Το τραγικό φινάλε για τον "βασιλιά του θεάτρου" Βαγγέλη Λιβαδά.

Με τραγικό τρόπο γράφτηκε το φινάλε της ζωής του «βασιλιά του θεάτρου». Ο Βαγγέλης Λιβαδάς κάηκε ζωντανός μέσα στο ίδιο του το σπίτι από πυρκαγιά που προκλήθηκε από μια σόμπα, ενώ σε απόσταση αναπνοής η σύζυγός του Σμαρούλα Γιούλη παρακολουθούσε τον άντρα της να αφήνει την τελευταία του πνοή, ανήμπορη να του προσφέρει την παραμικρή βοήθεια. 
Σοκαρισμένοι είναι οι άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου, αλλά και οι όσοι γνώριζαν τον Βαγγέλη Λιβαδά. Κανείς τους δεν μπορεί να πιστέψει το φρικτό τρόπο με τον οποίο έφυγε από τη ζωή ο θεατρικός επιχειρηματίας. Τραγική φιγούρα, η Σμαρούλα Γιούλη, η οποία εξαιτίας των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει δεν μπόρεσε να γλιτώσει τον αγαπημένο της Βαγγέλη από τις φλόγες...
Με δακρυσμένα μάτια και με μια σπαρακτική κραυγή, που λύγισε τους πυροσβέστες και τους τραυματιοφορείς του ΕΚΑΒ, οι οποίοι έσπευσαν να τη βοηθήσουν και να τη μεταφέρουν από το διαμέρισμα στο νοσοκομείο, τους ζήτησε: «Αφήστε με, θέλω να πεθάνω μαζί με τον άνθρωπο μου»...Ολα άρχισαν λίγο μετά τις δύο το μεσημέρι, όταν από το διαμέρισμα του Βαγγέλη Λιβαδά στη Γλυφάδα άρχισαν να βγαίνουν καπνοί. Οι γείτονες αμέσως ειδοποίησαν την Πυροσβεστική. Η πυρκαγιά ξεκίνησε από το δωμάτιο του θεατρικού επιχειρηματία, όταν η θερμαντική σόμπα που βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από το κρεβάτι του 90χρονου άντρα, ο οποίος εδώ κι ένα χρόνο ήταν κατάκοιτος, ήρθε σε επαφή με τις κουβέρτες. Αμέσως τα κλινοσκεπάσματα άρπαξαν φωτιά και το κρεβάτι του επιχειρηματία τυλίχτηκε στις φλόγες.

«Είναι άδικο που έφυγε από τη ζωή με αυτόν τον τρόπο ο πιο γνωστός άνθρωπος του θεάτρου» λέει στην «Espresso» ο δήμαρχος της Γλυφάδας Κώστας Κόκκορης: «Οι ζημιές περιορίζονται μόνο στο δωμάτιο όπου ζούσε ο Βαγγέέλης Λιβαδάς. Δυστυχώς, κατάκοιτος όπως ήταν, δεν μπόρεσε να αντιδράσει κι έτσι η φωτιά εξαπλώθηκε γρήγορα στα σκεπάσματα και το στρώμα».

Οι δυνάμεις της Πυροσβεστικής έφτασαν σε χρόνο ρεκόρ, ωστόσο δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο. «Κατέβηκα από το σπίτι μου και είδα τους καπνούς να βγαίνουν μέσα από το δωμάτιο. Ειδοποίησα αμέσως την Πυροσβεστική. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά ήταν εδώ» μας αναφέρει ο Αλέξης Μαραγκός.

Στο διαμέρισμα του τρίτου ορόφου λίγη ώρα αργότερα βρέθηκε ο γιος του αδικοχαμένου θεατρικού επιχειρηματία από τον πρώτο του γάμο, Πάνος Λιβαδάς, ο οποίος συνεχίζει του μεγάλο έργο του πατέρα του, καθώς έχει αναλάβει το θέατρο «Αμιράλ». «Εχουν μια γυναίκα που τους προσέχει, αλλά δυστυχώς για εκείνους σήμερα είχε ρεπό. Αν ήταν εδώ, σίγουρα δεν θα γινόταν τίποτα» μας λέει ο Κώστας Αναστασίου.

Η γνωστή ηθοποιός, σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου νοσηλεύεται με αναπνευστικά προβλήματα.


