Η αξιοπιστία του Αντώνη Σαμαρά

Του Σάββα Καλεντερίδη

Η Ελλάδα ζει πλέον στον αστερισμό του δεύτερου Μνημονίου, με το λαό, που έχει ήδη συνθλιβεί από τις ‘θανατηφόρες’ επιπτώσεις του πρώτου, να είναι μοιρασμένος και διχασμένος μεταξύ του ΟΧΙ και του ΝΑΙ, με την πλειοψηφία του -πάντα με βάση τις δημοσκοπήσεις- να είναι υπέρ της παραμονής της Ελλάδος στην Ευρωζώνη. Την ίδια στιγμή, η κοινή γνώμη δείχνει, προς το παρόν τουλάχιστον, να μην εμπιστεύεται τα δυο κόμματα εξουσίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), που ενώ δηλώνουν διαπρυσίως ότι είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, συγκεντρώνουν μόνο το 20 και το 10% αντιστοίχως των προτιμήσεων των ερωτωμένων στις δημοσκοπήσεις.

Εδώ υπάρχει ένα παράδοξο. Ενώ το 70% των πολιτών....

δηλώνουν ότι είναι υπέρ της παραμονής της Ελλάδος στην Ευρωζώνη, μόνο το 30% προτιμούν τα δυο κόμματα που ψήφισαν ΝΑΙ, εγκρίνοντας το Μνημόνιο-2, που με βάση τις προτάσεις που υπάρχουν στο τραπέζι, είναι ίσως ο μόνος δρόμος που μπορεί να μας κρατήσει στην Ευρωζώνη. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι οι πολίτες θέλουν να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη, αλλά δεν εμπιστεύονται τα δυο κόμματα που είναι σαφώς υπέρ της. Το ζήτημα είναι πώς θα εκφραστεί αυτή η τάση στις επόμενες εκλογές, που σύμφωνα με τον κ. Σαμαρά πρόκειται να γίνουν εντός του επομένου διμήνου.

Αν δεχτούμε ότι η κοινή γνώμη δεν πρόκειται να αλλάξει άποψη σε ένα τόσο βασικό και σοβαρό θέμα τους επόμενους δυο μήνες, είναι πιθανόν να συμβούν δυο πράγματα. Ή τα δυο κόμματα θα επιστρατεύσουν κάθε απόθεμα αξιοπιστίας που διαθέτουν (;), για να κερδίσουν και πάλι την εμπιστοσύνη αυτού του κρίσιμου ποσοστού του 40%, που μέχρι τώρα δείχνει να μην εμπιστεύεται τα δυο κόμματα, ή αυτό το 40% θα διοχετευθεί σε νέα κόμματα ή σε μικρά κόμματα, που είναι υπέρ της Ευρωζώνης, πλην όμως είναι πλήρως αναξιόπιστα και διεφθαρμένα και ο νοών νοείτω.

Το ΠΑΣΟΚ, παρά τα πολύ χαμηλά ποσοστά που λαμβάνει στις δημοσκοπήσεις, διαθέτει είναι έναν πολύ σκληρό και δοκιμασμένο κομματικό πυρήνα και έναν πολύ καλά οργανωμένο κομματικό μηχανισμό στην Ελλάδα και το εξωτερικό, που μόλις λυθεί το πρόβλημα ηγεσίας που αντιμετωπίζει, είναι σε θέσει να επιστρατεύσει τα «μεγάλα μέσα» και να συσπειρώσει έναν ικανό αριθμό των παλαιών του ψηφοφόρων, ιδιαίτερα εκείνους που έχουν ανταμειφθεί για την ψήφο τους με μια θέση στο δημόσιο και σε κάποια από τις παραφορτωμένες με πράσινους ψηφοφόρους ΔΕΚΟ. Και επειδή υπάρχει η πιθανότητα της ανάληψης κυβερνητικών καθηκόντων και πάλι από το ΠΑΣΟΚ, ως δεύτερο κόμμα σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, οι καιροσκόποι και εκείνοι που φοβούνται την εκδίκηση του κόμματος, εκόντες οι μεν και άκοντες οι δε, θα οδηγηθούν και πάλι στο πράσινο μαντρί. Μια μόνο περίπτωση υπάρχει να μην συμβεί το παραπάνω σενάριο, η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ, που δεν φαίνεται πιθανό ενδεχόμενο.

