Κάποιος να αναλάβει το κόστος. Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ

Δεν νομίζω να υπάρχει σοβαρός και υπεύθυνος πολίτης σ’ αυτή τη χώρα, που να μη θλίβεται για τα διαδραματιζόμενα. Σε μια χώρα που τον Μάρτιο θα πρέπει να βρει 14,4 δισ ευρώ για να πληρώσει τα ομόλογα που λήγουν, όλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Δεν καταλαβαίνουν ότι για να πληρωθούν τα ομόλογα, θα πρέπει προηγουμένως να έχει εκταμιευθεί η δόση των 90 δισ ευρώ, ενώ πιο πριν-γύρω στα μέσα Ιανουαρίου- θα πρέπει να έχει πεισθεί η τρόικα ότι πληρούμε τις προϋποθέσεις για την εκταμίευση...

Ωραίοι οι δεκάρικοι και οι «αντιμνημονιακές κομπανίες», αλλά κάποιος θα πρέπει να μας πει που θα βρει τα χρήματα. Και για να μην προστρέξει κανείς να πει ότι βάλω κατά των «αντιμνημονιακών», σπεύδω να διευκρινίσω ότι ανάλογη ζημιά στη χώρα κάνουν και όσοι έχουν προσδώσει λατρευτικές ιδιότητες στο δανεισμό και στον παραλογισμό των μέτρων που τον συνοδεύουν.

Προφανώς και οι μεν και οι δε παραμένουν προκλητικά ανεύθυνοι έναντι των κρίσιμων στιγμών που διέρχεται η Ελλάδα. Το έχουμε κατ’ επανάληψη τονίσει και θα το επαναλάβουμε προς πάσα κατεύθυνση. Αν η διαπραγμάτευση θεωρηθεί πόλεμος, τότε οι απώλειες είναι απώλειες πολέμου. Ακόμα κι αν υπάρξει νίκη, αυτή η νίκη θα έχει κοστίσει ακριβά. Το οποιοδήποτε αποτέλεσμα έχει κόστος. Είναι αδύνατον να έχουμε αποτέλεσμα χωρίς να αναλάβει κάποιος το κόστος.

Ο χρόνος έχει μειωθεί απελπιστικά και αυτός που έχει απομείνει δεν εγγυάται τη θετική έκβαση της προσπάθειας. Κι αυτό γιατί το τελευταίο διάστημα κανένας-είτε ανήκει στους λεγόμενους «μνημονιακούς» είτε στους «αντιμνημονιακούς»- δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία σε μια λεπτομέρεια: Πως το αποτέλεσμα μιας εσωτερικής διαπραγμάτευσης είναι η πηγή της ενέργειας που θα τροφοδοτήσει τη διάθεση για την διαπραγμάτευση προς τα έξω. Δυστυχώς αυτή την «ενέργεια» ούτε την είχαμε και ούτε την έχουμε.