Ουσιαστικά δηλαδή, η απεργία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, ενώ δηλώνει επί του πρακτέου συμπαράσταση στις απεργιακές κινητοποιήσεις και στα αιτήματα, πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα,..
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι τηλεοπτικοί χρόνοι είναι αδυσώπητοι. Όσοι υποστηρίζουν ότι για μια πανελλαδική απεργιακή κινητοποίηση, η ενημέρωση μπορεί να γίνει και την επόμενη μέρα, απλώς εθελοτυφλούν, γιατί είναι γνωστός ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να ενεργοποιηθούν διάφορα «φίλτρα» ενημέρωσης εντός μερικών λεπτών, πόσο μάλλον όταν μεσολαβήσει σχεδόν ένα 24ωρο !
Το συγκεκριμένο πρόβλημα ήρθαν να επιλύσουν, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, τα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης, όμως επειδή τα περισσότερα έχουν μικρές δυνατότητες σε επίπεδο προσωπικού και ρεπόρτερ, τις περισσότερες φορές αδυνατούν να ανταπεξέλθουν σε γεγονότα ευρείας κλίμακας. Δεν φτάνει για ένα πανελλαδικό συλλαλητήριο εργαζομένων, στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας να υπάρχει ενημέρωση απλώς μέσω μερικών φωτογραφιών, ερασιτεχνικών καλύψεων και των δελτίων τύπου των φορέων που έχουν εκδοθεί μια ημέρα πριν.
Επιπροσθέτως στις μέρες μας, και επειδή οι καιροί είναι πονηροί, η απρόσκοπτη και «ζωντανή» ενημέρωση κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων μπορεί να λειτουργήσει έως και αποτρεπτικά για φαινόμενα σαν αυτά που βλέπουμε όλο και πιο συχνά τελευταία, με τις ιδιαίτερα σκληρές συμπεριφορές μερίδας των αστυνομικών δυνάμεων απέναντι στους διαδηλωτές.
Θα μπορούσαν εύκολα και εύλογα οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ να απεργούν ακριβώς μια ημέρα μετά την πανελλαδική απεργία, καλύπτοντας κανονικά τα γεγονότα όταν αυτά συμβαίνουν και μάλιστα συμμετέχοντας ουσιαστικά στην απεργία μέσω της δουλειάς τους και της συνεχούς ενημέρωσης για όσα διαδραματίζονται. Με αυτό τον τρόπο και τα αιτήματα των εργαζομένων θα μπορούσαν να προβάλουν καλύτερα και η δική τους συμμετοχή στον όποιον συνδικαλιστικό αγώνα, θα ήταν πράγματι συμμετοχή προσφοράς και παρέμβασης στη διαμόρφωση του σχετικού δημόσιου λόγου και του κοινού αισθήματος.
Όπως και να το κάνουμε, το να μεταδίδονται τα γεγονότα την επόμενη μέρα, με την αίσθηση του «μπαγιάτικου», και λιγότερο τηλεοπτικό χρόνο θα κερδίσουν, και λιγότερη συζήτηση θα γίνει γύρω από τα αιτήματα των εργαζομένων.
«Πάταξη» : Η νέα κυβερνητική εντολή
Η «πάταξη» είναι μια σχετικά καινούρια λέξη που έχει προστεθεί στο κυβερνητικό λεξιλόγιο και τη νοοτροπία διακυβέρνησης του τόπου από την ? περίφημη πια ? Ελληνική Κυβέρνηση των «αντιεξουσιαστών».
Αν πριν λίγο καιρό η «πάταξη» ακουγόταν από περιορισμένο αριθμό κυβερνητικών στελεχών, πλέον αποτελεί κοινή πρακτική και συνισταμένη. Το έχουμε βιώσει επί του πρακτέου στα θέματα Παιδείας, στα θέματα του Υπουργείου Εθνικής ?μυνας, στις περιπτώσεις των απεργιακών κινητοποιήσεων, στα ζητήματα του Υπουργείου Υγείας. Μόνο στην περίπτωση του Οικονομικών έχουμε μείνει στα λόγια σχετικά με την «πάταξη» της φοροδιαφυγής. Εκεί δηλαδή που θα έπρεπε η «πάταξη» να είχε γίνει πράξη, το συζητάμε και το γυροφέρνουμε το θέμα, όσο στο μεταξύ τα υπόλοιπα Υπουργεία ασκούνται κανονικότατα στις πρακτικές της «πάταξης».