Όσον αφορά τη Νέα Δημοκρατία, αυτό το κρίσιμο δίμηνο έχει να διαχειριστεί δυο σοβαρά ζητήματα. Το ένα είναι οι σοβαρές ευθύνες των κυβερνήσεων Καραμανλή, που οδήγησαν τη Νέα Δημοκρατία στο χαμηλότερο ποσοστό της τριανταπεντάχρονης ιστορίας της (33,48%) στις εκλογές του 2009. Στο ζήτημα αυτό ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να κάνει ακροβατισμούς, αφού από τη μια πλευρά πρέπει να αποκαθάρει το κόμμα από αποτυχημένα και άχρηστα υλικά και από την άλλη να μη διαταράξει τις σχέσεις του με τον Κώστα Καραμανλή, που πάντα είναι εκεί και περιμένει!

Το άλλο ζήτημα είναι η διαχείριση του ζητήματος που έχει προκύψει με την αξιοπιστία του νέου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος είχε πάρει σαφώς αρνητική θέση στο πρώτο μνημόνιο, ενώ αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να στηρίξει το δεύτερο. Ασφαλώς ο Αντώνης Σαμαράς έχει τα επιχειρήματά του, αφού πολύ έγκαιρα απεύθυνε αγωνιώδεις εκκλήσεις προς τον Γιώργο Παπανδρέου να πάρει μέτρα και να «ξεκολλήσει», όταν αυτός έκανε τις ανέμελες βόλτες του ανά τον κόσμο, κατηγορώντας την ίδια την πατρίδα του και μιλώντας μαζί με τον εξ απορρήτων ύπαρχό του κ. Παπακωνσταντίνου, για Τιτανικό! Ασφαλώς ο κύριος Σαμαράς μπορεί να επικαλεστεί ότι η Ελλάδα το 2009 ακόμα και τις αρχές του 2010 μπορούσε να σωθεί χωρίς το μνημόνιο, το οποίο μάλιστα αντί να διασώσει, επιτάχυνε την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, και ότι το 2012 δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την έγκριση του μνημονίου, μετά από τις όποιες διαπραγματεύσεις έγιναν από τα τρία κόμματα και τον κ. Παπαδήμο.

Ίσως υπάρχουν και άλλα επιχειρήματα, τα οποία όμως θα πρέπει να ακούσουν οι ψηφοφόροι και κυρίως να πειστούν! Πάντως, οι επικοινωνιολόγοι που χειρίζονται το θέμα, θα πρέπει να έχουν υπ’ όψιν τους ότι ο Αντώνης Σαμαράς δέχεται επιθέσεις και πυρά που αντικειμενικά είναι πολύ πιο βίαια και πυκνά, σε σχέση με τις επιλογές που θεωρούνται ότι ήταν λανθασμένες από τους επικριτές του.

Το ταξίδι του νέου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας στη Ρωσία και η κατ’ ιδίαν συνάντηση που είχε με τον Πούτιν, ενεργοποίησε σε επικοινωνιακό επίπεδο τις δυνάμεις εκείνες που, αν μη τι άλλο, χαίρονταν πολύ για τις πυρκαγιές της Πάρνηθας, της Αθήνας, της Εύβοιας και της Πελοποννήσου, που ακολούθησαν των ανάλογων συναντήσεων Καραμανλή-Πούτιν, το 2007.

