Η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο λαμόγιο και τον σωστό Παίκτη, είναι πως ο δεύτερος ό,τι γράφει το υπογράφει.