Θ. ΜΑΚΡΟΓΑΜΒΡΑΚΗΣ, Θ. Π. ΠΑΝΟΥ
Φωτ.: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΣΙΑΣ

Ο μεγάλος έρωτας με τη Σμαρούλα Γιούλη και η πικρία για τους «θεατρίνους»
Μετρούσαν πενήντα έξι χρόνια παντρεμένοι! Από τότε που εκείνος, έφεδρος ανθυπολοχαγός, την αγκάλιασε στην πλατεία Ομονοίας -έξω από του Μαρινόπουλου- και εκείνη, πρωτόβγαλτη ηθοποιός, ένιωσε από την αρχή ασφάλεια στα χέρια του. «Ηταν τζέντλεμαν με όλη τη σημασία της λέξεως» είχε δηλώσει πριν από περίπου ενάμιση χρόνο η Σμαρούλα Γιούλη στη Χρύσα Δότσιου και στην «Espresso».

Ο πεισματάρης αξιωματικός λάτρεψε με πάθος το όμορφο, μελαχρινό κορίτσι από τη Θεσσαλονίκη με τα μεγάλα μάτια και ορκίστηκε εκείνη τη στιγμή ότι η δουλειά του πλέον για το υπόλοιπο της ζωής του θα ήταν το θέατρο. «Την έβλεπα έτσι, ντροπαλή, χαμηλών τόνων, μια πολύ σεμνή κοπέλα, που δεν της έδιναν την ευκαιρία να βγει μπροστά και να προχωρήσει. Κατάλαβα ότι άξιζε και ήθελα να τη βοηθήσω» είχε εξομολογηθεί τότε ο Βαγγέλης Λιβαδάς έχοντας στην αγκαλιά του τη σύντροφό του Σμαρούλα.

Πενήντα έξι χρόνια μετά ήταν αγαπημένοι όσο ποτέ. Ο σπουδαίος θεατρικός παραγωγός θυμάται ακόμα σ’ αυτή την τελευταία συνέντευξη στην «Espresso» το γάμο τους. «Παντρευτήκαμε με κουμπάρους δύο αδελφικούς φίλους, τον Μίμη Φωτόπουλο και τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Οταν τους είπα ότι θα παντρευτώ τη Σμαρούλα, τρελάθηκαν. «Ευτυχώς που παντρεύτηκες αυτή τη γυναίκα, γιατί μόνο αυτή θα σταθεί όρθια και σίγουρα δίπλα σου» μου είχε πει ο Φωτόπουλος και πράγματι. Μείναμε στην αρχή στο Κολωνάκι και στη συνέχεια στο Παλαιό Φάληρο, στην πιο ωραία πολυκατοικία της Ελλάδος».

Η συγκεκριμένη συνέντευξη έγινε στο μοιραίο σπίτι στη Γλυφάδα, όπου ο Βαγγέλης Λιβαδάς βρήκε τραγικό θάνατο. Ενα όμορφο διαμέρισμα, όπου τα καλαίσθητα και ακριβά έπιπλα έδεναν αρμονικά με τις αναμνήσεις από τη ζωή και το θέατρο. Φωτογραφίες παντού. Νέοι και ερωτευμένοι στην Αμερική, μπροστά στη Rolls Royce στο Λονδίνο, από μεγάλους ρόλους της Σμαρούλας, με τα παράσημα, τα βραβεία και τις διακρίσεις για την προσφορά τους. Το μεγάλο παράπονό τους, όπως είχαν εκμυστηρευτεί, ήταν ότι οι περισσότεροι τους είχαν ξεχάσει.

«Ναι, έχω παράπονο από τους ανθρώπους του θεάτρου. Οταν σ’ έχουν ανάγκη, είναι όλο αγάπες! Οι ηθοποιοί. Εγώ τους αποκαλώ θεατρίνους, γιατί θεατρίνοι είναι. Εχουν εξαφανιστεί όλοι» ήταν τα λόγια του Βαγγέλη Λιβαδά τότε.

Ο μεγαλύτερος Ελληνας θεατρικός παραγωγός
«Νοσταλγώ το θέατρο και πιστεύω σ’ αυτό, γιατί το αγάπησα πάρα πολύ με όλη μου την ψυχή. Με πήγαινε η μητέρα μου μικρό, μ’ έπιανε από το χέρι και μ’ έπαιρνε μαζί της. Είμαι γέννημα-θρέμμα Αθηναίος, μεγάλωσα κάτω από την Ακρόπολη. Ο Κώστας Βουτσάς μου έλεγε επί λέξει: “Ο,τι κι αν ζητήσεις από αυτόν τον άνθρωπο την άλλη μέρα το κάνει”. Παρ’ ότι έχασα πολλά χρήματα, αισθάνομαι ευτυχισμένος που κατάφερα και έκανα αυτά που έκανα. Γεύτηκα μεγάλες χαρές, το θέατρο ήταν και είναι ο μεγάλος μου έρωτας!» Αλλωστε, όπως είχε εκμυστηρευτεί στην «Espresso», δύο πράγματα ήταν η ζωή του: το θέατρο και η σύζυγός του Σμαρούλα Γιούλη. Μαζί δεν απέκτησαν παιδιά. Ο Βαγγέλης Λιβαδάς είχε δύο γιους από τον πρώτο γάμο του.

