Κομμουνισμός και Νεοφιλελευθερισμός . Γράφει ο "ΙΩΑΝΝΗΣ"

Ο Κομμουνισμός είναι διεθνιστικός. Δεν πιστεύει στην έννοια του έθνους και της πατρίδας. 
Ο Νεοφιλελευθερισμός, από την άλλη, κάνει κάτι χειρότερο: 
Κάνει τον πολίτη να μισεί την πατρίδα του! 
Όταν το κράτος ταπεινώνει, εξευτελίζει, εξαθλιώνει, εξοντώνει τον απλό πολίτη, γιατί αυτός να το αγαπά; 
Όταν το κράτος θεωρεί τον πολίτη ως μια απλή λογιστική μονάδα, ως ένα ον που ο μόνος του προορισμός είναι να πληρώνει φόρους, να ματώνει και να μη μπορεί να σηκώσει κεφάλι ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ, πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να μη νοιώθει σκλάβος;...

 
Πως είναι δυνατόν να μη λέει "εμείς είμαστε μικροί, άλλοι αποφασίζουν, εμείς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτε", πως είναι δυνατόν να μη νοιώθει σκλάβος του κράτους κι όχι πολίτης; 
Πως είναι δυνατόν να μη νοιώθει το κράτος εχθρό του; 
Θα μου πείτε "άλλο κράτος, άλλο πατρίδα". 
Πράγματι! 
Η Πατρίδα είναι πολλά πράγματα. πολλά περισσότερα από το κράτος. Ο βαλλόμενος πολίτης όμως δεν θα κάτσει να το αναλύσει ή να το διαχωρίσει αυτό. Το κράτος είναι ο εκφραστής της πατρίδας, ο θεσμός στον οποίο όλοι υποτάσσονται. 
Το κράτος είναι ο θεσμός που η πατρίδα αποδέχεται ως εκφραστή της. Το κράτος είναι αυτό που οι συμπατριώτες του, οι ομοεθνείς του, αποδέχονται και υπηρετούν - είτε συνειδητά είτε από φόβο. 
Γιατί λοιπόν να διαχωρίσει τις δύο έννοιες; Γιατί να αγαπά την πατρίδα του, το έθνος του;
Μισεί, λοιπόν. Σ' ένα περιβάλλον Νεοφιλελευθερισμού, καταλήγει να μισεί την πατρίδα του, το έθνος του ή αποδέχεται την κομμουνιστική - διεθνιστική θεώρηση (και καταλήγει πάλι στον ίδιο παρονομαστή).
Και, τι είναι αυτό που ονειρεύεται; 
...Ένα κράτος, μια Πατρίδα που θα τον αγαπά όπως την αγαπά κι αυτός. 
Μια Πατρίδα που δεν θα τον αφήσει ποτέ μόνο, σ'οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη κι αν βρίσκεται, ελεύθερος ή σκλαβωμένος, που θα πολεμήσει και θα χύσει το αίμα της γι' αυτόν, όπως κι αυτός γι' αυτήν, που θα λέει "Κι ένα μόνο απ' τα παιδιά μου αν είναι σκλαβωμένο, είμαι κι εγώ σκλαβωμένη". 
Μια Πατρίδα που δεν θα θεωρεί ότι ο μόνος του προορισμός σ' αυτή τη ζωή είναι το να είναι δούλος κάποιων ισχυρών. 
Μια Πατρίδα που θα αναγνωρίζει ότι κι αυτός είναι άνθρωπος, έχει όνειρα, και θα τα αγκαλιάζει, δεν θα τα συντρίβει. 
Μια Πατρίδα που αν τον βλέπει να δυστυχεί θα επεμβαίνει για να τον βοηθήσει, και που θα είναι κι αυτός έτοιμος να τη βοηθήσει όταν τον χρειαστεί.
...Ποιοί τα λένε αυτά; 
Ο κάθε απλός άνθρωπος. Ο κάθε αγνός πατριώτης. Ο κάθε πατριώτης που έχει όραμα για την πατρίδα του. Εγώ απλά τα συγκεντρώνω σ' ένα κείμενο. 

Και τα οραματίζομαι... 

ΙΩΑΝΝΗΣ