του Χρήστου Χαρίτου  Πολιτευτή ΛΑ.Ο.Σ. Α’ Πειραιώς & Νήσων
.
Στις αρχές του 17ου αιώνος η ιδεολογική επικυριαρχία του Διαφωτισμού ήταν ήδη εδραιωμένη. Σε αυτό συνέβαλαν η άνοδος της αστικής τάξεως που χειραφετήθηκε πολιτικά και κοινωνικά από την Μοναρχία και την κληρονομική αριστοκρατία, η άνθηση των επιστημών που χρησιμοποιήθηκαν ως όπλο κατά «της αλήθειας της Εκκλησίας»,.. ο Τεκτονισμός που προκάλεσε την εξουσία του Βασιλέως με τις εξισωτικές του διακηρύξεις. Αυτό όμως που πραγματικά υπονόμευσε την υπάρχουσα τάξη του παλαιού καθεστώτος ήταν το φιλοσοφικό και ιδεολογικό ρεύμα του Διαφωτισμού.
.
Οι αρχές και οι θέσεις του Διαφωτισμού εστιάζονται στα εξής:
Ø  ο άνθρωπος είναι από την φύση του καλός και αγαθός, αλλά τον αλλοτριώνουν οι κακοί θεσμοί και η έλλειψη ελευθερίας.
Ø  ο άνθρωπος πρέπει να ανατρέψει τους καταναγκασμούς της ιστορίας που εκφράζονται από την Μοναρχία και την παράδοση, οτιδήποτε δεν είναι επαληθεύσιμο με τον Ορθό Λόγο και μέσω του Λόγου να βρει την φυσική του ελευθερία.
Ø  Η ελευθερία ταυτίζεται με την ανθρώπινη ευτυχία, η οποία είναι ατομική
Ø  Ο Λόγος της ανθρώπινης ελευθερίας είναι καθολικός και οικουμενικός, δεν επιδέχεται καμμία εξαίρεση, αποτελεί το ανώτατο και τελευταίο στάδιο του πολιτισμού και οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο πρέπει να παραμερισθεί.
.
Η γέννηση της Δεξιάς σκέψεως
Σε αυτό το ρεύμα σκέψεως ήρθε πρώτος να αντιπαρατεθεί ο Ναπολιτάνος φιλόσοφος Βίκο το 1725 με το βιβλίο του «Αρχές μίας νέας επιστήμης σχετικά με την φύση των εθνών», στο οποίο κριτικάρει την καθολικότητα των αρχών του Διαφωτισμού και τον διαλυτικό ατομικισμό που τον χαρακτηρίζει, προτάσσοντας την εμπειρία της ιστορίας και της παραδόσεως και την αξία της οργανικής συλλογικότητος, όπως αυτή μετουσιώνεται στα έθνη. «Ο άνθρωπος, έγραφε ο Βίκο, δεν δημιούργησε την κοινωνία εκ του μηδενός, οι αξίες του είναι κοινωνικές και αλλάζουν από κοινωνία σε κοινωνία». Ήταν ο πρώτος φιλόσοφος που αμφισβήτησε την οικουμενικότητα και την καθολική ισχύ των αρχών του διαφωτισμού.
.
Αυτός όμως που συνέβαλε τα μέγιστα στην δεξιά αντι-φιλελεύθερη σκέψη ήταν ο Γερμανός φιλόσοφος Χέρντερ, ο θεμελιωτής του «πολιτισμικού εθνικισμού». Στο κλασικό του σύγγραμμα «Για μία άλλη φιλοσοφία της Ιστορίας» (1774) ανέτρεψε όλη την φιλελεύθερη σκέψη. Για τον Χέρντερ «ο άνθρωπος καθορίζεται από τις εθνικές του καταβολές, την ιστορία, την παράδοση, την γλώσσα. Ο άνθρωπος φτιάχνεται από τους προγόνους του». Η Χερντεριανή σκέψη ξεδιπλώνεται αποκαλυπτικά: «φιλελεύθερο, εξισωτικό και δημοκρατικό το επαναστατικό πνεύμα αντιλαμβάνεται μόνο άτομα. Χωρίς δεσμούς, αποκομμένο από το έθνος του, το άτομο έχει γίνει σκόνη. Η ελευθερία είναι ένα μέσο, όχι ένας σκοπός».
