Η ΑΘΕΑΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ. Του Γιάννη Δαραβίγκα

Ενώ τα κανάλια και οι εφημερίδες ασχολούνται πλέον, σχεδόν αποκλειστικά, με την τρόϊκα, τις υπογραφές, τα δισεκατομμύρια που έχουν γίνει έμμονη ιδέα του υπουργού οικονομικών, πότε έβηξε η κ. Μέρκελ και τι έφαγε για βραδυνό ο κ. Σαρκοζύ, υπάρχει η γεμάτη θλίψη και φόβο καθημερινότητα των Ελλήνων. Η καθημερινότητα του τρόμου που συντροφεύει το μεροκάματο του άγχους, των περισσοτέρων πολιτών.

Πρόκειται για την δραματική αύξηση της εγκληματικότητας, κάθε μορφής, η οποία όμως περνάει στα «ψιλά» των ειδήσεων. Οι πολίτες όμως ζούν στο πετσί τους το έγκλημα, έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τους εγκληματίες και γνωρίζουν πλέον από πρώτο χέρι τις εκτεταμένες διαστάσεις που έχει πάρει η εγκληματικότητα. Εξ αιτίας της οικονομικής κρίσεως, του αυξημένου αριθμού μεταναστών, νομίμων ἤ μη, και της ανεργίας, η εγκληματικότητα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις....

Υπάρχουν όμως στην ενδημική πλέον για τον τόπο μας εγκληματικότητα, εκτός από τα ποσοτικά χαρακτηριστικά, τα ποιοτικά που δίνουν ακόμα περισσότερο τραγική όψη στην εικόνα της καθημερινότητας των πολιτών.  

Παγκόσμιο φαινόμενο

Βεβαίως το φαινόμενο της αυξημένης εγκληματικότητας δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Στις περισσότερες αναπτυγμένες, αναπτυσσόμενες ἤ υπό ανάπτυξη χώρες, η εγκληματικότητα τείνει να καταστεί σημαντικός ανασταλτικός παράγων της προόδου και ευημερίας. Μόλις πριν λίγες ημέρες δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας, με κοινή επιχείρησή τους, «κατέλαβαν» την Rocinha, την μεγαλύτερη favela  του Ρίο ντε Τζανέϊρο, στην Βραζιλία, όπου οι έμποροι ναρκωτικών την χρησιμοποιούσαν ως ορμητήριό τους. Στόχος των επιχειρήσεων των σωμάτων ασφαλείας, ήταν να αποκαταστήσουν την τάξη και τον νόμο στις φτωχογειτονιές του Ρίο ντε Τζανέϊρο, εν όψει της διεξαγωγής του παγκοσμίου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, το 2014, και των Ολυμπιακών αγώνων του 2016.

Ας επιστρέψουμε όμως στην χώρα μας.

Στις ημέρες μας το έγκλημα και ο εγκληματίας δεν έχουν καμία σχέση σε σύγκριση με τις περασμένες δεκαετίες.

Σήμερα κυριαρχεί, στην πλειονότητα των εγκληματιών, η νοοτροπία του κόβω το χέρι για να κλέψω το ρολόϊ.

Σήμερα η αξία της σωματικής ακεραιότητας των πολιτών, αλλά και της ανθρώπινης ζωής ακόμα, αποτιμάται όσο ένα κινητό τηλέφωνο ἤ ακόμα και λίγα ευρώ.

Σήμερα η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δέχεται συνεχή και καίρια πλήγματα από την προκλητική συμπεριφορά και την ανεξέλεγκτη δράση κακοποιών στοιχείων κάθε είδους και προελεύσεως, ελλείψει  επαρκούς αστυνομεύσεως.

Βεβαίως, θα ήταν άδικο να επιρρίψω όλες τις ευθύνες για την τραγική κατάσταση που βιώνουμε, στην αστυνομία.

Οι διωκτικές αρχές εκτελούν με συνέπεια και ευσυνειδησία τα καθήκοντά τους, στο βαθμό που οι συνθήκες και η οικονομική συγκυρία το επιτρέπουν. Αναφέρομαι στο χαμηλό ηθικό των υπηρετούντων στα σώματα ασφαλείας, στην σχεδόν ανύπαρκτη εκπαίδευσή τους, στις βασικές ελλείψεις της υλικοτεχνικής υποδομής, αλλά και στην ανυπαρξία ηθικών και υλικών κινήτρων.

Εν όψει της διαμορφωθείσης καταστάσεως στον χάρτη της εγκληματικότητας της χώρας, οι πολίτες αισθάνονται απροστάτευτοι και εύκολη λεία στις ορέξεις των εγκληματιών.

Φυσικό επακόλουθο είναι, σε πολλές περιπτώσεις, το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως να λειτουργεί και να οδηγεί τους πολίτες σε πράξεις που σκοπό έχουν να προφυλάξουν τη ζωή τους και τα υπάρχοντά τους. Δεν είναι λίγες οι αναφορές αλλά και η παραδοχή εκ μέρους των πολιτών, ότι οπλίζονται προκειμένου να είναι σε θέση, αν χρειαστεί,  να καταφύγουν σε αυτοδικία για να προστατευθούν οι ίδιοι, αλλά και να προφυλάξουν την περιουσία τους.

Το παλιό γνωστό παιχνίδι «κλέφτες κι΄ αστυνόμοι» έχει γίνει στις ημέρες μας άγριο και επικίνδυνο.

Δυστυχώς όμως τα θύματά του είναι πολλά και καθημερινά.

Και το χειρότερο είναι ότι η πολιτεία παρακολουθεί, ανήμπορη να βοηθήσει τους πολίτες.

ΓΙΑΝΝΗΣ  ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