Η χριστουγεννιάτικη αναφορά του Χ. Ράιχενμπαχ

Έπειτα από τρίωρο χριστουγεννιάτικο γεύμα εργασίας με τον Φίλιππο Σαχινίδη και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ο επικεφαλής της «ομάδας δράσης» Χορστ Ράιχενμπαχ γύρισε στο ξενοδοχείο του αποκαρδιωμένος και συνέταξε την εορταστική του έκθεση προς τους Ζ. Μ. Μπαρόζο και Ο. Ρεν.

Κατόπιν των εκτεταμένων αναφορών των δύο στελεχών της ελληνικής κυβέρνησης στα χριστουγεννιάτικα ήθη και έθιμα (που έγιναν με αφορμή την αρχική του διαβεβαίωση ότι δεν επιθυμεί με κανέναν τρόπο να παρέμβει στον πολιτισμό και την κουλτούρα των Ελλήνων), ο Γερμανός τοποτηρητής ήταν πεπεισμένος ότι το έργο του επρόκειτο να καταστεί πολύ - πολύ δύσκολο. Στο κείμενό του γίνεται απόλυτα σαφές το γιατί.

Αγαπητοί μου συνεργάτες,..

Σήμερα συνέφαγα με τον Έβαν και τον Φίλιπ (για την ακρίβεια ήμουν παρών και κρατούσα τα μαχαιροπίρουνα όσο εκείνοι συνέτρωγαν) προκειμένου να ενημερωθώ σε χαλαρό κλίμα για την πορεία των μακροοικονομικών μεγεθών. Στα μέρη μας, το μέγεθος μετράει γιατί σπανίζει.

Επειδή διανύουμε την τελευταία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα, ήθελα να φανώ ευγενής, γι’ αυτό και έκανα γαργάρα τα όσα γνωρίζω ότι λένε πίσω από την πλάτη μου για μένα (ότι είμαι σαν αρσενική γριά, διασταύρωση κάποιου «Αρτέμη» και κάποιου «Δήμου Σταρένιου» με τη γαλανομάτα κόρη του Βελζεβούλ, ότι το κούρεμά μου είναι τελευταία κουπ της μόδας της ανατολικής Γερμανίας πολύ πριν από την πτώση του τείχους, ότι την ξυριστική μου μηχανή την καθαρίζω μία φορά την πενταετία επειδή βρίσκει να κλαδέψει μία τρίχα την εβδομάδα όταν έχω πιένες, ότι είμαι τόσο ασπρουλιάρης που οι ακτίνες του ήλιου ανακλώνται στο κούτελό μου και γυρίζουν στα σύννεφα με αποτέλεσμα αυτά να βρέχουν λίγο αργότερα ζεστό νερό – με λένε ηλιακό θερμοσίφωνα βρόχινου νερού δηλαδή – κ.λπ.), και να προλογίσω την ενημέρωση λέγοντας ότι, τόσο ως πρωθυπουργός όσο και ως άνθρωπος, θα αντιμετωπίσω με τον δέοντα σεβασμό όλα τα στοιχεία της καθημερινής ζωής των Ελλήνων που είναι συνυφασμένα με την πρώην πατρίδα και τη θρησκεία τους. Κατανοώ, τους είπα, πως όταν χάνει κάποιος κάτι, η νοσταλγία του γι’ αυτό, τον ωθεί σε εξιδανίκευση. Δεσμεύτηκα λοιπόν να μην τους ενοχλήσω κατά την τήρηση των πατροπαράδοτων εθίμων τους. Λίγο αργότερα κατάλαβα ότι είχα διαπράξει ένα πανηγυρικό λάθος. Διότι στην Ελλάδα, όπως μου εξήγησαν οι δύο ιθαγενείς ανθυποτεχνοκράτες, ο εορτασμός των Χριστουγέννων εμπεριέχει έντονα παγανιστικά στοιχεία που παρεισφρέουν σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας.

Συγκεκριμένα, κυκλοφορούν κατά τη διάρκεια του Δωδεκαημέρου των γιορτών (δυστυχώς είναι παρόντες καθ’ όλη τη διάρκεια των συζητήσεων και της ψήφισης του προϋπολογισμού) κάτι τριχωτοί, τραγοπόδαροι, πολύ άσχημοι αντιεξουσιαστές με παράξενα ονόματα (Καλικάντζαρος, Κολοβελόνης, Μανδρακούκος, Καλκάνης, Φωτόπουλος, Εργαζόμενος, Απεργός, Χαλυβουργός κ.λπ.) που ζουν σε κατακόμβες παγιδευμένες με εκρηκτικά κάτω από τα μεγάλα ξενοδοχεία και όποτε βγαίνουν από τις κρύπτες τους «πειράζουν» τα κονδύλια, τους δείκτες, το ύψος του ελλείμματος και απαιτούν να ακυρωθεί η αριθμητική, να μη βγουν τα νούμερα… Δημιουργούν δηλαδή ένα ρευστό οικονομικό περιβάλλον, στο οποίο αποτυγχάνουν οι προβλέψεις. Κι άμα πας να τους ξαναπειράξεις τα πειραγμένα, αρχίζουν να «πριονίζουν το δέντρο που συγκρατεί τη γη» (μεταφορικά μιλώντας), δηλαδή ανατινάζουν ξενοδοχεία πολυτελείας (κυριολεκτικά μιλώντας). Αυτό που αποκαλούσαμε παλιά «greek statistics» είναι τελικά «greek christougennistics»… Οπότε το πάλαι ποτέ μεσοπρόθεσμο είναι ουτοπία.

Επιπλέον, οι Έλληνες έχουνε το must έθιμο των καλάντων και το εξίσου must έθιμο της βασιλόπιτας. Πάνε και τραγουδάνε στην Ελβετία και οι εκεί τράπεζες για το καλό και εν είδει μποναμά, τους κάνουν μία κατάθεση. Τα χρήματα αυτά είναι καθαγιασμένα κι όποιος τα πειράξει έχει να κάνει με το πνεύμα των Χριστουγέννων. Κι εγώ, συγγνώμη Όλι και Μανουέλ μου, δεν θέλω να αρχίσουνε, μέρες που είναι, να με επισκέπτονται φαντάσματα… Σε ό,τι αφορά τώρα τη βασιλόπιτα, ο Φίλιπ και ο Έβαν μου είπαν ότι για να πάει γούρι η χρονιά, οι εργολάβοι κρύβουνε μέσα χρυσό. Όποιος τον βρει, είναι δικός του για πάντα. To μόνο που με διαβεβαίωσαν ότι δεν είναι τόσο σημαντικό (οπότε μπορού­με να παρέμβουμε) είναι το έθιμο της κοπής της οικιακής πίτας. Με διαβεβαί­ωσαν ότι στα απανταχού ελληνικά νοι­κοκυριά, την ώρα που κόβουν κομμάτια για το σπίτι τους, τον Χριστό τους και την Παναγία τους, μπορούμε χαλαρά να παρέμβουμε και να διεκδικήσουμε το μερτικό μας. Ευτυχώς, υπάρχει και κάτι συλημένο στη χώρα για να τυμβωρυχήσουμε με την ησυχία μας…

Από την πλευρά μου, σας εύχομαι «Καλά Χριστούγεννα». Χάιλ Άνγκελα!

tzenh2@lycos.com