Δύο μέτρα και δύο σταθμά, αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο: βία και νεκροί στις πόλεις της Ευρώπης. Όπως και στην Αθήνα, με τον νεκρό οικογενειάρχη στην Πλατεία Βικτωρίας, αλλά και χρόνια πριν με τον Καζάκο. Τον περιθωριακό αυτόν, που επιτέθηκε σε μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας.
Γιατί η βία δεν είναι αποτέλεσμα ιδεολογίας, ούτε απαραίτητο συνεπικουρούμενο πολιτικών διεργασιών. Απλά εμφανίζεται όταν βάζεις ανθρώπους με διαφορετικό εθνοτικό και πολιτιστικό υπόβαθρο να συγκατοικήσουν. Και επειδή απλά δεν μπορούν, έτσι δημιουργείται μία θρυαλλίδα βίαιων εξάρσεων από τα στοιχεία πρώτα εκείνα που ρέπουν προς την βία: τους τρελλούς, τους πιστολέρο, τους καταζητούμενους, τους παραβατικούς και τους έχοντες ανάγκη να δείξουν το εγώ τους μέσω αυτής. Πολύ αργότερα έρχεται η ιδεολογική βία και ακόμη πιο μετά, εμφανίζεται η βία των απελπισμένων: αυτών που βλέπουν να χάνεται ο κόσμος που ήξεραν γύρω τους και αυτών που διαπιστώνουν το γκρέμισμα της πραγματικότητας, της σιγουριάς την οποία είχαν ως δεδομένη.
Και αυτό ακριβώς είναι το σκηνικό που απεργάζονται κάποιοι για το μέλλον της Ελλάδας, για το μέλλον της Ευρώπης. Ένα πεδίο μάχης φυλετικών και εθνικών συγκρούσεων ώστε η παγκόσμια διακυβέρνηση να μοιάζει ως η μοναδική λύση. Δεν υπήρξαμε ποτέ συνωμοσιολόγοι, απλά η πραγματικότητα μας κάνει να βλέπουμε και λίγο πέρα από την επόμενη δανειακή συμφωνία, λίγο μετά την επόμενη δύση.
Οι μετανάστες κάποτε απλά εξυπηρετούσαν ορισμένα οικονομικά συμφέροντα που ήθελαν χαμηλότερα μεροκάματα και πίεση στις συμβάσεις εργασίας των γηγενών εργαζομένων. Τώρα, με την παγκόσμια οικονομική κρίση οι μετανάστες από τον Τρίτο Κόσμο αποτελούν μια κοινωνική δυναμική, η οποία μπορεί να επιφέρει την βία και τον φόβο, ώστε με την λογική του “μη χείρον βέλτιστον”, οι κρατούντες και κακοδιοικούντες μία χώρα, να φαντάζουν ως σανίδα σωτηρίας ενός λαού. Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση θα είναι το ίδιο.
Είτε δηλαδή από δειλία, οι λαοί θα γίνουν ένα συνοθύλευμα made in usa, ή αλλιώτικα θα καταστούν ένα πεδίο μάχης, εκμεταλλεύσιμο για κάθε είδους “ανθρωπιστική” επέμβαση τύπου Βοσνίας ή Κοσσυφοπεδίου. Διαλέχτε λοιπόν μας λένε: ή θα γίνετε άβολα μπασταρδάκια ή θα σας κάτσουμε στην πλάτη με τα δικά μας πλαίσια και εσείς θα μας λέτε και ευχαριστώ που σας σώσαμε.
Στο στημένο αυτό παιχνίδι, όσοι αντιδρούμε στην παγκοσμιοποίηση, όσοι αντιδρούμε στον πολυπολιτισμό, δεν πρέπει να είμαστε πιόνια και θύματα. Ας καταλάβουμε ότι ριζοσπάστισμός δεν σημαίνει να στρέφεσαι κατά του μετανάστη, αλλά κατά όσων τον προωθούν και στηρίζουν την παρουσία του στη γη σου. Ριζοσπαστισμός είναι πλέον η δημιουργία των συνθηκών ώστε τα φερέφωνα του συστήματος να μην μπορούν να δίνουν εναλλακτικές ή να δημιουργούν “μπαμπούλες”. Γιατί τα γιατρικά είναι κάλπικα και η βία προκαλεί απλά συσπείρωση στο “γκούβερνο”. Μακριά από τα ψευτοδιλήμματά τους και μακριά από τους πρόθυμους ηλίθιους. Με εκλογές και πολιτικό αγώνα, με ακτιβισμό όχι ενεργούμενο και επιτέλους με μυαλό. Όλα τα άλλα, είναι απλές οδοντόκρεμες που γυαλίζουν την επέλαση ενός συστήματος, το οποίο θέλει το αίμα των Ελλήνων, είτε ως θυμάτων, είτε ως θυτών, να ρέει στους δρόμους.