«Παγκόσμιος Ημέρα Παιδιού» της Βάσως Τσιαμπέρη Προέδρου Γυναικών ΛΑ.Ο.Σ.

Η 11η Δεκεμβρίου έχει ορισθεί ως η «Παγκόσμιος Ημέρα Παιδιού» και είναι μία ημέρα που από τη φύση της είναι παγκόσμια, διεθνής και διεθνιστική, μία ημέρα που ενώνει ανθρώπους από όλο τον κόσμο, αφιερωμένη σε όλα τα παιδιά του πλανήτη, αγόρια και κορίτσια, κάθε φυλής, κάθε θρησκείας, κάθε χρώματος, κάθε γλώσσας, κάθε πολιτισμού.

Τα παιδιά δεν έχουν χρώμα και κόμμα. Είναι η Παγκόσμιος Ελπίδα. Δυστυχώς όμως ότι κακό συμβαίνει στον Πλανήτη Γη, ο πρώτος αποδέκτης είναι τα παιδιά.Τα παιδιά «χτυπά» η ενδοοικογενειακή βία, η σεξουαλική εκμετάλλευση, η παιδική πορνογραφία, η φτώχεια, η πείνα, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, οι πολιτικές ανακατατάξεις, οι πόλεμοι...

Τα παιδιά των φαναριών, τα παιδιά του αναλφαβητισμού και της πείνας, τα παιδιά που γεννιούνται και έχουν μόνο λίγες ημέρες ζωής λόγω κακών συνθηκών, τα παιδιά που δουλεύουν ως αλυσοδεμένοι σκλάβοι στην πιο τρυφερή τους ηλικία, τα παιδιά που πληρώνουν με την ζωή τους ή την αθωότητά τους, το τίμημα της πάσης μορφής πολέμων, είναι σημεία των καιρών που αφορούν και ντροπιάζουν ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο είναι θύματα προκαταλήψεων, διακρίσεων και αρνητικών στερεοτύπων. Η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του παιδιού έχει περιγράψει στα κείμενα της τους λόγους, για τους οποίους τα παιδιά υποφέρουν σ’ αυτόν τον πλανήτη. Το φύλο, η αναπηρία, η εθνική καταγωγή, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η κοινωνική καταγωγή, η διαμονή σε αγροτικές περιοχές ή αστικά κέντρα, το μορφωτικό επίπεδο της κοινωνίας, τα κοινωνικά ταμπού, είναι μερικές από τις αιτίες που καθιστούν τα παιδιά θύματα μιας ανάλγητης ζωής.

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του παιδιού που υπεγράφει 22 χρόνια πριν αποτέλεσε δεδηλωμένη θέληση της Παγκόσμιας Κοινότητας να κατοχυρώσει σε κάθε παιδί τη δυνατότητα να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που θα του παρέχει ασφάλεια, υγιή ανάπτυξη, ειρήνη και σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δυστυχώς όμως όλα αυτά παραμένουν στα χαρτιά, αφού η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Και δεν χρειάζεται να ψάξουμε μακριά, αρκεί να ρίξουμε μία ματιά γύρω από τη Μεσόγειο, στη γειτονιά μας δηλαδή, και θα διαπιστώσουμε τη σκληρή πραγματικότητα.

Όταν δε κοιτάξουμε στα βάθη της Αφρικής ή στα βάθη της Ασίας τότε θα ντραπούμε ως άνθρωποι. Παντού θα δούμε παιδιά σκελετωμένα, άρρωστα και ετοιμοθάνατα από υποσιτισμό και μολυσματικές ασθένειες, μάνες να ψάχνουν απεγνωσμένα τη σωτηρία για τα παιδιά τους, παιδιά ακρωτηριασμένα από τους πολέμους, ομαδικούς τάφους παιδιών. Και όλα αυτά θύματα της πλούσια παγκόσμιας Κοινότητας που στήριξε και στηρίζει τον πλούτο της και την ευημέριά της στην αφυδάτωση και αφαίμαξη των λαών του Τρίτου κόσμου αφού τους έκλεψε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, και έτσι τους στέρησε τη δυνατότητα να ζουν σε ανθρώπινες συνθήκες, όπου άλλωστε το δικαιούνται.

Η Πατρίδα μας, η Ελλάδα δεν υστερεί καθόλου στις κακές συνθήκες διαβίωσης και ανάπτυξης των παιδιών. Η κατάσταση δε επιδεινώθηκε με την οικονομική κρίση που έπληξε τη χώρα μας με πρώτο θύμα πάλι το παιδί. Έτσι το παιδί βιώνει το πρόβλημα του απολυμένου πατέρα, της άνεργης μητέρας, της ανασφάλειας για το μέλλον, της ανέχειας, της έξωσης από το σπίτι, λόγω χρεών, της αβεβαιότητας.

Πολλές φορές το παιδί αναγκάζεται να διακόψει το σχολείο. Σε πολλά δε σχολεία τελευταία παρατηρείται το τραγικό φαινόμενο του υποσιτισμού. Τι ντροπή για τον 21ο αιώνα μας και τον σοσιαλιστικό πολιτισμό μας, παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία λόγω έλλειψης φαγητού. Παιδιά να μην συμμετέχουν στο μάθημα της γυμναστικής λόγω έλλειψης παπουτσιών. Παιδιά να διαβάζουν με κερί λόγω διακοπής του ρεύματος για οφειλές.

Και ο πλανήτης να αναζητά ζωή σε άλλους πλανήτες τη στιγμή που αδυνατεί να θρέψει τα παιδιά του.

Τα παιδιά εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό βιολογικά και κοινωνικά από εμάς τους ενήλικες. Και είμαστε εμείς οι ενήλικες αποκλειστικά υπεύθυνοι για τον κόσμο τον οποίο δημιουργήσαμε και στον οποίο τους ζητάμε να ζήσουν. Και ο αγώνας για την προστασία και την ευημερία του παιδιού είναι μέρος του ευρύτερου αγώνα για την οικοδόμηση ενός κόσμου ειρηνικού και δίκαιου όταν το παιδί, το ευτυχισμένο παιδί, θα είναι ο θεμέλιος λίθος και η μοναδική Ελπίδα για ένα κόσμο δίκαιο, ειρηνικό και ευτυχισμένο. Και επειδή το παιδί είναι η μόνη Ελπίδα πρέπει η Παγκόσμιος Κοινότητα όχι να γιορτάζει το παιδί μία μέρα, τις 364 όμως μέρες του χρόνου πρέπει να αγωνίζεται:

- Για την προστασία των παιδιών από κάθε μορφής διάκριση, εκμετάλλευση, κακοποίηση και καταπίεση.

- Για την διασφάλιση των δικαιωμάτων των παιδιών στη ζωή, την εκπαίδευση, την υγεία, την πρόνοια, την τροφή, την αγάπη, την φροντίδα, την ψυχαγωγία, την ειρήνη.

Και θα τελειώσω με τον στίχο του ποιητή:

«Υπερασπίσου το παιδί,

γιατί αν ζήσει το παιδί,

υπάρχει Ελπίδα».

Βάσω Τσαμπιέρη

Πρόεδρος Γυναικών ΛΑ.Ο.Σ