Ο χρόνος και ο τόπος αυτού του σεναρίου απο αυτά που γράφει οχι η ζωή αλλά οι μαύρες και μικρόψυχες σκιές που πάντα θα γυροφέρνουν τους αυτόφωτους ανθρώπους που αναγκαστικώς ξεχωρίζουν και προκαλούν ούκ ολίγες φορές το
μίσος και τον φθόνο όσων αδυνατούν εκ των πραγμάτων να τους φθάσουν, είναι απο όλους σχεδόν γνωστό ή τουλάχιστον το έχουν ακουστά.
Ο λόγος για την άνανδρη δολοφονία κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών του 1944,της πασίγνωστης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη,ενός λαμπερού πλάσματος το όποιο δυστυχέστατα έχει τεχνηέντως λησμονηθεί απο όλους διότι οι άριστοι σε αυτόν τον τόπο, είθισται να κατατρέχονται για όσο είναι ζωντανοί και να περνούν ή τουλάχιστον να γίνεται προσπάθεια να περάσουν,στον καιάδα της λησμονιάς οταν περάσουν στην απέναντι όχθη.
Η Ελένη Παπαδάκη γεννημένη στα 1903, είχε την τύχη να γνωρίσει την αποδοχή και την καταξίωση για όσο ζούσε, όμως την ίδια αυτή ώρα μαζί με όλα αυτά,γεννούσε και τον φθόνο στις ψυχές κάποιων εκ των "συναδέλφων" της...
και ο φθόνος αυτός δεν άργησε να μεγαλώσει και να πάρει σάρκα και οστά οταν με ψευδείς κατηγορίες ως "δοσίλογος" και "φιλενάδα" του κατοχικού πρωθυπουργού Ράλλη εκτελείται στις 21 Δεκέμβρη του 44 στο κολαστήριο της Όυλεν απο την
παραστρατιωτικη ΟΠΛΑ, μαζί με πλήθος άλλων κατά το πλείστων αθώων
ανθρώπων,έτσι απλά και δια "ασήμαντον" αφορμή.
Δεν θα μείνω στα ιστορικά στοιχεία και τις αναφορές προκειμένου να μην
κατηγορηθώ πως προσπαθώ να αναβιώσω παλιές ιστορίες και μάλιστα ετούτη την
ταραγμένη περίοδο για όλους,οι πρωταγωνιστές και τα ονόματα των εκτελεστών
και αυτών που την κατέδοσαν και την κατηγόρησαν γνωστά ή ίσως λιγότερο
γνωστά και δεν έχουν τόσο σημασία παρά το γεγονός το ίδιο,δηλαδή ο φόβος
που προκαλεί το μεγαλείο της πραγματικής τέχνης και η εκ φύσεως
ανωτερότητα, στις ψυχές όσων αδυνατούν να φτάσουν αυτό το οποίο υποτίθεται
πως πρεσβεύουν.
Είναι πραγματικά πικρόν το συναίσθημα του να βλέπεις ανθρώπους
"ανώτερους" και "διαφορετικούς" μόνο κατ΄όνομα ηθοποιούς να κατακλύζονται
απο τόσο μικρόψυχα συναισθήματα που δεν τα συναντάς πολλές φορές ούτε και
στον πλέον αδαή,γνωστόν δε, πως η ασχολία με τις τέχνες διαπνέεται απο
έντονο ανταγωνισμό,όμως έτερον εκάτερον απο του σημείου του να φτάνει
κανείς σε τέτοιο βαθμό πνευματικής ανεπάρκειας και μικροψυχίας οπού ο
ανταγωνισμός αυτός να είναι πραγματικά μέχρι θανάτου,τι να μπορείς άραγε να
ζητήσεις τότε απο τους "απλούς" ανθρώπους,όταν οι δήθεν πνευματικοί ηγέτες
ενός τόπου φτάνουν σε αυτό το σημείο ένδοιας και τι μπορείς να περιμένεις
απο μια κοινωνία που έχει αναδείξει ως μέγιστη αξία την κατακρήμνιση των
αρίστων και την ανάδειξη των τελευταίων στις πρώτες της θέσεις ;
Η δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη,έχει το λοιπόν και έναν άλλον τεράστιο
σημειολογικό χαρακτήρα οπού έπειτα απο επτά δεκαετίες είναι πλέον επίκαιρος
απο ποτέ με βάση την απαξίωση των πάντων και την κοινωνική αποσάρθρωση,την
κατακρήμνηση των πραγματικών αξιών σε σχέση με τις επίπλαστες και
τεχνητές,την επιβολή των σαπισμένων πανάθλιων προτύπων περί "τέχνης¨¨ ως
πραγματικής τέχνης και την καταστροφή τόσο του κοινωνικού ιστού μέσω της
ψευδοευμάριας όσο και την αλλοιώση σε φοβερό βαθμό του κοινού αισθητηρίου
περί τι καθίσταται τέχνη και τι ζωή εν γέννει.