Η πρώτη του δουλειά ως παραγωγού ανέβηκε στο θέατρο το 1958. Από τότε μέχρι σήμερα είχε στο ενεργητικό του περισσότερες από 360 παραγωγές, που περιλαμβάνουν από αρχαίο ελληνικό θέατρο μέχρι επιθεώρηση και από οπερέτα μέχρι μιούζικαλ. Ο Λιβαδάς είναι αυτός που πίστεψε και καθιέρωσε ως πρωταγωνιστές τα πιο ηχηρά ονόματα. Ο ίδιος προτιμούσε ως τίτλο αυτόν του θεατρικού παραγωγού και όχι του θεατρικού επιχειρηματία. Είχε στην κατοχή του τα θέατρα «Αμιράλ», «Διονύσια», «Βέμπο», «Παρκ» και «Σμαρούλα», ενώ παλαιότερα έκανε παραγωγές στα θέατρα «Καλουτά» και «Ακάδημος».

Θεωρούνταν ο μεγαλύτερος Ελληνας παραγωγός ανεβάζοντας έργα σχεδόν όλων των Ελλήνων συγγραφέων. Ηταν αυτός που έδωσε «βήμα» και καθιέρωσε και νεότερους τότε συγγραφείς, όπως οι Γιάννης Ξανθούλης, Γιώργος Σκούρτης, Δημήτρης Ευθυμιάδης, Γιώργος Διαλεγμένος, Λάκης Λαζόπουλος κ.ά. Δεν υπάρχει ηθοποιός που να μην είχαν συνεργαστεί. «Παραστάσεις και ηθοποιοί; Αδύνατον να μετρήσεις. Χάθηκε ο αριθμός!», όπως χαρακτηριστικά δήλωνε ο ίδιος.

Εχει μετακαλέσει κατ’ επανάληψη ξένους σκηνοθέτες, χορογράφους, σκηνογράφους, φωτιστές για το ανέβασμα διεθνώς γνωστών, πολυπρόσωπων και πολυδάπανων μιούζικαλ, πάντα με πρωταγωνίστρια τη Σμαρούλα Γιούλη, όπως τα «Αντίο κορίτσι μου» και «Grease», αλλά και κλασικότερων έργων, όπως τα «Συρανό Ντε Μπερζεράκ» και «Αδελφοί Καραμαζώφ».

Ιδρυσε το «Αμφιθέατρο» το 1975 και μετέτρεψε το Θέατρο Καλουτά σε αμφιθέατρο για τις ανάγκες των έργων. Εκεί παρουσίασε τον «Ερωτόκριτο» του Κορνάρου, την «Οδύσσεια» κ.ά.
Από τα τελευταία χαστούκια της μοίρας ήταν όταν έχασε την κυριότητα του Θεάτρου Βέμπο και του «Σμαρούλα», που είχε το όνομα της γυναίκας του. «Το 1972 μου έγινε πρόταση από τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου, τον Φίλιππο Λάβδη, να αξιοποιήσω τον χώρο που βρίσκεται επί της οδού Ευελπίδων 11. Εχτισα με δικά μου έξοδα ένα από τα πιο σύγχρονα θερινά θέατρα της Αθήνας, το “Σμαρούλα”, που μου στοίχισε τότε 83 εκατομμύρια δραχμές. Και ξαφνικά εμφανίστηκε ένας αγοραστής του οικοπέδου, που θεωρείται από τους πλουσιότερους Ελληνες, και αγόρασε το οικόπεδο» είχε δηλώσει τότε ο θρύλος του θεάτρου στην «Espresso».


