Μας έχουν στήσει σαν πιόνια σε μια σκακιέρα και μας βλέπουν να τρώμε τις σάρκες μας.

Βλέπω στις φωτογραφίες τον κόσμο να αδιαφορεί για τα κρεμασμένα ρούχα. Και θλίβομαι... 
Εδώ φθάσαμε, και φοβάμαι ότι θα έλθουν και χειρότερα. 
Δεν υπάρχει συμπόνια, ειδικά μετά την καταστολή των ΜΑΤ. Ο θυμός κυριαρχεί. Διχαζόμαστε, κι αυτό είναι το χειρότερο. 
Το παλληκάρι με τα αίματα είναι αδελφός μας, το αίμα του είναι το δικό μας. Το ίδιο και του δημοσιογράφου που νοσηλεύεται μετά το χτύπημα από τον αστυφύλακα των ΜΑΤ. Και όμως, κοιτάζουμε οι μεν τους δε με καχυποψία, με θυμό, με μίσος. 
Μας έχουν στήσει σαν πιόνια σε μια σκακιέρα και μας βλέπουν να τρώμε τις σάρκες μας. 
Ο ΜΑΤατζής, αν δεν υπακούσει στις διαταγές να διαλύσει το συγκεντρωμένο πλήθος, θα χάσει τη δουλειά του και δε θα έχει να φάει και να προσφέρει τα προς το ζειν στην οικογένειά του. ...

Ο απεργός που θέλει να μπεί στο υπουργείο, π.χ., ή ο αγρότης που κλείνει τους δρόμους, αν δεν το κάνει δεν θα έχει αυτός να φάει ή να ζήσει την οικογένειά του (δικαίωση από το κράτος, το νόμο ή τη δικαιοσύνη δεν πρόκειται να βρει στον αιώνα τον άπαντα, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες). Θα μου πεις με την απεργία θα πετύχει κάτι; Ελάχιστα, αλλά τουλάχιστον προσπαθεί - και το γεγονός ότι και ελάχιστά πετυχαίνει και ξύλο τρώει πυροδοτεί περισσότερο το θυμό του, με άλλες συνέπειες). 
Καλοστημένη παρτίδα. Στημένα τα πιόνια. Μόνο που αυτή η σκακιέρα δεν είναι σκακιέρα, το παιχνίδι δεν είναι σκάκι, δεν κερδίζει ο ένας απ΄ τους δύο. Είναι μια ρωμαϊκή αρένα, και τα πιόνια είναι μονομάχοι. Και το αίμα κυλάει... 
Τα ΜΑΤ χτυπούσαν τον κόσμο, και ο θυμός του κόσμου αυξήθηκε. Το βρισίδι του κόσμου προς τους αστυνομικούς πολλαπλασιάστηκε με τη σειρά του, οι "λιθοβολητές" βρήκαν συμπαραστάτες. Με τη σειρά του, αυξήθηκε ο θυμός των αστυνομικών κι έγινε πιο σκληρή η καταστολή τους. Κι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται... 
Τι έχουμε πάθει, συνέλληνες; Δε βλέπουμε που οδηγεί αυτό; Θα φτάσουμε στο σημείο να χύνουμε ο ένας το αίμα του άλλου; 
Δεν είναι ο ΜΑΤατζής ο εχθρός. 
Δεν είναι ο διαδηλωτής ο εχθρός. 
Δεν είναι ο αστυνομικός ο εχθρός. 
Δεν είναι ο απεργός ο εχθρός. 
Ο αστυνομικός, ο απεργός, ο ΜΑΤατζής, ο "αγανακτισμένος", 
...όταν γυρίζουν σπίτι τους, βλέπουν τα παιδιά τους, τους γονείς τους, κάνουν όνειρα, χαίρονται, λυπούνται, απογοητεύονται, ελπίζουν... 
Γύρω μας είναι. Στα σπίτια μας. Στα τραπέζια μας κάθονται.
Ο αστυνομικός, ο απεργός, ο ΜΑΤατζής, ο "αγανακτισμένος", 
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ! 
ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ! 
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ! 
ΙΩΑΝΝΗΣ