Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας

Διαβάσαμε στο politicsGR ότι O Γιώργος δηλώνει παρών… και  πεπεισμένοι 

ότι για να βρεις λύση πρέπει να δεις όλα τα κομμάτια του προβλήματος προχωράμε σε εκτίμηση της κατάστασης και περιγραφή:

Όλοι οι Βουλευτές και οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ θα χαθούν σταδιακά από την Δημόσια σφαίρα και αυτό θα συμβεί είτε κατά την σύνταξη των λιστών είτε στην καταμέτρηση των ψήφων. Έτσι έγινε με τους προηγούμενους και προ προηγούμενος αυτών με μόνο ανέγγιχτο στην φθορά του χρόνου  τον Οίκο Των Παπανδρέου και των Καραμανλήδων...

Ο ΓΑΠ ως τ. Πρωθυπουργός είναι απολύτως ασφαλής και μαζί του όλος ο οίκος ακόμη και στην φθορά του παραμένει με τεράστια πολιτική επιρροή και πάλι. Σύντομα θα επανέλθουν με νέο στελεχιακό αίμα πρόθυμό για θυσία στον οίκο των Παπανδρέου.
Με το σύστημα επικοινωνίας που έχουμε  την κοντή μνήμη και το εκκρεμές του Δικομματισμού σε δύο τρία χρόνια ο Γ. Παπανδρέου θα είναι εκ νέου καταλληλότερος για πρωθυπουργός και αυτό θα περάσει ως σημάδι Εθνικού σαπίσματος (δηλαδή θα φταίει ο κόσμος).
Η εκτίμηση μου λέει ότι η Χώρα θα απαλλαγεί από το ΓΑΠ μέτα από δεκαετίες μέσα από κάποια τέντα Ωνασίου ή με τον ΓΑΠ διασωληνωμένο σε βαθιά γεράματα σε κάποια εντατική του εξωτερικού. Ο οίκος  του θα συνεχιστεί μέσα από επιγόνους συγγενείς και διαδόχους.

Και για να ξυπνάμε επιτέλους σε αυτή την χώρα ας το πούμε και αυτό. Όταν ο Πρωθυπουργός επιλεγεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την πλειοψηφία των βουλευτών, τον πρόεδρο της βουλής και τους αρχιδικαστές, όταν έχει επιρροή στην ιεραρχία και στελεχώνει το κράτος τότε το να λέμε ότι έχουμε Δημοκρατία είναι μάλλον γραφικότητα.

Ως πολίτες στην πράξη δεν ψηφίζουμε απευθείας πρωθυπουργό και αλλά έναν ταπεινό υπάλληλο της επιλογής του σε κάποια επαρχία του βασιλείου μας. Την ίδια στιγμή  τα στελέχη ή τα μέλη των δύο μεγάλων κομμάτων έχουν  μεγαλύτερη δύναμη από τον μέσο πολίτη καθώς αυτά επιλέγουν απευθείας τον εν αναμονή  πρωθυπουργό.

Η στρέβλωση γίνεται πλήρης όταν δεν έχουμε καν την δυνατότητα να κρίνουμε απευθείας  τον Πρωθυπουργό καθώς παίζει σε δύο εκλογικές περιφέρειες που τις επιλέγει ο ίδιος με στόχο να εκλεγεί. Έχει δηλαδή και «εφεδρική» ενώ οι πρώην Πρωθυπουργοί εφόσον είναι υποψήφιοι εκλέγονται χωρίς σταυρό.

Έτσι στην χώρα μας ένας Παπανδρέου ή ένας Καραμανλής είτε θα είναι πρωθυπουργός είτε εν αναμονή, ακόμη και όταν επωάζεται ή κρύβεται στην κυβέρνηση κάποιου Κώστα Σημίτη ή στο κόμμα που ηγείται ένας Αντώνης Σαμαράς.

Το σύστημα είναι σκληροπυρηνικό και Βαθιά συντηρητικό. Απόλυτα κάλπικο όσων αφόρα την ιδεολογική προσέγγιση για δήθεν διαίρεση μεταξύ Σοσιαλισμού και ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού αποτελούμενο στην ουσία από δύο μεγάλες  ανταγωνιστικές αυλές-οικογένειες.

Σύστημα  φτιαγμένο μέσα από απανωτές αναθεωρήσεις μιας βουλής αποτελούμενης από ταπεινούς υπάλληλους της επιλογής τους.

Οι πιθανές “ριζοσπαστικές δημοκρατικές δυνάμεις” είναι απούσες διότι τα καλύτερα και πιο φιλόδοξα μυαλά και οι διαπρεπείς Έλληνες “ανακαλύπτονται”  “υιοθετούνται” και “καταναλώνονται” συνεχώς από τους οίκους.  Μεταξύ αυτών των φιλόδοξων καλλιεργείται ανά περιόδους η ψευδαίσθηση ή η προσδοκία ότι θα πάρουν την ηγεσία κάποια στιγμή.

Όμως και αυτή η στιγμή παράδοσης είναι αυστηρώς προσωρινή και στημένη ώστε να λειτουργήσει ως κουκούλι στο οποίο το σκουληκάκι θα γίνει χρυσαλίδα και θα μεταμορφωθεί σε πριγκιπόπουλο ή τέλος πάντων σαν κολυμβήθρα άφεσης αμαρτιών.

 Γιάννης Παπαϊωάννου