«Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι...» Αυθόρμητες αντιδράσεις συγκίνησης στην παράσταση του Σταύρου Ξαρχάκου

Αν στα πέτρινα χρόνια, κάποτε, το τραγούδι υπονοούσε τα εγχώρια πάθη και επιχειρούσε να ξεσηκώσει γι' αυτά, στα μνημονιακά χρόνια το τραγούδι γίνεται εκτόνωση, αποτυπώνοντας και μια διχασμένη κοινωνία που κινείται ανάμεσα στην κατευθυνόμενη από ομάδες και στην αυθόρμητη αντίδραση.

Στη δεύτερη περίπτωση φαίνεται να ανήκει η αντίδραση του κοινού στην παράσταση «Αμάν Αμήν» του Σταύρου Ξαρχάκου, στο Ακροπόλ...

Που μπορεί να μην έχει αντιμνημονιακό χαρακτήρα αλλά συσπειρώνει... αντιμνημονιακά σε κάθε τραγούδι που μπορεί να υποκρύπτει χλεύη κατά όποιας εξουσίας επιβάλλει αβάσταχτα μέτρα.

Θύελλα φτάνει ώς τη σκηνή το χειροκρότημα για το τραγούδι του Μάρκου Βαρμακάρη «Οσοι γενούν πρωθυπουργοί / όλοι τους θα πεθάνουν / τους κυνηγάει ο λαός, / για τα καλά που κάνουν».

Θύελλα και το... δάκρυ στο «Φεύγω με πίκρα στα ξένα», με ήρωες έλληνες οικονομικούς μετανάστες παρελθόντων ετών επί σκηνής. Θύελλα που ξεσπά σε ηχηρότατο χειροκρότημα όταν η «μανούλα» δίνει ένα πακέτο στον μετανάστη που αποκαλύπτεται πως είναι η - παλιά, με τον σταυρό - ελληνική σημαία.

Ομως πιο πολύ επικροτεί το κοινό τού «Αμάν Αμήν» όχι μόνο τον κατά Γκάτσο «Μάνα μου Ελλάς» που «τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς» (ακούγεται και στη συναυλία του Νταλάρα) αλλά κυρίως το, εκτός προγράμματος, τραγούδι του φινάλε κατά Ιάκωβο Καμπανέλλη - που είχε πρωτοτραγουδήσει ο Νίκος Ξυλούρης με την Τζένη Καρέζη - από το «Μεγάλο μας Τσίρκο»: «Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, / μην έχεις πια την πείνα για καμάρι...». Με την αποθέωση στο: «Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, / ξυρίστηκαν οι έλληνες μεσίτες. / Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι, / σαράντα με το λάδι και το ξίδι / κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε, / βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί / τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί».