(Από το Λάμδα ως το Ήτα η πιό ωραία αλφαβήτα)

Είχε μεγάλα κέφια όταν σ’ έφτιαχνε...

Σκέφτηκε ...«τι πιο γλυκό από το μέλι,

πόσο γλυκαίνει τους ανθρώπους

σαν ρέει πάνω στο ψωμί,

να δένει με τον ήλιο και να παίρνει

όλα τα χρώματα δικά του»...

κι έφτιαξε τα ματάκια σου μελιά...

 Θυμήθηκε την Άρτεμη

να κυνηγά στο δάσος τα ελάφια

και είπε ...

«να πως θα φτιάξω το κορμί

κι από την Άρτεμη

κι από την ελαφίνα να ‘χει χάρη,

σαν τις Σπαρτιάτισσες και σαν τις Αμαζόνες

στητό κι αγέρωχο να υψώνει με καμάρι

το πανέμορφο κεφάλι

και στα μαλλιά

του φθινοπώρου και της άνοιξης

τα χρώματα θα δώσω

και θα σκλαβώσω

χτενάκι της παντοτινό το μαϊστράλι,

να φέρνει ζάλη

και να δένει τις φωνές

σαν λύνει τα μαλλιά της»...

είπε και θαύμασε τ’ όμορφο πέπλο σου,

αντάξιο της ψυχής που ονειρεύτηκε να δώσει

κι όλα σού τά ‘δωσε. Όλα ...

τη ζεστασιά της γης

του ήλιου φως

της θάλασσας την απεραντοσύνη,

τη λευτεριά του ανέμου

και την ποταμίσια ορμή

να χύνεται στης λίμνης τη γαλήνη,

του δάσους τους ψιθύρους και τ’ αρώματα

των αγριολούλουδων τα χρώματα

και το χρυσό στάχυ του κάμπου

να σμίγει με το πέταγμα τ’ αετού.

Όλα σού τά ‘δωσε τ’ ατίμητά Του...

Κι ύστερα κάθισε στα ουράνιά Του 

και σ’ έβλεπε να τρέχεις, να γελάς,

σ’ άκουγε να μιλάς

κι αναρωτήθηκε αυτό που ψιθυρίζω

κάθε φορά που σ’ αντικρίζω ...

«Πόσ’ όμορφη είναι»;

Γ.Ρ.