Η γλυκύτατη μορφή της Ελένης οπού έζησε τον κατατρεγμό και απέθανεν νέα
αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στην τέχνη, δεν μας άφησε μόνον αυτό,αλλά και
το πλήθος των ηθικών αυτουργών αυτής της τραγωδίας χωρίς κάθαρση, να
συνεχίζουν να "ζούν" μολύνοντας την πνευματική ζωή αυτού του τόπου για
πολλές δεκαετίες μετά και οχι μόνον αυτό, αλλά να περνιούνται για
πραγματικοί καλλιτέχνες και να τιμώνται απο τους σύν αυτώ,φυσικά εκείνη δεν
φταίει σε τίποτε απο όλα αυτά όμως δεν μπορεί κάποιος να αντέξει τόση
υποκρισία,ίσως δε στην κηδεία της κάποιοι απο δαύτους να κρατούσαν το
φέρετρο της νιώθοντας ικανοποίηση για το τέλος που οι ίδιοι της
προετοίμασαν ξεκαθαρίζοντας το τοπίο για την δική τους καρριέρα,ούδεις
γνωρίζει πραγματικά και ίσως όπως προείπα δεν έχει και την παραμικρή
σημασία.
Ως πνευματικός άνθρωπος και γώ με την σειρά μου ο οποίος νιώθει στο πετσί
του καθημερινώς τον κατατρεγμό απο τους σαπισμένους κύκλους της τέχνης που
επαναλαμβάνω μολύνουν την καθημερινότητα μας,νιώθω την ψυχή της κοντά και
γνωρίζω πως το πραγματικό της παράπονο αν μπορούσε να μιλήσει - και σε μένα
μιλά να είστε σίγουροι - θα ήταν οχι το πόσο νέα χάθηκε,διότι για όλους
κάποτε θα χτυπήσει αυτή η καμπάνα και θα ακουστεί το όνομα μας στο
πτροσκλητήριο του Θανάτου,αλλά το οτι είχε τόσα πολλά ακόμα να προσφέρει
καθώς και το οτι έχει στην ουσία λησμονηθεί απο τον κύκλο που τόσο
αγάπησε,δεν είναι παρά μόνον μια ανάμνηση που όσο περνα ο χρόνος γίνεται
ολοένα και περισσότερο θολή,προς τούτο αφιερώνω και αυτήν μου την αναφορά
στην γλυκύτατη αυτή ύπαρξη με το άδολο βλέμμα, που ετάχθη για όσο ζούσε
στον βωμό της τέχνης και στο τέλος θυσιάστηκε οχι προς ευμένεια των θεών
αλλά για να συνεχίσουν κάποια σκουπίδια να λερώνουν τις ψυχές μας χύνοντας
το δηλητήριο τους καθημερινά στον μυθρηδατισμό που μας έχουν καταλήξει,περί
του τι είναι άξιο και τι σάπιο.
Η κατά σάρκαν Ελένη Παπαδάκη δεν υπάρχει πιά εδώ και πολλές δεκαετίες
ούτε και η παρούσα αναφορά προτίθεται να την φέρει στην ζωή εκ νέου,όμως αν
το παράδειγμα αυτής της λαμπρής ηθοποιού είδωθει πέρα απο το στενό πλαίσιο
μιάς ανθρώπινης ύπαρξης,αν ειδωθεί ως πραγματικά οφείλει δηλαδή υπό το
πρίσμα οτι ο άνθρωπος δεν υπάρχει για όσο υπάρχει το σώμα του και
μόνον,αλλά δρά και αλληλεπιδρά ως φορέας ιδεών πέρα απο τον χρόνο και τον
τόπο μεταφέροντας μέσα του αλλά και προς τα έξω σε σχέση με τους άλλους για
όσο ζεί, αίώνιες ιδέες και συμπεριφορά που σε κάνουν πραγματικό άνθρωπο και
οχι δίποδο και πως ποτέ δεν θα πρέπει ο άνθρωπος που κοιτάζει ψηλά να
υπερνικάται απο την αθέατη πλευρά του και τον κακό εαυτό του,τότε εάν όλα
αυτά συμβούν ίσως η κοινωνία που ζούμε θα καταστεί καλύτερη και όλο και
καλύτερη,όλα είναι θέμα επιλογής και εκεί μπαίνει το ζήτημα της προσωπικής
ευθύνης του καθενός μας,η Ελένη θα είναι πάντα εκέι,εμείς οφείλουμε είτε να
την θάψουμε ακόμα πιο βαθιά στο κοινωνικό μας ασυνείδητο,είτε να την
ανασύρουμε στην επιφάνεια ως πρότυπο ζωής.
Άλλο το λοιπον να είσαι ηθοποιός και άλλο ο ήθος ποιών....
ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΟΣ
Αθλιοι πλέον πάψετε
με στόμφο να θρηνείτε
σιχαμερώς και γοερώς
το ψέμμα να υμνείτε
Κατατρεγμός των αξιών
τον τόπο αυτόν βαραίνει
αέναος άνισος αγών
και το κακό πληθαίνει
Μαύρες σκιές περιγελούν
το φώς και την ελπίδα
το μέρος τούτο οδηγούν
χωρίς μιάν ηλιαχτίδα
Ω μέγα ψεύδος κυβερνάς
ετούτη εδώ την πλάση
η αλήθεια δεν εμπόρεσε
το να σε ξεπεράσει
Νικηφόρος Βυζαντινός
Χάριν μνημοσύνου Ελένης Παπαδάκη
Πάνος Χατζηγεωργιάδης
Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.