ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ:"Ενάντια στον συντηρητισμό της τεχνοφοβίας"

Διάβασα πρόσφατα στο www.ediktyo.gr ένα κειμενάκι, που προφανώς σκοπό είχε να γνωρίσει στους Έλληνες αυτόνομου την προσωπικότητα του Pentti Linkola. Κεντρικός τίτλος της οποίας είναι ότι “... Ο,τιδήποτε έχουμε δημιουργήσει ως πολιτισμός τα τελευταία 100 χρόνια, πρέπει να καταστραφεί”. Σαφώς είναι θεμιτό και σωστό να διευρύνεται η σκέψη των συντρόφων, από τις διάφορες θεωρητικές πλατφόρμες που άτομα ή ομάδες χτίζουν πάνω στην βάση ενός υγιούς φυλετισμού. Γιατί η μέχρι τώρα διάσταση του εθνικισμού στην χώρα, στο επίπεδο της συνθηματολογίας είναι ελεεινή, στο επίπεδο της πολιτικής συναισθηματική, στο επίπεδο της λύσης ανύπαρκτη. Στο πλαίσιο λοιπόν της “γνώσης” η γνωριμία των Ελλήνων εθνικιστών με σύγχρονα πολιτικά ρεύματα στο εξωτερικό, είναι όχι απλά σωστή, αλλά κρίνεται απαραίτητη, τουλάχιστον από το μέρος μου...

Στο πλαίσιο όμως της διαμόρφωσης της δικής μας, νέας, πολιτικής ιδεολογίας μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ακριβώς αυτές τις θεωρητικές πλατφόρμες, όχι αυτούσιες αλλά έστω και ένα μέρος τους.
Από τα λίγα που διάβασα σχετικά με τον Pentti Linkola καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι πρόκειται για έναν γνήσιο θεωρητικό της “συντηρητικής επανάστασης”, του φιλοσοφικού ρεύματος που επί της ουσίας διαμόρφωσε αυτό που σήμερα αποκαλείται εθνικιστικό κίνημα. Ο φινλανδός “θεωρητικός της οικολογίας και ψαράς”, αποτελεί ένα ακόμη τέκνο της αγωνίας ενός αρκετά σημαντικού μέρους της ευρωπαϊκής ανεξάρτητης διανόησης, που βλέπει το τέλμα στο οποίο βυθίζονται οι “λευκές” κοινωνίες της Ευρώπης. Και ζητά με δύο λόγια, μια επιστροφή σε μια παλιότερη εποχή, όπου όλα ήταν καλά, όλα ήταν όμορφα, όλα ήταν ανθηρά. Ασυνήθιστο; Όχι. Το ίδιο μονοπάτι ακολουθεί στο σύνολό της ολόκληρη η “τάση” αυτών που αντιδρούν στον σύγχρονο κόσμο. Τα πράγματα δεν πήγαν καλά, ας κάνουμε μία στροφή επιτόπου για να ξαναρχίσουμε.
Πέτυχε ποτέ μία τέτοια κίνηση; Αν και έγιναν κάποιες προσπάθειες, η αλήθεια είναι ότι από την αρχή του το κίνημα της “συντηρητικής επανάστασης” ή αντεπανάστασης όπως κάποιοι θα έλεγαν, ήταν καταδικασμένο και αποτυχημένο. Η προσπάθεια στο να επιστρέψουμε σε κάποιο χρονικό σημείο στο παρελθόν, είναι από την ίδια της τον χαρακτήρα αποτυχημένη. Γιατί είναι ενάντια στην φύση. Είναι σαν να προσπαθεί κανείς να πάει αντίθετα στην εξέλιξη. Και όσο και εάν όροι όπως η “πρόοδος” η “αειφόρος ανάπτυξη” και λοιπά, είναι κατασκευάσματα του υλιστικού -καπιταλιστικού και σοσιαλιστικού – μοντέλου που κυριάρχησε στον σύγχρονο κόσμο, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την εξέλιξη που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και το οποίο είναι αυτό που τελικά διαμόρφωσε την ίδια την ζωή, στο μικρό αυτό μέρος του σύμπαντος, που είναι ο πλανήτης μας. Μπορεί η εξέλιξη να οδηγήσει σε καταστροφικά αποτελέσματα. Τα εκατοντάδες χιλιάδες, εάν όχι εκατομμύρια εξαφανισμένα είδη της ζωής, από την αρχή της το επιβεβαιώνουν.
Μπορεί όμως το “πισωγύρισμα” να είναι η λύση; Μπορούμε εμείς ως εθνικιστές να ζητάμε την “κατάργηση” της ζωής όπως την ξέρουμε σήμερα και την επιστροφή σε ένα προσδιορίσιμο (ποιό άραγε είναι το ιδανικό;) ή απροσδιόριστο σημείο στο παρελθόν;

Η συνέχεια στο http://www.antistasi.info/entry.php?b=5