Επίσης, ο κύριος Σαμαράς θα πρέπει να έχει υπ’ όψιν του ότι η καταστροφική πολιτική των κομματικών εγκάθετων στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, οι άφρονες αποφάσεις υπουργών που υποτίθεται ότι υπηρέτησαν στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και από τη Νέα Δημοκρατία και από το ΠΑΣΟΚ, με τελευταίο παράδειγμα προς αποφυγή τον κ. Μπεγλίτη, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, που έχει πλήξει τη λειτουργικότητα αλλά και το φρόνημα των στελεχών, των στρατευμένων και του ίδιου του λαού, έχουν επηρεάσει -ελπίζουμε όχι καθοριστικά- το αξιόμαχο των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Αυτό σημαίνει ότι τα βήματα που γίνονται προς την κατεύθυνση της εκμετάλλευσης της ελληνικής ΑΟΖ, πρέπει να είναι πολύ καλά σχεδιασμένα, ενώ θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία στα «σάπια σανίδια» που πιθανόν να κρύβονται πίσω από συνομιλίες που έγιναν στο παρελθόν τύπου Ερζερούμ!

Τέλος, εκτός από το εθνικό σχέδιο που πρέπει να έχει έτοιμο και επεξεργασμένο, η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς θα πρέπει να έχει επεξεργαστεί και ένα άλλο σχέδιο για την επομένη των εκλογών, αυτό της διαχείρισης μιας σειράς ζητημάτων, όπως τα CDS του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, η διόγκωση του ελλείμματος από την ΕΛΣΤΑΤ και οι λοιπές μεθοδεύσεις του Γιώργου Παπανδρέου και των κηπουρών του, για να οδηγηθεί η χώρα στο ΔΝΤ και το καταστροφικό πρώτο μνημόνιο. Το ζήτημα αυτό είναι πιο δύσκολο απ’ ότι φαίνεται αρχικά, αν ληφθεί υπ’ όψιν το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ μετεκλογικά, κάτι που κανείς δεν μπορεί αν αποκλείσει. Δηλαδή, η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν προεκλογικά τη θέση τους στο θέμα αυτό και να δεσμευτούν έναντι του λαού, που θέλει να δει επιτέλους κάποιους πολιτικούς να πληρώνουν για τις πράξεις τους.

Και επειδή οι επικριτές του Αντώνη Σαμαρά, που ανέλαβαν έργο κυρίως μετά την επιστροφή του από τη Ρωσία, θέτουν συνεχώς και σε κάθε μέσο, ειδικά στα ιστολόγια και τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (όπου έδρασαν με απόλυτη επιτυχία τα τσακάλια της Αραβικής Άνοιξης σε Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο και Συρία), το ζήτημα της αξιοπιστίας του, αυτή θα κριθεί ακριβώς στο ζήτημα της διαχείρισης των υπευθύνων της καταστροφής της Ελλάδος.

Σε περίπτωση δε που «βγει» το σχέδιο του ανοίγματος με τη Ρωσία, οι κινήσεις που γίνονται με Αίγυπτο και Λιβύη για τον ορισμό και στη συνέχεια εκμετάλλευση της ΑΟΖ και σε περίπτωση που γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν ρυθμούς 8% στην ελληνική οικονομία μετά από πέντε χρόνια, όπως λέει εσωτερικό έγγραφου του γερμανικού υπουργείου οικονομικών, η απόδοση δικαιοσύνης και η επιβολή σκληρών ποινών σε εκείνους που έπαιξαν όχι στα ζάρια αλλά στα CDS την τύχη της Ελλάδος, μπορεί πραγματικά να ανοίξει νέους δρόμους για τη χώρα μας και το πολύπαθο ελληνικό έθνος.

Και επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, θα επικαλεστούμε δυο ελληνικότατες ρήσεις: Ότι «ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται» και ότι εκτός από την Ελευθερία, «θέλει αρετή και τόλμη η σωτηρία και η επιτυχία της Ελλάδος»!

Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία