Ομιλία του Βουλευτή Σερρών κ. Ηλία Πολατίδη κατα την συζήτηση του προϋπολογισμού του 2012.

“ Ο  προϋπολογισμός του 2012 που καλείται να ψηφίσει η Βουλή έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες έως και μοναδικότητες, γιατί είναι ένας προϋπολογισμός που στην ουσία είναι προϋπολογισμός ΠΑΣΟΚ, αλλά θα εγκριθεί με μεγάλη πλειοψηφία αφού κατ’ ουσίαν τα τρία κόμματα που στηρίζουν την Κυβέρνηση Παπαδήμου δίδουν μία δεύτερη ψήφο εμπιστοσύνης προς αυτήν. Έχει εγκριθεί στην ουσία από το ΠΑΣΟΚ, έχει γραφεί από το ΠΑΣΟΚ, στηρίζεται πάνω στις οικονομικές παραδοχές και στην πολιτική που είχαμε μέχρι τώρα, αλλά το πιο εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι προβλέπει πρωτογενές πλεόνασμα. Πολλές δεκαετίες είχε ένας προϋπολογισμός να προβλέψει κάτι τέτοιο....

Εύχομαι να επιτύχει τους στόχους, ειλικρινώς εύχομαι να επιτύχει τους στόχους για το καλό της πατρίδος, αλλά κρίνω ότι αυτό λογικά είναι αδύνατον. Η συζήτηση, βέβαια, του προϋπολογισμού πολλές φορές γίνεται για την τιμή των όπλων, των κομματικών όπλων, χωρίς να είναι ουσιαστική και δεν μπορεί να είναι άλλωστε από τη διαδικασία που προβλέπει ο Κανονισμός της Βουλής. Πολλές φορές, όμως, προτείνονται εδώ πέρα σε αυτήν την Αίθουσα ορισμένα σωστά μέτρα, τα οποία πέφτουν εις ώτα μη ακουόντων.

 Εγώ προσωπικώς σε παλαιότερους προϋπολογισμούς είχα προτείνει μέτρα, τα οποία εάν τα ελάμβαναν οι τότε κυβερνώντες υπ όψιν τους, σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερη η κατάσταση σήμερα.Για τον προϋπολογισμό του 2008 είχα αναφέρει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα –κάτι που δεν το έλεγε κανείς, δεν το θεωρούσαν τότε πρόβλημα το μέγεθος του δημόσιου χρέους ή θεωρούσαν ότι είναι μία παρωνυχίδα- ήταν  τα 10,5 δισεκατομμύρια ευρώ που δίνονταν τότε για τόκους. Τα χαρακτήρισα ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και πρότεινα τότε να ληφθούν μέτρα προς αξιοποίηση των ορυκτών πόρων της Ελλάδος και δη των υδρογονανθράκων, ούτως ώστε να μειωθεί αυτή η μεγάλη γάγγραινα του δημοσίου χρέους. Εκεί εισπράξαμε και ειρωνικά σχόλια από τους τότε κυβερνώντες.

Για το 2009, όταν είχε αρχίσει η κρίση, είχα πει ότι η λύση για την Ελλάδα πρέπει να αναζητηθεί σε καθαρά εθνικό πλαίσιο και όχι στην επεκτατική πολιτική δανεισμού, η οποία ακολουθήθηκε από τον τότε προϋπολογισμό και φυσικά αυξήθηκε και πάρα πολύ κατά την εκτέλεσή του. Για το 2010 είχα πει ότι πρέπει να δοθεί βάρος στις παραγωγικές επιχειρήσεις, διότι το πρόβλημα δεν είναι λογιστικό και είχα κάνει τις σχετικές προτάσεις και αυτές φυσικά εις ώτα μη ακουόντων και είχαμε το 2010 την προσφυγή στο μνημόνιο, την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία, είχε προαποφασιστεί.

Για να μπορέσουμε να λύσουμε το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και να κάνουμε λογικούς προϋπολογισμούς, αυτό που χρειάζεται είναι να αναλύσουμε τα προβλήματά της. Αυτό δεν αναλύεται ποτέ. Αναφέρθηκε και πριν ο Υπουργός Οικονομικών ότι το δόγμα της Ελλάδος είναι η συμμετοχή στο ευρώ. Το δόγμα της Ελλάδος είναι αυτά που λέει το Σύνταγμα, ότι πρέπει να ασκείται η οικονομία υπέρ του λαού, υπέρ του έθνους. Αυτά μπορούμε να πούμε ότι είναι δόγμα, όλα τα άλλα είναι μέσα, δεν μπορεί να είναι σκοποί. Εδώ, δυστυχώς, τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ την έχουμε μετατρέψει σε αυτοσκοπό. Λάθος. Είναι ένα μέσο. Θα πρέπει να επιχειρηματολογήσουν όσοι είναι αναφανδόν υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υπέρ του ευρώ έναντι οποιουδήποτε κόστους, οποιουδήποτε κόστους εθνικού, οποιουδήποτε κόστους για το λαό, να μας δικαιολογήσουν γιατί πρέπει να αναληφθεί όλο αυτό το κόστος.

 Από εκεί και πέρα πάμε σε ορισμένα θέματα ιστορικά του πώς φθάσαμε εδώ. Φθάσαμε εδώ από την περίοδο του εκσυγχρονισμού του Σημίτη, η οποία περίοδος αυτή συνεχίστηκε επί Νέας Δημοκρατίας και συνεχίζεται μέχρι τώρα, όπου στην ουσία καταστράφηκε ο παραγωγικός ιστός της οικονομίας. Όχι ότι πριν ήταν επαρκής ο παραγωγικός ιστός, φυσικά και υπήρχαν προβλήματα και πριν, αλλά ήρθαμε σε κάποια φάση, που ο οποιοσδήποτε μιλούσε για ελληνική παραγωγή αντιμετωπιζόταν ως ένας καθυστερημένος, ο οποίος δεν μπορεί να καταλάβει το πού πάει η ελληνική οικονομία και ευτυχώς φθάσαμε σε αυτό το χάλι για να δούμε διαφημίσεις στην τηλεόραση ή αλλού, να λένε οι εταιρείες ότι είναι ελληνικά τα προϊόντα για να τα προτιμήσουν οι καταναλωτές. Σ’ αυτό το έσχατο σημείο φθάσαμε.

Κάνω, λοιπόν, μία πρόταση την οποία θα την εξειδικεύσω για το πώς μπορούμε να επιτύχουμε την ανάπτυξη, γιατί όλοι μιλάμε για ανάπτυξη, αλλά δεν λέμε πως θα επιτευχθεί. Γενικώς και αορίστως θα επιτευχθεί ανάπτυξη. Αν δηλαδή υιοθετήσουμε τα νεοφιλελεύθερα δόγματα της τρόικας, όπως έγινε παραδείγματος χάρη στη Ρωσία επί Γιέλτσιν και αν ξεπουλήσουμε τα πάντα έναντι πινακίου φακής, αυτομάτως θα συμβεί ανάπτυξη. Όταν εφαρμόστηκαν αυτά τη δεκαετία του ’90 στη Ρωσία του Γιέλτσιν, το αποτέλεσμα ήταν η χρεοκοπία, δεν ήταν η ανάπτυξη. Γιατί στην Ελλάδα να έχουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα;

Έρχομαι, λοιπόν, στην πρόταση η οποία είναι φορολογικού αντικειμένου. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε και να βάζουμε στο ίδιο καζάνι όλες τις εταιρείες είτε είναι το LIDL και το CARREFOUR είτε μία ελληνική παραγωγική επιχείρηση η οποία αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να κρατήσει την παραγωγή της και τις θέσεις εργασίας στην Ελλάδα.

Προτείνω, λοιπόν, να είναι 10%, ο μισός περίπου φορολογικός συντελεστής, για τις παραγωγικές εταιρείες και 5% ο συντελεστής για τις εταιρείες που είναι παραγωγικές υψηλής τεχνολογίας. Τι θα κάνει αυτό; Αντί να μεταφέρονται στο εξωτερικό οι Έλληνες επιστήμονες για να δουλέψουν, θα δημιουργηθεί εδώ ζήτηση, θα έρθουν να επενδύσουν ξένες επιχειρήσεις στην υψηλή τεχνολογία ή στην παραγωγή και δεν θα έχουν κίνητρο οι παραγωγικές επιχειρήσεις να φύγουν και να πάνε σε όμορες χώρες στη Βουλγαρία, στην Αλβανία και αλλού. Αυτό θα οδηγήσει σε μία παραγωγική ανασυγκρότηση χωρίς να θίξει τα δημόσια έσοδα γιατί ο τριτογενής τομέας, η παροχή υπηρεσιών θα συνεχίσει να φορολογείται με τον ίδιο ή και μεγαλύτερο φορολογικό συντελεστή.

Νομίζω ότι πρέπει να υπάρξει μία στόχευση η οποία λείπει από τον Προϋπολογισμό, ο οποίος προσπαθεί να αντιμετωπίσει καθαρά λογιστικά τα ζητήματα, αλλά η εθνική οικονομία πρέπει πάνω απ’ όλα να επιζήσει και είναι ο τρόπος με τον οποίο θα βγούμε από την κρίση.

Υπάρχουν ορισμένοι διεθνιστές κοσμοπολίτες ελληνόφωνοι Ευρωπαίοι, οι οποίοι λένε ότι δεν πειράζει και εάν καταστραφεί η Ελλάδα, γιατί το ζήτημα είναι μεγαλύτερο. Το ευρώ και η Ευρώπη είναι μεγαλύτερα από την Ελλάδα. Εγώ θα πω ότι επειδή προσωπικώς, αλλά και νομίζω όλοι έχουμε δώσει όρκο να ενδιαφερόμαστε πρώτα για την Ελλάδα, ας καταστραφεί η Ευρώπη προκειμένου να επιζήσει η Ελλάδα, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο. Από την κρίση θα μας βγάλουν οι αστείρευτες δυνάμεις του ελληνισμού. Δεν θα μας βγάλει καμία Ευρωπαϊκή Ένωση, κανένα ευρώ, καμία δουλεία προς οποιονδήποτε ξένο οργανισμό.

Ευχαριστώ.”