" Αγαπητέ μου Θανάση…" Του Κωστή Αϊβαλιώτη Υποψ.Βουλευτή Β΄ Αθηνών

«Βάλτε τους κλέφτες στην φυλακή…» 

Μόνιμη και κοινή η επωδός των πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Πέρασαν 38 χρόνια μεταπολίτευσης και οι πολίτες δεν είδαν ούτε έναν (1) απατεώνα να κάθεται στο σκαμνί, να μπαίνει μέσα και να δημεύεται η περιουσία του, επειδή έκλεψε δημόσιο χρήμα. Εδώ, βέβαια, που τα λέμε οσάκις έγινε προσπάθεια να διερευνηθούν ευθύνες κάποιων πολιτικών για σκάνδαλα που βούλιαξαν τον τόπο στον βούρκο της διαφθοράς μπήκαν ως «ασπίδα» πρώτοι-πρώτοι οι …ψηφοφόροι των κομμάτων τους, καταγγέλλοντας «πολιτική δίωξη» εκ μέρους των αντιπάλων. Έτσι κάποιοι έμειναν ατιμώρητοι και παράλληλα πήξαμε στην φιλολογία και τη μπουρδολογία για το «βρώμικο ’89» κλπ, το οποίο ήταν, μεν, βρώμικο αλλά η βρωμιά του οφειλόταν στα ασύλληπτα σκάνδαλα που έγιναν και διέσυραν την Ελλάδα διεθνώς. Όσοι, δε, σήμερα φωνάζουν να «μπει κάποιος στην φυλακή» δεν είχαν την ίδια ευαισθησία π.χ. μετά τις εκλογές του 2007 ή μετά τις εκλογές του 2004 ή μετά τις εκλογές του 1990 κι αυτό γιατί όλοι βολεύονταν με το διεφθαρμένο σύστημα του δικομματισμού που έφερε την Ελλάδα στα σημερινά χάλια....

Ακούμε – και έτσι είναι – ότι «φταίνε οι βουλευτές, οι υπουργοί κλπ» αλλά σ’ αυτούς απευθύνονταν και μ’ αυτούς βολεύονταν οι «πελάτες» των δύο παμπάλαιων κομμάτων εξουσίας. Το ΠΑΣΟΚ – κυρίως – αλλά και η ΝΔ δημιούργησαν κομματικούς «στρατούς» και «πελάτες» διορίζοντας και τις …πέτρες στο Δημόσιο και «καταφεσώνοντας» έτσι την Ελλάδα.

Μετά το ’74 ήταν σχεδόν μηδενικό το δημόσιο χρέος (332 εκ. ευρώ σε σημερινές τιμές), πήγε στο 29% του ΑΕΠ το ’81, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου το παρέδωσε 3 φορές μεγαλύτερο (!) στον Μητσοτάκη. Σήμερα είναι 332.000.000.000 ευρώ (332 δις, αν χάσατε τα μηδενικά…) δηλαδή 1.000 φορές μεγαλύτερο από αυτό που υπήρχε όταν κατέρρευσε η δικτατορία !

Εντωμεταξύ η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκαν Κοινοτικούς πόρους αξίας 100 και πλέον δις από το ’81 ως σήμερα. Δημόσιοι υπάλληλοι που μπήκαν από το «παράθυρο», κόλπα με προσλήψεις και με συμβάσεις με χρονική διάρκεια «λαστέξ», κατασπατάληση πόρων με επιδοτήσεις επενδυτικών σχεδίων που έμειναν «φαντάσματα», «δωράκια» αξίας 500 εκατομμυρίων, «θαλασσοδάνεια» και «αεροδάνεια» σε λαμόγια και κομματικούς ευγενείς, ένα Χρηματιστήριο γεμάτο φούσκες με αστρονομικό κόστος,  SIEMENS, υποβρύχια που γέρνουν, καλαμπόκια, «αγορές του αιώνα», πύραυλοι, Κοσκωτάς και ένα σωρό άλλα απίστευτα οδήγησαν τον κόσμο σε έναν ιδιότυπο μυθριδατισμό. Τα σκάνδαλα «καταναλώνονταν» τηλεοπτικώς και σε εθνικό δίκτυο, ξεφούσκωναν τα ποσοστά του ενός και φούσκωναν τα ποσοστά του άλλου κόμματος και έτσι η εναλλαγή των δύο παμπάλαιων κομμάτων διασφαλιζόταν. Κάθε κυβέρνηση που ερχόταν φέσωνε την Ελλάδα με 80-100 δις, μετά έφευγε, ερχόταν η άλλη και ο δανεισμός καλά κρατούσε…

Ο ένας ήταν «χαρισματικός» χρεώνοντας δύο γενιές Ελλήνων, ο άλλος ήταν «εκσυγχρονιστής» παρόλα τα ρεζιλίκια με τα Ίμια, Οτσαλάν, Χρηματιστήριο κλπ, ο τρίτος ήταν ο «καταλληλότερος» που θα έκανε την «επανίδρυση του κράτους», ο τέταρτος έλεγε «λεφτά υπάρχουν» αλλά δεν υπήρχε μία…

Όλους αυτούς τους ψήφιζαν κανονικά και με πάθος γιατί τα ρουσφέτια γίνονταν και ακόμη και αν κάποιοι έτρωγαν «δεν βαριέσαι, οι πρώτοι είναι ή οι τελευταίοι ;…»  Ώσπου φάνηκε ότι στις 6 Μαΐου το «καντήλι» του δικομματισμού σβήνει και το λάδι (κάθε είδους…) σώνεται. Ποιος φταίει γι’ αυτό το ζοφερό σκηνικό που μας κληροδοτεί ; Ποιος φταίει αλήθεια – για να θυμηθούμε μια σπαρταριστή παρλάτα του Χάρρυ Κλυνν από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 – «λαέ της Ελλάδας, λαέ της Αθήνας, λαέ του Μοσχάτου, λαέ της οδού Σαλαμινομάχων 36Β΄, 2^ος όροφος, αγαπητέ μου Θανάση ;…»