Όσοι χαίρονται με την ισοπέδωση του ιδιωτικού τομέα ας το ξανασκεφτούν!

Το νέο επερχόμενο πογκρόμ στις αποδοχές των ιδιωτικών υπαλλήλων πέρα από αρκετούς εργοδότες τους οποίους βρίσκει αντίθετους (ίσως γιατί διαβλέπουν τους μετέπειτα κινδύνους), έχει και πολλούς που το υποδέχονται με χαρά...

Είναι αυτοί που ενώ δεν είχαν ιδιαίτερες οικονομικές δυσκολίες κάλεσαν πριν κανένα χρόνο το προσωπικό τους θέτοντάς τους το δίλημμα με το αθώο ύφος του Πόντιου Πιλάτου:

Τι θέλετε ίνα ποιήσω υμάς; Απολύσαι ή περικόψαι;

Ρητορικό το ερώτημα διότι ποιος θα αναλάμβανε την ευθύνη να βρεθεί ένας συνάδερφός του στο δρόμο; Με βαριά καρδιά λοιπόν έπιασαν το ψαλίδι διότι η ψαλιδιά ήταν από αυτές στο ξεκίνημα ενός κουρέματος, όχι στο τελείωμα.

Χρατς χρουτς, με τις υγείες σας.

Αλλά για να γίνει πιο κατανοητό ας δούμε ένα παράδειγμα.

Γνωστός μου που στα  32 του χρόνια έφτασε να λαμβάνει καθαρά τον παχυλό μισθό των € 1.050,00 (καθαρά) όντας παντρεμένος με παιδί. Μέσα σε ένα απογευματάκι -μολονότι δεν αντιμετώπιζε η επιχείρηση σημαντικό πρόβλημα- ο εργοδότης τους “θέτει προ των ευθυνών τους”. Κάπως έτσι προσγειώθηκε στα € 780,00.

Τόσο απλά! Κι έχει ο Θεός.

Με € 270,00 απώλεια το μήνα, μας κάνει μαζί με τις προσαυξήσεις των δώρων, μια περικοπή ισοδύναμη με τέσσερις μισθούς!

Αύριο θα κληθεί ο άνθρωπος αυτός όπως και άλλοι, να ζήσουν χωρίς τα δώρα, δίχως τις 3τιες που έλυναν προβλήματα αλλά ΜΑΖΙ με τις ίδιες υποχρεώσεις.

Τι σημασία έχει αν δεν μπορεί κάποιος να πληρώσει το δάνειο του σπιτιού του ή να αγοράσει παπούτσια στα παιδιά του; Οι δανειστές μας προηγούνται. Μη μου τις αγορές τάραττε!

Αλλά ας παραβλέψουμε για την ώρα όλα τα παρελκόμενα όπως η καθίζηση της αγοράς και το τελειωτικό χτύπημα στα καταστήματα, η ψυχολογία των εργαζομένων που έπαιρναν ένα Α ποσό και τώρα θα λαμβάνουν ψίχουλα, η αδυναμία να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, η απώλεια πόρων των ταμείων κτλ.

Ας δούμε όμως μόνο δύο.

Σιγά σιγά με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης τα δώρα, οι συμβάσεις κι όλα τα κεκτημένα θα εξαφανιστούν. Το πότε ακριβώς δεν έχει σημασία, το αποτέλεσμα μετράει για να θυμηθούμε γνωστή τηλεοπτική διαφήμιση. Ενώ λοιπόν οι μισθοί θα οδηγηθούν σε επίπεδα Βουλγαρίας, δε θα εξαφανιστούν τα προβλήματα. Αυτή τη στιγμή μελετούν και μια άλλη, έξυπνη λύση. Να μην κοπούν τα δώρα αλλά για τρία έτη να παγώσουν οι μισθοί. Αλλά κι αυτός που δικαιούται μια 3τια, την οποία δε θα πληρωθεί, δε χάνει στο σύνολο ένα μισθό; Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης.

Κι όταν θα γίνουν όλα αυτά, τότε η πείνα, η ανάγκη και το ποτάμι της λαϊκής οργής διόλου απίθανο να στραφεί εναντίον αυτών που θεωρητικά θα κοιμούνται ήσυχοι. Όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, τότε κι εσύ κινδυνεύεις. Όταν κάποιος δεν έχει ψωμί και γνωρίζει ότι εσύ έχεις και πως κάποτε του το έκοψες δίχως δεύτερη σκέψη, τι θα κάνει άραγε;

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη.

Η ισοπέδωση των πάντων μπορεί να χαροποιεί πρόσκαιρα ορισμένους επιχειρηματίες όπως ίσως τον κο Δασκαλόπουλο (αλήθεια ως τι είναι πρόεδρος του ΣΕΒ; Και επιπροσθέτως, ποιων βιομηχάνων; Υπάρχουν βιομηχανίες στην Ελλάδα;) καθώς θα ξεφορτωθούν τις ενοχλητικές συμβάσεις και την αύξηση των υποχρεώσεών τους σε Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι αλλά καλό θα ήταν να το ξανασκεφτούν. Άλλωστε λέγεται ότι εργοδοτικοί δάκτυλοι έκαναν τέτοιες υποδείξεις στην τρόικα. Όμως όταν όλα θα έχουν καταργηθεί και η αξιοπρεπής εργασία θα αποτελεί πλέον ιστορική μνήμη, θα έρθει η ώρα των πολυεθνικών που θα εισβάλλουν για να τους εξαφανίσουν. Και τότε, πολύ απλά δε θα υπάρχει κανείς για να τους υπερασπιστεί. Αλλά και να υπάρξει, δε θα έχει κανένα λόγο να το κάνει.

Μαζίδης Στρατής