.
Ο Χέρντερ εισάγει την συλλογική ταυτότητα του έθνους ως προσδιοριστικό παράγοντα της ανθρώπινης βουλήσεως, ερχόμενος σε ευθεία αντίθεση με τον φιλελευθερισμό που ανάγει την ελευθερία του ανθρώπου σε απόλυτη αρχή, έξω από κάθε ιστορικό και πολιτιστικό πλαίσιο. Ο Χέρντερ ήταν και ο πρώτος που όρισε το «εθνικό κράτος» ως το μόνο «φυσικό κράτος». Γράφει: «το πιο φυσικό κράτος είναι αυτό που αποτελείται από ένα μόνο λαό με ένα μόνο εθνικό χαρακτήρα». Χλευάζοντας το τρίπτυχο της Γαλλικής επαναστάσεως, έλεγε ότι «η αδελφοσύνη των ανθρώπων δεν μπορεί να εξαλείψει τα εθνικά και τα πολιτιστικά σύνορα. Αυτό δεν το κατάφερε ούτε ο χριστιανισμός».
.
Σε συνέχεια αυτών, ήρθε ο κορυφαίος συντηρητικός Άγγλος πολιτικός και στοχαστής, ο Έντμουντ Μπερκ, ο οποίος αποκηρύσσει «το σπάσιμο του δεσμού του ανθρώπου με την κοινότητα στην οποία ανήκει» και καυτηριάζει το «κοινωνικό συμβόλαιο» του Ρουσσώ. Για τον Μπερκ υπάρχει ένα «πραγματικό συμβόλαιο», που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά και εκφράζει ακριβώς την εθνική συλλογικότητα. Για τον Μπερκ «το έθνος έχει αντικειμενική ύπαρξη διαμορφωμένη από την ιστορία και είναι ανεξάρτητο από την ατομική βούληση και τον ορθό λόγο».
.
Για να προσθέσει στην ίδια κατεύθυνση ο κορυφαίος Γερμανός κοινωνιολόγος Ταιν, συγγραφέας του κλασικού έργου «Κοινότητα και κοινωνία»: «το νέο φιλοσοφικό πνεύμα είχε κερδίσει πρώτα την αριστοκρατία. Τα δόγματα της ισότητας και της ελευθερίας διεισδύουν σε όλη την τάξη που ξέρει ανάγνωση. Με αυτό τον τρόπο επικράτησαν οι Ιακωβίνοι. Ο διαφωτισμός είναι μία νέα θρησκεία, η οποία θέλει να επιβληθεί όχι στο όνομα του Θεού, αλλά στο όνομα του ορθού λόγου»!
.
Και ποιος μπορεί να διαφωνήσει σήμερα με την επαλήθευση του κορυφαίου ιστορικού Καρλάιλ, όταν έγραφε ότι «το δόγμα της λαϊκής κυριαρχίας θα οδηγήσει στην απόλυτη αναρχία, μέχρι την στιγμή που θα οδηγήσει στον τέλειο δεσποτισμό»! Για να συμπληρώσει ο Ρενάν: «αυτή η τρομοκρατική δημοκρατία θα μετατραπεί σε στρατιωτικό δεσποτισμό και σε όργανο υποδουλώσεως των λαών».
.
Μήπως εκεί δεν οδήγησαν οι εξισωτικές διακηρύξεις του μαρξισμού και το δόγμα της απόλυτης ισότητος; Από τον Ροβεσπιέρο στον Μαρξ, από εκεί στον Λένιν και στο τέλος του δρόμου μας περίμεναν τα γκούλαγκ του Στάλιν. Όλα αυτά σε μία ευθεία ιδεολογική γραμμή.