Μεταφορά αποποίηση και συγκάλυψη ευθυνών σε πολιτικούς όρους

Μετά απο αυτό το κείμενο:Ο Αντιπροσωπευτικός κόσμος των πολιτικών όρων.

βλέπουμε ότι υπάρχει άλλο ένα βολικό ερμηνευτικό σχήμα σχεδόν εξευτελιστικό για την  Δημοκρατία το οποίο θα το δούμε να λειτουργεί πάντα στην προσπάθεια αποποίησης των ατομικών ευθυνών των προσώπων που στελεχώνουν μια κυβέρνηση.

Ατομική ευθύνη που θα έπρεπε να είναι η μεγίστη και δείγμα αυτής βλέπουμε να λειτούργει σε ακραίες δόσεις στην ιαπωνική πολιτική σκηνή.

 Το σχήμα εδράζεται στην άποψη ότι για μια απόφαση δεν φταίει το πρόσωπο που την υπογράφει φαρδιά πλατιά, αλλά η πολιτική ως “είδος” που ακόλουθεί η κυβέρνηση. Μέσω αυτού του σχήματος γίνεται μεταφορά ευθυνών στο υπερβατικό αντιπροσωπευτικό πεδίο. Ένα παράδειγμα:

Για τον Νόμο που έκοψε τρεις μισθούς από τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και κατέστρεψε την κατανάλωση δεν φταίει ο Παπακωνσταντίνου αλλά το μνημόνιο.

Για το μνημόνιο δεν φτιάνε όλοι οι βουλευτές που στήριξαν αλλά η ΕΚΤ ΔΝΤ και ΕΕ που το επέβαλε και οι συνθήκες.

Για τις συνθήκες φταίει ο φιλελευθερισμός που κάπου εδώ αρχίζει να μοιάζει περίπου με αίρεση του καπιταλισμού.

Άρα δεν φταίει ο Παπακωνσταντίνου αλλά ο νεοφιλελευθερισμός ο οποίος είναι μια πολιτική. Οι ευθύνες έχουν μεταφερθεί στο υπερβατικό πεδίο των ίδεων.

Βρισκόμενοι σε αυτό το σημείο δεν μπορούμε να βουτήξουμε το διορισμένο μίσθαρνο όργανο των αιρετικών  (χιούμορ) Παπακωνσταντίνου από το λαιμό, και να γίνει το κοινοβούλιο μας «κορεάτικο» και λίγο πιο άμεσο, αλλά θα πρέπει να κρίνουμε την πολιτική του.

Υποστηρίζοντας την πολιτική του ο ίδιος μπορεί να κινείται με ευκολία ανάμεσα σε δυο επίπεδα Αυτό του «αναγκαίου» και αυτό της «άποψης». Η άποψη είναι ελεύθερη μεν αλλά μένει έκτος κριτικής λόγο του ότι αυτή θα ήταν προσωπική, ενώ το αναγκαίο – όταν είσαι με την ψυχή στα δόντια- είναι συνήθως πολύ κοινός τόπος.

Για να κρίνουμε την πολιτική του σε αυτό το σημείο με πολιτικούς όρους έχουμε δυο επιλογές: ανατρέχουμε στον Κέυνς κάνοντας υπερβατική προβολή στο μέλλον ή περιμένουμε να φτάσει η ύφεση 7%. Στην πράξη δηλαδή είμαστε χαμένοι είτε έτσι είτε αλλιώς γατί ο Παπακωνσταντίνου έχει κόψει τρεις μισθούς και καταστρέφει την κατανάλωση.

Όταν η ύφεση θα φτάσει τελικά 7%  όπως του είπες ότι θα γίνει; υπάρχουν τρεις πιθανές εκδοχές εξέλιξης της δράσης.

Α) Κορεάτικη: Τον βουτάς από τον γιακά μέσα στην βουλή και τον αρχίζεις στις γρήγορες γιατί ρήμαξε τον τόπο. Αυτό προϋποθέτει ότι εσύ έχεις αίσθημα ευθύνης απέναντι στο τόπο. Μπαίνει ο Σαχινίδης να τον υποστηρίξει ενώ εμφανίζονται και δυο «τζουντοκα» βουλευτές του Σύριζα (προφανώς) και πεφτει ξύλο. Ώσπου στην σκηνή φθάνουν οι παλαιστές Σούμο Πάγκαλος Βενιζέλος και το θέμα λήγει γιατί δεν σε παίρνει. Τα κόμματα προσαρμόζονται και επιλέγουν  για βουλευτές τους Τζουντοκα και Καρατέκα  τον Ηλιάδη και άλλους με βάση τα νταν και τα μετάλλια σε ολυμπιάδες!!

