Του Σταύρου Ψυχάρη
Είναι φυσικά µια φάρσα – αυτό συµβαίνει όταν µε σάπια καλαµπόκια µαγειρεύεις σε ιδιωτικά αεροπλάνα και χάνεις την επαφή µε την πραγµατικότητα. Τέλος πάντων...
Για όλα φταίει το Μέγα Τσάνελ! Ο µεγαλύτερος τηλεοπτικός σταθµός της χώρας αντί να εξυµνεί τον Μεγάλο Ηγέτη, ασκεί αντιπολίτευση και τον ενοχλεί αφόρητα. Οι εφηµερίδες δεν τον απασχολούν, πιστεύει ότι η πολιτική µάχη γίνεται στις µικρές οθόνες. Και εδώ αρχίζει η ιστορία µας.
Η γραµµατεύς του κ. τότε πρωθυπουργού µάς πληροφορούσε ότι ο κ. τότε πρωθυπουργός ήθελε να µας συναντήσει το βράδυ της ίδιας ηµέρας. Στο ερώτηµα ποιοι προσκαλούνται η απάντηση ήταν:..
«Ο κ. Γιώργος Μπόµπολας, ο κ. Βαρδής Βαρδινογιάννης και εσείς».
«Τι ώρα και πού;».
«Στις 8 το βράδυ στο γραφείο του Πρωθυπουργού στη Βουλή».
«Εντάξει, θα έλθω εκεί».
Λίγες ώρες αργότερα ένα νεότερο τηλεφώνηµα άλλαζε το πρόγραµµα. Ηταν η ηµέρα που οι διαµαρτυρόµενοι πολίτες είχαν συγκεντρωθεί γύρω από τη Βουλή. Συνεπώς για να µη µας δουν (οι δικοί µας συνεργάτες µε τις κάµερες) έπρεπε να πάµε στου Μαξίµου, αλλά µισή ώρα αργότερα και από την πίσω πόρτα, πάλι για να µη µας δουν τα εκεί τηλεοπτικά συνεργεία.
Από τους τρεις προσκεκληµένους ο ένας αρνήθηκε (δικαίως ως απεδείχθη) να έλθει. Και έτσι βρεθήκαµε, αφήνοντας τα αυτοκίνητά µας σε απόσταση, στην πίσω πόρτα του Μεγάρου Μαξίµου (Γ. Μπόµπολας και Στ. Ψυχάρης). Εκεί ένας κλητήρας µάς οδήγησε από το υπόγειο στο ισόγειο του Μεγάρου, όπου το πρωθυπουργικό γραφείο.
Φυσικά κάναµε τη θητεία µας στην αίθουσα αναµονής. Μισή ώρα αργότερα µας πέρασαν στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού, ενώ σκόνταψε και παραπάτησε διερχόµενος πλησίον µας ο τότε υπουργός Χάρης Καστανίδης, που έδειχνε έκπληκτος από την παρουσία µας στον συγκεκριµένο χώρο!
Σχεδόν µισή ώρα κράτησε η συζήτηση, µε τον κ. Παπανδρέου να οµιλεί διαρκώς για το Μέγα Τσάνελ. Τι έλεγε, ας το αποκαλύψει ο ίδιος αν θέλει. Ο κ. Γ. Μπόµπολας του απαντούσε µε λογικά επιχειρήµατα. Εκτιµώντας το άσκοπον του διαλόγου, απέφυγα το οµιλείν αρκούµενος εις το ακούειν.
Αιφνιδίως ενεφανίσθη ο κ. Μόσιαλος, τότε υπουργός Επικρατείας αρµόδιος για τα Μέσα Ενηµερώσεως, µε ένα µεγάλο σηµειωµατάριο στο χέρι.
Ο κ. Παπανδρέου µάς ρώτησε αν υπάρχουν συγκεκριµένα αιτήµατα ηµών των εκδοτών (και καναλαρχών, κατά τη συνήθη υποτιµητική έκφραση των κυβερνώντων). Εκεί έγινε η έκρηξη:
– Κύριε Πρόεδρε, πάλι τα ίδια; Εχοµε ενηµερώσει στην Ενωση Ιδιοκτητών όλους τους ως τώρα αρµόδιους υπουργούς σας, συµπεριλαµβανοµένου και του παρόντος. Ετσι δεν είναι, κύριε Μόσιαλε; Κύριε Πρόεδρε, δεν έχοµε αιτήµατα παρά µόνον ορισµένες γραφειοκρατικές εκκρεµότητες για να εισπράξουν µερικές µικρές εφηµερίδες χρήµατα που τους οφείλουν διάφοροι Οργανισµοί.
Ακολούθησαν τα συνήθη αποχαιρετιστήρια µειδιάµατα και φύγαµε χωρίς να υποσχεθούµε τίποτε. Το Μέγα Τσάνελ δεν άλλαξε.
Είναι φυσικά µια φάρσα – αυτό συµβαίνει όταν µε σάπια καλαµπόκια µαγειρεύεις σε ιδιωτικά αεροπλάνα και χάνεις την επαφή µε την πραγµατικότητα. Τέλος πάντων...
Για όλα φταίει το Μέγα Τσάνελ! Ο µεγαλύτερος τηλεοπτικός σταθµός της χώρας αντί να εξυµνεί τον Μεγάλο Ηγέτη, ασκεί αντιπολίτευση και τον ενοχλεί αφόρητα. Οι εφηµερίδες δεν τον απασχολούν, πιστεύει ότι η πολιτική µάχη γίνεται στις µικρές οθόνες. Και εδώ αρχίζει η ιστορία µας.
Η γραµµατεύς του κ. τότε πρωθυπουργού µάς πληροφορούσε ότι ο κ. τότε πρωθυπουργός ήθελε να µας συναντήσει το βράδυ της ίδιας ηµέρας. Στο ερώτηµα ποιοι προσκαλούνται η απάντηση ήταν:..
«Ο κ. Γιώργος Μπόµπολας, ο κ. Βαρδής Βαρδινογιάννης και εσείς».
«Τι ώρα και πού;».
«Στις 8 το βράδυ στο γραφείο του Πρωθυπουργού στη Βουλή».
«Εντάξει, θα έλθω εκεί».
Λίγες ώρες αργότερα ένα νεότερο τηλεφώνηµα άλλαζε το πρόγραµµα. Ηταν η ηµέρα που οι διαµαρτυρόµενοι πολίτες είχαν συγκεντρωθεί γύρω από τη Βουλή. Συνεπώς για να µη µας δουν (οι δικοί µας συνεργάτες µε τις κάµερες) έπρεπε να πάµε στου Μαξίµου, αλλά µισή ώρα αργότερα και από την πίσω πόρτα, πάλι για να µη µας δουν τα εκεί τηλεοπτικά συνεργεία.
Από τους τρεις προσκεκληµένους ο ένας αρνήθηκε (δικαίως ως απεδείχθη) να έλθει. Και έτσι βρεθήκαµε, αφήνοντας τα αυτοκίνητά µας σε απόσταση, στην πίσω πόρτα του Μεγάρου Μαξίµου (Γ. Μπόµπολας και Στ. Ψυχάρης). Εκεί ένας κλητήρας µάς οδήγησε από το υπόγειο στο ισόγειο του Μεγάρου, όπου το πρωθυπουργικό γραφείο.
Φυσικά κάναµε τη θητεία µας στην αίθουσα αναµονής. Μισή ώρα αργότερα µας πέρασαν στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού, ενώ σκόνταψε και παραπάτησε διερχόµενος πλησίον µας ο τότε υπουργός Χάρης Καστανίδης, που έδειχνε έκπληκτος από την παρουσία µας στον συγκεκριµένο χώρο!
Σχεδόν µισή ώρα κράτησε η συζήτηση, µε τον κ. Παπανδρέου να οµιλεί διαρκώς για το Μέγα Τσάνελ. Τι έλεγε, ας το αποκαλύψει ο ίδιος αν θέλει. Ο κ. Γ. Μπόµπολας του απαντούσε µε λογικά επιχειρήµατα. Εκτιµώντας το άσκοπον του διαλόγου, απέφυγα το οµιλείν αρκούµενος εις το ακούειν.
Αιφνιδίως ενεφανίσθη ο κ. Μόσιαλος, τότε υπουργός Επικρατείας αρµόδιος για τα Μέσα Ενηµερώσεως, µε ένα µεγάλο σηµειωµατάριο στο χέρι.
Ο κ. Παπανδρέου µάς ρώτησε αν υπάρχουν συγκεκριµένα αιτήµατα ηµών των εκδοτών (και καναλαρχών, κατά τη συνήθη υποτιµητική έκφραση των κυβερνώντων). Εκεί έγινε η έκρηξη:
– Κύριε Πρόεδρε, πάλι τα ίδια; Εχοµε ενηµερώσει στην Ενωση Ιδιοκτητών όλους τους ως τώρα αρµόδιους υπουργούς σας, συµπεριλαµβανοµένου και του παρόντος. Ετσι δεν είναι, κύριε Μόσιαλε; Κύριε Πρόεδρε, δεν έχοµε αιτήµατα παρά µόνον ορισµένες γραφειοκρατικές εκκρεµότητες για να εισπράξουν µερικές µικρές εφηµερίδες χρήµατα που τους οφείλουν διάφοροι Οργανισµοί.
Ακολούθησαν τα συνήθη αποχαιρετιστήρια µειδιάµατα και φύγαµε χωρίς να υποσχεθούµε τίποτε. Το Μέγα Τσάνελ δεν άλλαξε.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.