ΝΙΚΟΣ ΚΕΡΑΜΙΔΑΣ
Ο τελευταίος sui generis του θεάτρου
H είδηση του τραγικού θανάτου του Βαγγέλη Λειβαδά συγκλόνισε τον καλλιτεχνικό κόσμο. Η «Espresso» επικοινώνησε με ανθρώπους του θεάτρου που συνεργάστηκαν μαζί του.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΤΣΑΣ: «Ηταν ένας πραγματικός θεατράνθρωπος. Εκανε καταπληκτικές δουλειές με επιτυχημένους θιάσους. Ηρθε σε επαφή με το θέατρο από τη γυναίκα του, τη Σμαρούλα. Οταν ξεκινούσε ως παραγωγός, κάναμε μαζί μια επιτυχημένη περιοδεία. Ο Βαγγέλης με τους ηθοποιούς δεν δημιουργούσε μόνο επαγγελματικές αλλά και φιλικές - οικογενειακές σχέσεις».
ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ: «Δεν μπορώ να το πιστέψω. Είμαι στενοχωρημένος και ταραγμένος. Ο τρόπος που έφυγε είναι τραγικός. Ηταν ένας άνθρωπος γεμάτος χαρά και ζωή. Ενας πραγματικός κοσμοπολίτης. Τον έχω ζήσει καλά σε πολλές θεατρικές δουλειές. Δεν του άξιζε τέτοιο τέλος. Εύχομαι στη Σμαρούλα να ξεπεράσει την απώλειά του».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ: «Κάναμε παρέα. Πήγαινα πολύ συχνά στο γραφείο του, στην Οδό Αμερικής. Θυμάμαι το ραντεβού του με τον Αβέρωφ. Είχε τύχει επίσης να είμαι μπροστά, όταν μιλούσε τηλεφωνικώς με τον Κωνσταντίνο, τον τέως βασιλιά, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου και άλλους. Τους καλούσε όλους προσωπικά στις πρεμιέρες του. Ηταν από τους ιδιάζοντες θεατρικούς επιχειρηματίες, με πολλά όνειρα και καλή αύρα για τους ηθοποιούς. Ηταν πολύ γοητευτικός και μύριζε πάντα όμορφα, περιποιόταν τον εαυτό του. Ηξερε να ιεραρχεί ποιος είναι ποιος. Ηταν ένα σχολείο για όλους μας. Του χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη».
ΚΩΣΤΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ: «Εχω να θυμάμαι πολλά. Ηταν ένας πληθωρικός άνθρωπος, με αυθεντική αγάπη για το θέατρο. Εξω καρδιά, θα μας λείψει πολύ. Θα τον χαρακτήριζα σταθερή αξία του ελληνικού θεάτρου. Εχω επίσης να θυμάμαι τις διηγήσεις του. Οι ιστορίες του ήταν μοναδικές».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: «Ηταν ο τελευταίος sui generis άνθρωπος του θεάτρου. Αποτελούσε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια του ελληνικού θεάτρου, με συνεχείς δουλειές χειμώνα και καλοκαίρι. Το χιούμορ του ήταν απίστευτο. Τον έβλεπα καλοκαίρι με τα λινά κοστούμια του και μου έλεγε «αν δεν ντυθώ καλά, δεν μπορώ να βγω έξω από το σπίτι μου».
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ: «Ηταν ένα μεγάλο κεφάλαιο της νεότερης ελληνικής θεατρικής παραγωγής. Μαζί με τον Λεμπέση ξεκίνησαν να οργανώνουν το θέατρο στην Ελλάδα. Ενας καθωσπρέπει παραγωγός, που χάρισε πολλούς ρόλους και έστησε φαντασμαγορικές παραστάσεις. Δεν σκεφτόταν ποτέ πόσο θα στοιχίσει μια παράσταση. Ως άνθρωπος, έλαμπε. Ηταν από τους πιο κομψούς. Τον αγαπούσα πολύ».
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ: «Είναι απίστευτο. Προχθές μιλούσα με τον γιο του, μήπως τον συναντήσω. Εγώ βγήκα από τα χέρια του, στην παράσταση στη Θεσσαλονίκη “Ζητείται τενόρος”. Βοήθησε πολλούς ηθοποιούς. Δεν τον πτόησαν τα εγκεφαλικά και τα γηρατειά, και έφυγε έτσι ξαφνικά και άδικα».
ΜΠΕΣΥ ΜΑΛΦΑ: «Μου εμπιστεύτηκε την πρώτη μου σκηνοθεσία και ήταν ο άνθρωπος που με έφερε σε επαφή με το West End στο Λονδίνο. Του χρωστάω πολλά. Λάτρευε το θέατρο. Συν τοις άλλοις, είχε καταπληκτικό χιούμορ».


ΣΠ. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