Β. Ιαπωνική: Ο Παπακωνσταντίνου συγκλονισμένος από το βάρος της ευθύνης γράφει επιστολή παραίτησης στον πρωθυπουργό ο οποίος προβαίνει σε διάγγελμα αποχαιρετισμού του Συντρόφου. Το μήνυμα είναι σαφές και πριν το διάγγελμα  του πρωθυπουργού λήξει, το γραφείο του Παπακωνσταντιου δημοσιοποιεί στα ΜΜΕ  videακι με τον ίδιο ντυμένο με παραδοσιακή Ιαπωνική στολή να κάνει χαρακίρι βάση του Τυπικού. Πίνοντας Σακε και ψέλνοντας δεήσεις στον θεό άνεμο. Το πτώμα το παραδίδεις του συγγενείς που ζουν με την  αιωνία ντροπή. Αυτοί το αποτεφρώνουν και πρέπουν την στάχτη στην θάλασσα. Η βουλή αδιαφορεί και οι βουλευτές προσέχουν περισσότερο όταν  σπρώχνονται και διαγκωνίζονται για να γίνουν υπουργοί.

Γ. Ελληνική: Δηλώνεις  ότι οι αποφάσεις παίρνονται συλλογικά από την κυβέρνηση και στηρίζονται από την βουλή μεταφέροντας και  αποποιούμενος όλη την ευθύνη. Όλοι οι συνάδελφοι σου τρέχουν να μαζέψουν- συγκαλύψουν τα χάλια σου, και ο πρωθυπουργός πάει για Σακε σε Σουσι στο μπαρ ρεστοράν και μετά με το κανό περιπλανιέται στην θάλασσα της Καρδαμύλης όπου είστε μαζί διακοπές.

Αυτό το σχήμα λειτούργει με κάθε απόφαση και με κάθε υπουργό εκατοντάδες φορές σε κάθε κοινοβουλευτική θητεία. Σε αυτό το πλαίσιο όλες οι ευθύνες μεταφέρονται στο υπερβατικό πεδίο όπου δημιουργείται μια κοπαδαποιηση και μια χυλοποίηση αυτών. Οι τ. υπουργοί συντηρούν έτσι την πολιτική καρίερα.

 Στο τέλος της ημέρας για τους πολίτες  ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ θα φταίει η βουλή και οι βουλευτές διότι αυτούς ψηφίζουν.

ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ θα φταίει  η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός και θα ψάχνουν καταλληλότερο

ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ θα φταίει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ γιατί το έργο το έχουν ξαναδεί

Ενώ για το κόμμα σου  όπου ο τ υπουργός είναι αρκετά ισχυρός και πρέπει να σε κρίνει με πολιτικούς όρους θα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός. Η συμμετοχή σου στην αίρεση η πλάνη και η φυγή από την κομματική ορθοδοξία.

Οι πολίτες δεν μπορούν να κρίνουν ατομικά την Διαμαντόπουλου, τον Πάγκαλο, τον Σαχινίδη,  τον Βενιζέλο, τον Ρέππα, τον Ραγκουση αλλά θα πρέπει να τους κρίνουν με πολιτικούς όρους, ενώ τελικά οι μόνοι που μπορούν να τους “κόψουν” είναι οι ψηφοφόροι της εκλογικής τους περιφέρειας. Όλες οι ευθύνες έχουν κρυφτεί μέσα σε ένα κοπάδι και όλοι διασώζονται γινόμενοι πολιτικοί καριέρας.

Έτσι παρατηρούμε ότι κανείς πολιτικός παρά τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες που οδήγησαν την χώρα  μας στο γκρεμό δεν έχει αναλάβει ποτέ καμία ευθύνη.

Σχετικό κείμενο: Ο Αντιπροσωπευτικός κόσμος των πολιτικών όρων.

Γιάννης Παπαϊωάννου