Την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου στο κέντρο της Αθήνας, κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης των εργαζομένων, έπεσε το ξύλο της αρκούδας. Οι γκλομπιές, οι κλωτσιές, τα δακρυγόνα, η σωματική και ψυχολογική βία είχαν την τιμητική τους, μοιράστηκαν αφειδώς στους εργαζομένους και σε κάποιους κακότυχους δημοσιογράφους που διανοήθηκαν να πάνε στο κέντρο των γεγονότων για να κάνουν τη δουλειά τους.
Για ακόμη μια φορά είδαμε ακραίες σκηνές αστυνομικής βίας, με πισώπλατα χτυπήματα, με ανοιγμένα κεφάλια και χειροπέδες που περάστηκαν ακόμα και σε μικρούς μαθητές. Ορισμένοι «καθώς πρέπει» δημοσιογράφοι δεν άντεξαν την Πέμπτη το βράδυ και ξεσπάθωσαν ενάντια στα φαινόμενα αυτά, αποφεύγοντας βέβαια να σημειώσουν ότι αυτά πλέον δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά μέρος μια γενικότερης πολιτικής πρακτικής που έχει ολισθήσει πια ολοφάνερα, από τον «σοσιαλισμό» στη βαρβαρότητα.
Το πείραμα φυλάκισης του Στάνφορντ
Γράφω με πλήρη επίγνωση και ευθύνη ότι η «πάταξη» αποτελεί πια κυβερνητική εντολή. Κάποιοι μάλιστα ? φαίνονται από το πρόσωπο όταν εκφέρουν πολιτικό λόγο ? ηδονίζονται όταν από έδρας χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο αυτή τη λέξη, μερικοί μάλιστα, άθελά τους θέλω να πιστεύω, αγγίζουν τα όρια του σαδισμού επαναλαμβάνοντας με όλο μεγαλύτερο στόμφο την επιθυμία τους για «πάταξη».
Η επιστήμη και ο κινηματογράφος όμως έχουν δώσει εδώ και πολλά χρόνια τις απαντήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις που αντιμετωπίζονται ως οριακώς ψυχολογικά ασθενείς.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχουν παρακολουθήσει την ταινία του Paul Scheuring, «Το πείραμα» που βγήκε στους κινηματογράφους το 2010 και αποτελεί remake της πρωτότυπης γερμανικής ταινίας «Das Experiment» του 2001.
Η ταινία αναφέρεται ουσιαστικά σε ένα πραγματικό γεγονός του 1971, το πείραμα φυλάκισης του Στάνφορντ, που είχε σκοπό να μελετήσει τις σαδιστικές τάσεις που αναπτύσσει κάποιος όταν ξαφνικά αναλαμβάνει τις εξουσίες και το ρόλο του δεσμοφύλακα. Οι περισσότεροι από όσους ανέλαβαν το ρόλο του «δεσμοφύλακα», ξέφυγαν τελείως από τις αρχικές ψυχολογικές τους καταστάσεις και ένιωσαν μέχρι και σεξουαλική διέγερση από την άσκηση των ολοκληρωτικών τους καθηκόντων.
Όπως και να το κάνουμε τελικά, η «πάταξη», όταν βρίσκεται κάποιος στη θέση εκείνου που την ασκεί, έρχεται να γεμίσει διάφορα ψυχολογικά κενά και μειονεξίες, έρχεται να καλύψει σύνδρομα και να ικανοποιήσει σκοτεινές, ενδόμυχες επιθυμίες.
Την ταινία τη συστήνω ανεπιφύλακτα στους κυβερνώντες. Θα τη βρουν σε όλα τα καλά video club υπό τον τίτλο «The Experiment».
Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.
Βασίλειος Μπαλάφας
http://vbalafas.blogspot.com/2011/10/8102011-7.html
Μέλος Π.Ε. Ν.Δ.
vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com
vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.